Αθήνα, 26 Ιουλίου 2016
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στην προσωπική ιστοσελίδα του
Η συντεταγμένη πολιτεία θυσία στο βωμό της συντεταγμένης υποχώρησης
Μια πρώτη αξιολόγηση των κυβερνητικών προτάσεων περί αναθεώρησης
Δεν υπάρχει πλέον κανένας θεσμικός φραγμός. Όλα υποτάσσονται στις ανάγκες ενός αδίστακτου πολιτικού αντιπερισπασμού. Η κυβέρνηση δήλωσε έτοιμη να θυσιάσει τις θεμελιώδεις εγγυήσεις του τυπικού, δηλαδή του γραπτού και αυστηρού, Συντάγματος της χώρας προκειμένου να συγκαλύψει τη δική της κρίση νομιμοποίησης που πηγάζει από τις συνεχείς διαψεύσεις, τις κραυγαλέες ανακολουθίες και την προφανή πλέον αναποτελεσματικότητα της πολιτικής της. Καμία όμως κυβέρνηση δεν δικαιούται να μετατρέπει τη δική της πολιτική κρίση σε κρίση συνταγματική, σε κρίση των δημοκρατικών θεσμών και του κράτους δικαίου.
Η κυβέρνηση δεν μετέχει στην αναθεωρητική διαδικασία
Αρχίζω από το διαδικαστικό πλαίσιο. Η πρωτοβουλία αναθεώρησης του Συντάγματος, σύμφωνα με το άρθρο 110 που θέτει τα διαδικαστικά και ουσιαστικά όρια της αναθεώρησης, δεν ανήκει στην κυβέρνηση αλλά στη Βουλή, δηλαδή στα κόμματα και τους βουλευτές. Η Κυβέρνηση ως συνταγματικό όργανο μετέχει και μάλιστα πρωταγωνιστικά στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας, δεν μετέχει όμως στην άσκηση της αναθεωρητικής εξουσίας. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός και οι υπουργοί μετέχουν στην αναθεωρητική διαδικασία μόνο υπό τη βουλευτική τους ιδιότητα. Στην αναθεωρητική διαδικασία, σύμφωνα με την πάγια ελληνική κοινοβουλευτική πρακτική, δεν ισχύει μάλιστα ούτε κομματική πειθαρχία. Οι βουλευτές, ακόμα και όταν είναι μέλη της κυβέρνησης, ενεργούν κατά συνείδηση. Στο παρελθόν (πχ 1963, 1975) οι βουλευτές που μετείχαν στην κυβέρνηση ανέλαβαν αναθεωρητικού χαρακτήρα πρωτοβουλίες ως ομάδα βουλευτών και όχι ενεργώντας ως κυβερνητικό όργανο.
Η εκδήλωση συνεπώς στο προαύλιο της Βουλής (κατ´ απομίμηση της περσινής εκδήλωσης για το τότε «επονείδιστο» χρέος, αν το θυμούνται κάποιοι) ήταν μια εκδήλωση όχι της κυβέρνησης αλλά του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος και όσοι προσήλθαν αποδέχθηκαν πρόσκληση κομματική και όχι κρατική.
Αθήνα, 9 Ιουλίου 2016
Άρθρο Ευ. Βενιζέλου στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο
This is a coup
Η κυβέρνηση αποδέχεται και συνομολογεί ότι μεταβλήθηκαν ριζικά οι πολιτικοί συσχετισμοί που την έφεραν στην εξουσία τον Ιανουάριο και τη διατήρησαν σε αυτή, παρά τα όσα μεσολάβησαν, τον Σεπτέμβριο του 2015. Για αυτόν τον πολύ απλό λόγο επισπεύδει τώρα την αλλαγή του εκλογικού συστήματος και επιδιώκει την υπερψήφισή του από τα 2/3 ώστε η λεγόμενη απλή αναλογική να ισχύσει αμέσως, από τις επόμενες εκλογές. Αν το κίνητρο της κυβέρνησης ήταν θεσμικό ή ιδεολογικό, η αλλαγή του εκλογικού νόμου θα έπρεπε να έχει συντελεστεί μετά τις πρώτες εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και πάντως πριν από τις δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου. Εδώ και 18 μήνες η χώρα κυβερνιέται από τη ρητορικά ετερογενή, αλλά ομογενοποιημένη χάρη στη νομή της εξουσίας σχετική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ που μετατρέπεται σε απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία χάρη στο μπόνους που προσφέρεται στο πρώτο κόμμα από τον ισχύοντα εκλογικό νόμο χωρίς άλλες προϋποθέσεις.
Πίσω από την εσπευσμένη αλλαγή του εκλογικού νόμου υποτίθεται ότι βρίσκεται η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφωθούν νέου τύπου κυβερνητικές συνεργασίες. Μοιράζονται άραγε τη φιλοδοξία αυτή με τους ΑΝΕΛ και τη θυμήθηκαν πότε ακριβώς; Όταν οι δημοσκοπήσεις και η κοινή εμπειρία κατέγραψαν την αλλαγή των συσχετισμών στο κοινωνικό σώμα, δηλαδή την κρίση πολιτικής νομιμοποίησης της σημερινής κυβέρνησης. Η επιδίωξη συνεπώς της κυβέρνησης δεν έχει αφηρημένα θεσμικά χαρακτηριστικά, αλλά κίνητρα συγκυριακά και τυχοδιωκτικά. Θέλει να ελέγξει την πτώση της και να διατηρήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τον ρόλο του κρίσιμου παράγοντα των εξελίξεων.
Αθήνα, 4 Ιουλίου 2016
Ευάγγελος Βενιζέλος
«Σταθερά κατά του πολιτικού τυχοδιωκτισμού της κυβέρνησης» *
Η πρόταση νόμου για την κατάργηση του bonus που υπέβαλε με ομόφωνη απόφαση και τις υπογραφές όλων των μελών της η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ στις 2 Ιουνίου 2015 - λίγες ημέρες πριν το συνέδριο και την ανάδειξη της νέας ηγεσίας - ήταν μια κατεπείγουσα πολιτική πρωτοβουλία ανακοπής του κατήφορου στον οποίο έτρεχε, μέσα στην τότε συγκυρία, η χώρα με κίνδυνο να προσκρούσει στο Grexit και την ασύντακτη χρεοκοπία.
Με βάση τη δική μας αντίληψη περί εθνικού συμφέροντος που προτάσσεται κάθε κομματικής σκοπιμότητας και μπροστά στο αδιέξοδο που είχε προκαλέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ, η μόνη θεμιτή θεσμική διέξοδος ήταν τότε οι πρόωρες εκλογές από τις οποίες έπρεπε, ενόψει των συνθηκών, να προκύψει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το ΠΑΣΟΚ όπως εξήγησε τότε δεν άνοιγε μια συστηματική συζήτηση περί εκλογικού νόμου ούτε έθετε θέμα εκλογών όμως έβλεπε ότι αυτές ήταν πολύ πιθανές ως διαφυγή της κυβέρνησης.
Οι ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ αγνόησαν τότε την πρωτοβουλία μας. Δεν προκάλεσαν εκλογές αλλά έκαναν εν ψυχρώ την θεσμικά και εθνικά ανεύθυνη επιλογή του δημοψηφίσματος, του κλεισίματος των τραπεζών και των capital controls, της εξευτελιστικής ακύρωσης του 60% που τους πίστεψε και ψήφισε «όχι», για να βρεθεί η χώρα με τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 που είναι προδήλως χειρότερη από την πρόταση που υποτίθεται ότι τέθηκε στο δημοψήφισμα και απορρίφθηκε.
Αθήνα, 27 Ιουνίου 2016
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στην προσωπική ιστοσελίδα του, evenizelos.gr
Βρετανική αποχώρηση - Ευρωπαϊκός μετασχηματισμός
Συγκυρία, Ιστορία, Δημοκρατία
Το βρετανικό δημοψήφισμα μας αναγκάζει να στραφούμε ξανά στα θεμελιώδη ζητήματα. Τη σχέση συγκυρίας, ιστορίας και δημοκρατίας. Τη σχέση Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και κυριαρχίας των κρατών - μελών. Τη σχέση ευρωπαϊκής και εθνικής αυτοσυνειδησίας. Να στραφούμε δηλαδή σε ζητήματα που ενώ φαίνονται αφηρημένα και θεωρητικά έχουν ασφυκτικά συγκεκριμένο και πρακτικό περιεχόμενο.
Το βρετανικό δημοψήφισμα προκλήθηκε για λόγους εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας, προκειμένου να διευκολύνει την εκλογική νίκη των συντηρητικών το 2015. Προκειμένου να διασφαλίσει τη συνοχή του κυβερνώντος σήμερα κόμματος και να ενσωματώσει τους συντηρητικούς ευρωσκεπτικιστές στην εκλογική πλειοψηφία του κ. Κάμερον. Μέσα στον ένα περίπου χρόνο που μεσολάβησε η συγκυρία έγινε εντονότερα αντιευρωπαϊκή πρωτίστως λόγω προσφυγικής κρίσης. Δεν εφαρμόστηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο πολιτικές λιτότητας. Δεν υπήρξαν μνημόνια.
Η βρετανική εκλογική συγκυρία του Μαΐου του 2015 μετασχηματίσθηκε σε βρετανική δημοψηφισματική συγκυρία του 2016. Όλα αυτά συνέβησαν στο όνομα της δημοκρατίας και της αναγωγής στην κυρίαρχη βούληση του βρετανικού λαού. Η Ιστορία περίμενε απλώς να καταγράψει την συγκυρία και να υποταχθεί σε αυτήν. Έστω προσωρινά.
Αθήνα, 26 Ιουνίου 2016
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στο ΒΗΜΑ της Κυριακής
Η ακεραιότητα της μνήμης του Ανδρέα Παπανδρέου
Συνδέθηκα πολιτικά και προσωπικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου υπό συνθήκες ριζικά διαφορετικές από αυτές που ισχύουν για τα περισσότερα ηγετικά και ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Βρέθηκα κοντά του το 1989, όταν βίωνε τη δύσκολη εμπειρία της ήττας και της απομόνωσης, κατηγορούμενος ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου. Όταν πολλοί κρατούσαν αποστάσεις, λίγοι υπερασπίζονταν την τιμή του και ακόμη λιγότεροι διατύπωναν επιστημονικό και πολιτικό λόγο για τα κρίσιμα θέματα.
Υπό τέτοιες συνθήκες όλα γίνονται πιο δραματικά αλλά και πιο αυθεντικά. Φαίνεται ευκρινέστερα η αντίληψη που έχει ένα τέτοιο πρόσωπο για τη σχέση του με την Ιστορία και τη μοίρα. Φαίνεται η αντοχή του απέναντι στην ευτέλεια και στην προδοσία. Αποκτά νόημα το αποστολικό «έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι».
Είχα την τύχη να συζητήσω μαζί του πολλές φορές με τρόπο και για θέματα που βρίσκονται πολύ μακριά από τα στερεότυπα – είτε λατρευτικά είτε απαξιωτικά – που κυριάρχησαν ως προς τη φυσιογνωμία του. Ήταν εμφανής ο βαθύτερος σεβασμός του για την Ιστορία που δεν καθοδηγείται ούτε προκαταλαμβάνεται ως προς την τελική της κρίση για πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις.
Αθήνα, 20 Ιουνίου 2016
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στην προσωπική ιστοσελίδα του
Πόσο πρωτογενές πλεόνασμα μνήμης χρειάζεται ;
Οι φτηνές και ανεύθυνες αντιμνημονιακές δημαγωγίες της περιόδου 2010 - 2015 εκδικούνται σκληρά, όπως δείχνει η τρέχουσα πολιτική συζήτηση περί πρωτογενούς πλεονάσματος.
Η συζήτηση αυτή έχει καταρχάς νόημα μόνο όταν συνδυάζεται με τη συζήτηση για τον επιδιωκόμενο και εφικτό ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης που είναι το μεγάλο ζητούμενο για την ελληνική οικονομία, τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και κυρίως τους ανέργους, καθώς μόνο η ανάπτυξη οδηγεί σε απασχόληση. Η ανάπτυξη δεν πρέπει να ενδίδει στον κίνδυνο να είναι jobless, ανάπτυξη χωρίς αύξηση των θέσεων εργασίας. Χωρίς λοιπόν ικανοποιητικό ρυθμό ανάπτυξης είναι ανέφικτο και προφανώς εσφαλμένο να επιδιώκεται η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και μάλιστα σε ονομαστικούς όρους, χωρίς δηλαδή κυκλική προσαρμογή, χωρίς συνυπολογισμό της επίπτωσης του κύκλου της ύφεσης και της απασχόλησης στο ετήσιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα.
Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν η Ελλάδα κατέγραψε πρωτογενές πλεόνασμα, πρωτίστως γιατί κατέγραψε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και είχε υπό έλεγχο τη δημοσιονομική της κατάσταση, για οκτώ συνεχή χρόνια, από το 1994 έως το 2003.
Για κάθε χώρα και ιδίως για μια χώρα όπως η Ελλάδα με υψηλή ονομαστική τιμή δημοσίου χρέους η επίτευξη ενός ικανοποιητικού πρωτογενούς πλεονάσματος που πρέπει να βασίζεται σε έναν ικανοποιητικό ρυθμό ανάπτυξης διασφαλίζει την βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους, όπως αυτό προβάλλεται ως ποσοστό του ΑΕΠ στο μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο μέλλον.
Αθήνα, 29 Μαΐου 2016
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στην Καθημερινή της Κυριακής, στην ενότητα: « Η χώρα χρειάζεται νέο Σύνταγμα;»
Προέχει ένα νέος συνταγματικός πατριωτισμός
Το ελληνικό ζήτημα είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής αυτοσυνειδησίας, κοινωνικής νοοτροπίας και πολιτικής εμπιστοσύνης. Δευτερογενώς είναι πρόβλημα οικονομικό. Σοβαρή παράμετρος της εθνικής κρίσης είναι πλέον η γενικευμένη κρίση αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης, κρίση της δημοκρατίας αλλά πλέον και του κράτους δικαίου.
Θα μπορούσε να αποφευχθεί η οικονομική κρίση ή να εξελιχθεί διαφορετικά, αν η χώρα είχε ένα «καλύτερο» Σύνταγμα; Αν υπήρχαν συνταγματικές εγγυήσεις που θα απέτρεπαν το δημοσιονομικό εκτροχιασμό, το τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα του 2009, την ανεξέλεγκτη δυναμική του δημοσίου χρέους μετά το 2004, ναι. Τέτοιες όμως ρυθμίσεις υπήρχαν στο πεδίο του Ευρωπαϊκού Δικαίου που θέτει αυστηρά όρια στο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, προβλέπει διαδικασία ελέγχου του υπερβολικού ελλείμματος και διαθέτει μηχανισμούς εποπτείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ΕΚΤ. Οι ρυθμίσεις μάλιστα αυτές ίσχυαν, με νομική υπεροχή σε σχέςη με το εθνικό δίκαιο, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο, Ισπανία, Ιταλία κοκ, χωρίς αποτρεπτικό αποτέλεσμα.
Βεβαίως υπάρχουν και στη χώρα μας πολλές άλλες θεσμικές παθογένειες που θα μπορούσαν να έχουν ανασχεθεί ή έστω περιορισθεί κανονιστικά. Οι συντριπτικά περισσότερες όμως από τις αναγκαίες κανονιστικές παρεμβάσεις (εκλογική νομοθεσία, λειτουργία Βουλής, εκσυγχρονισμός Δικαιοσύνης, αποκατάσταση ανεξάρτητων αρχών, ολοκλήρωση εγγυήσεων θρησκευτικής ελευθερίας, μηχανισμοί δημοσιονομικής διαφάνειας και διακυβέρνησης κοκ) μπορούν να γίνουν σε επίπεδο εκτελεστικών του Συντάγματος νόμων και Κανονισμού της Βουλής.
Αθήνα, 15 Μαΐου 2016
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στην Καθημερινή της Κυριακής
Τι έγινε λοιπόν με το χρέος στο τελευταίο Eurogroup;
Το ετερόκλητο μέτωπο που ελέγχει την κυβέρνηση από τον Ιανουάριο του 2015 με κοινό παρονομαστή την αντιμνημονιακή προϋπηρεσία και τον εξουσιαστικό κυνισμό, οικοδόμησε την επιχείρηση πολιτικής εξαπάτησης σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας στην υπόθεση του δημοσίου χρέους. Στον ισχυρισμό ότι η μεγάλη παρέμβαση στο χρέος που έγινε το 2012 ήταν από ανεπαρκής έως βλαπτική. Στον ισχυρισμό ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι «επονείδιστο» (όπως τα χρέη των τριτοκοσμικών δικτατοριών) και «διαγραπτέο». Στην πολιτική υπόσχεση ότι η νέα κυβέρνηση θα προβεί σε παύση πληρωμών σε σχέση με την εξυπηρέτηση του χρέους και σε σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για το ονομαστικό «κούρεμά» του. Το βασικό επιχείρημα ήταν - και είναι - ότι το θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι το υπέρογκο και μη βιώσιμο χρέος και όχι τα μεγάλα πρωτογενή ελλείμματα και τα συνεχιζόμενα δημοσιονομικά ελλείμματα. Όχι το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Ότι το χρέος οδηγεί σε δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας. Και συνεπώς η δραστική ονομαστική μείωσή του θα επιτρέψει την αλλαγή πολιτικής και τον απεγκλωβισμό από το μνημόνιο.
Προκειμένου να εμπεδωθεί αυτή η αφήγηση συγκαλύφθηκε με συνειδητά και επίμονα ψεύδη το μέγεθος της παρέμβασης του 2012. Η δραστική μείωση της ονομαστικής τιμής του χρέους κατά 106 δις ευρώ ( περίπου 50% του ΑΕΠ ) μέσω του PSI και της επαναγοράς ομολόγων ( debt buy-back ή PSI plus ) και η επιπλέον δραστική μείωση της παρούσας αξίας του χρέους ( τουλάχιστον κατά ένα άλλο 50 % του ΑΕΠ) μέσω της εντυπωσιακής βελτίωσης των όρων δανεισμού της χώρας (έμμεσο OSI, δηλαδή συμβολή των Ευρωπαίων εταίρων στη μείωση του ελληνικού χρέους). Ένα χρέος 1.000 ευρώ εξοφλητέο σε περίοδο τριών ετών με επιτόκιο 6% δεν έχει την ίδια παρούσα αξία με ένα χρέος 1.000 ευρώ εξοφλητέο σε περίοδο σαράντα ετών με επιτόκιο 1%. Και όμως τα δυο αυτά χρέη έχουν ίδια ονομαστική αξία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει μετά το 2012 με το ελληνικό χρέος που λήγει το 2059, έχει περίοδο χάριτος μέχρι το 2022 και διέπεται από εντυπωσιακά μικρο μέσο επιτόκιο. Η μικρή παρούσα αξία φαίνεται στο περιορισμένο ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης. Οι ετήσιοι τόκοι τώρα είναι μειωμένοι κατά περίπου 60% σε σχέση με το 2010. Σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απάντηση του υπουργείου Οικονομικών στην Βουλή, οι μέσες ετήσιες δαπάνες για τόκους μέχρι το 2059 κινούνται στο 1,7% του ΑΕΠ. Ένα από τα μικρότερα ποσοστά στην ευρωζώνη. Πολύ μικρότερο αυτών της Ιταλίας, Πορτογαλίας κοκ .
Αθήνα 14 Μαϊού 2016
Ευάγγελος Βενιζέλος για Τα Νέα του Σαββατοκύριακου
Βαθιά μέσα στο Μνημόνιο 3 plus
Για δεύτερη χρονιά επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Η κυβέρνηση δαπανά εν ψυχρώ πολύτιμο εθνικό χρόνο δήθεν διαπραγματευόμενη και όταν εξαντληθούν τα χρονικά περιθώρια υποχωρεί κατά κράτος. Το 2015 αυτό έγινε επενδεδυμένο με τη ρητορεία και της αντιμνημονιακής αυταπάτης, με γκροτέσκο τρόπο. Η οικονομική βλάβη ήταν τεράστια. Η χώρα βρέθηκε στο τρίτο Μνημόνιο που οφείλεται στους χειρισμούς του 2015.
Το 2016 το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται προσαρμοσμένο στη νεομνημονιακή ρητορεία της κυβέρνησης. Έχουν όμως χαθεί σχεδόν δύο οικονομικά έτη για την πραγματική οικονομία. Τώρα λοιπόν η κυβέρνηση δέχεται τα πάντα και βάζει τη χώρα στο Μνημόνιο 3 plus: νέα φορολογικά μέτρα, περικοπή μισθών στον δημόσιο τομέα, αυτόματο μηχανισμό περικοπών, συνεχή μηχανισμό εποπτείας μετά το 2018, υποχώρηση στα κόκκινα δάνεια και στην πρώτη κατοικία.
Υποτίθεται ότι αντίβαρο θα ήταν οι ρυθμίσεις για το χρέος. Όχι οι παλιές «λεβεντιές» περί επονείδιστου χρέους και μονομερών ενεργειών, αλλά το υπεσχημένο από το 2012 συμπλήρωμα του «καταστροφικού» PSI/OSI που κούρεψε ονομαστικά το χρέος και το αναδιάρθρωσε μειώνοντας δραστικά την παρούσα αξία του και το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης.
Αθήνα 19 Απριλίου 2016
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στην προσωπική ιστοσελίδα του evenizelos.gr
Πρωτογενές πλεόνασμα ευθύνης ή ζήτημα δημοκρατίας
Πίσω από τις αρνητικές εξελίξεις στην Ουάσιγκτον και στην ομώνυμη ομάδα των θεσμικών πιστωτών της χώρας που ζητούν επιτακτικά νέα δημοσιονομικά μέτρα χωρίς να προχωρούν στις αναμενόμενες παραμετρικές αλλαγές στο χρέος, βρίσκεται η στάση που ακολούθησαν από το 2012 έως σήμερα οι δυνάμεις που συγκροτούν τη σημερινή κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά οι ΑΝΕΛ και οι κρυφοί κυβερνητικοί εταίροι αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη σημασία της αναδιάρθρωσης που έγινε στο ελληνικό δημόσιο χρέος το 2012 και να συνομολογήσουν το μέγεθος του κουρέματος του χρέους σε ονομαστική και κυρίως σε παρούσα αξία. Τώρα φαίνεται η πρακτική σημασία της φράσης «εκεί που έφτυναν γλείφουν», αλλά δεν το κάνουν αποτελεσματικά για τη χώρα! Το ακριβώς αντίθετο.
Την Τρίτη 12 Απριλίου στην εκδήλωση που οργάνωσε ο ekyklos στο αμφιθέατρο Καρατζά της ΕτΕ είχαμε την ευκαιρία με τους Ντανιέλ Κοέν, Πολ Καζαριάν και Γιώργο Στρατόπουλο να παρουσιάσουμε τα στοιχεία και να συζητήσουμε όχι τόσο τι επιτεύχθηκε το 2012, αλλά κυρίως τι πρέπει να γίνει τώρα.