Πέμπτη, 15 Μαΐου 2014
Ομιλία Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου σε εκδήλωση του Τομέα Επιστημόνων του ΠΑΣΟΚ
Φίλες και φίλοι, χαίρομαι πραγματικά που βρίσκομαι μαζί σε αυτή τη συγκέντρωση που ετοίμασε ο Τομέας των Επιστημόνων για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι το γεγονός ότι αυτός είναι και ο Τομέας στον οποίο ανήκω κανονικά με βάση την επαγγελματική και επιστημονική μου ιδιότητα. Άρα χαίρομαι γιατί είναι εδώ φίλοι, σύντροφοι και συνάδελφοι.
Χαίρομαι επίσης γιατί μας υποδέχτηκε με πολύ απλά και καθαρά λόγια εκ μέρους σας η Νανά. Και χαίρομαι επίσης γιατί είχα την ευκαιρία να ακούσω μια καθαρή, εμπνευσμένη μπορώ να πω ομιλία του Ηλία Μόσιαλου που έθεσε τα ζητήματα με πολύ συστηματικό, ασφυκτικό τρόπο, γιατί όταν πας να θέσεις οικολογικό έλεγχο, μερικά φαινόμενα που κυριαρχούν στον ελληνικό δημόσιο βίο, φυσικά οδηγείς την άλλη πλευρά σε αδιέξοδο, αλλά και τον εαυτό σου σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί βλέπεις με τι έχεις να παλέψεις.Έχεις να παλέψεις με φαινόμενα τα οποία δεν μπορούν εύκολα να εξηγηθούν με ένα τρόπο ιστορικό, ορθολογικό.
Και χαίρομαι επίσης γιατί είναι εδώ και ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος έχει σήμερα γενέθλια και θέλω να του ευχηθώ χρόνια πολλά εκ μέρους όλων μας.
Φίλες και φίλοι, το Νοέμβριο του 2011 η χώρα βρέθηκε σε συνθήκες τέτοιες που καθιστούσαν εθνικά αναγκαία τη συνεργασία μεταξύ των μεγάλων πολιτικών δυνάμεων της εποχής. Θα θυμάστε ότι το Μάιο του 2010 επέμενα να ζητήσουμε να εγκριθεί το πρώτο μνημόνιο με αυξημένη πλειοψηφία για να βρεθεί η ΝΔ προ των ευθυνών της, να μη μπορεί να αναπτύξει την εύκολη αντιμνημονιακή δημαγωγία, να μη μπορεί να πάει στο Σύνταγμα με τους αγανακτισμένους.
Επίσης θα θυμάστε ότι και στις αρχές Ιουνίου του 2011 το ΠΑΣΟΚ, ο τότε Πρωθυπουργός, είχε προσπαθήσει να πείσει τον κ. Σαμαρά για την ανάγκη μιας κυβερνητικής συνεργασίας, έστω και με άλλον πρωθυπουργό που ήταν μια πράξη πολύ μεγάλης γενναιοδωρίας και αυτοθυσίας. Και αυτό έγινε τελικά το Νοέμβριο του 2011 με τη συμμετοχή ακόμη και του κ. Καρατζαφέρη, γιατί έπρεπε πολλές πολιτικές δυνάμεις να αναλάβουν μια ενιαία εθνική ευθύνη.
Θα θυμάστε επίσης ότι εμείς θέλαμε να έχει μεγάλο χρονικό ορίζοντα η κυβέρνηση αυτή και να ολοκληρώσει το πρόγραμμα. Να μην το διακόψει το πρόγραμμα αυτό με πρόωρες εκλογές, γιατί δεν έπρεπε να χαθεί πολύτιμος εθνικός χρόνος. Αλλά η ΝΔ επέμενε. Επέμενε να ορίσουμε το ταχύτερο δυνατό την ημερομηνία των εκλογών και δεν συμφωνούσε να αναλάβει μέρος της ευθύνης, εάν δεν είχαμε ορίσει την ημερομηνία των εκλογών.
Με κόπους και με βάσανα φτάσαμε στο Μάιο, γιατί έπρεπε να ολοκληρώσουμε την διαδικασία του κουρέματος του ελληνικού δημοσίου χρέους που ολοκληρώθηκε στις 9 Μαρτίου με μεγάλο ρίσκο, μεγάλη προσπάθεια, καθώς ήταν και προϋπόθεση για να προχωρήσουν όλα τα άλλα, το δεύτερο πρόγραμμα, το μεγάλο δάνειο, όλες οι προϋποθέσεις της οριστικής εξόδου από την κρίση, που τις θέσαμε υπόψη του ελληνικού λαού, με καθαρό τρόπο στις εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου του 2012.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάνε οι φίλοι μας, οι αντίπαλοί μας, ότι δεν είμαστε ακόμη στο κλίμα των εκλογών του 2009. Η χώρα πορεύεται με βάση τις αποφάσεις που πήρε ο ελληνικός λαός τον Ιούνιο του 2012, δυο χρόνια μετά την ένταξη στο σκληρό πρόγραμμα, έχοντας υποστεί μεγάλες θυσίες και βλέποντας ότι οι θυσίες αυτές οδηγούν κάπου. Άρα η ψήφος του Ιουνίου του 2012 είναι ψήφος ιστορική, βαρυσήμαντη, ψήφος που δόθηκε μετά λόγου γνώσεως.
Θα θυμάστε όμως επίσης ότι τότε η ΝΔ ήθελε αυτοδύναμη κυβέρνηση και πήρε 18% το Μάιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε ότι έχει πετύχει το μεγάλο ιστορικό λαχείο και από ένα μικρό κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς μπορεί να εκφράσει τη δημοκρατική παράταξη και τη διαμαρτυρία και να κάνει την έφοδο κατάληψης της εξουσίας.
Και το ΠΑΣΟΚ αποδεκατισμένο, ακρωτηριασμένο, βαλλόμενο πανταχόθεν, όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, πήρε 13,5%. Και μετά τις εκλογές του Μαϊου, όπως είχαμε δηλώσει προεκλογικά και συνεχίζω τη σκέψη του Ηλία Μόσιαλου για το ποια είναι η υπεύθυνη κεντροαριστερή στάση, προτείναμε να σχηματιστεί μια κυβέρνηση όλων των φιλοευρωπαϊκών υπεύθυνων δυνάμεων, με καθαρό προοδευτικό πρόσημο, με τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή και της ΔΗΜΑΡ, με τη συμμετοχή και του ΠΑΣΟΚ. Τρία κόμματα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου με σαφή πλειοψηφία στο εσωτερικό μιας κυβέρνησης στην οποία έπρεπε να έρθει αναγκαστικά και η ΝΔ. Αλλά δεν έγινε δεκτή η πρότασή μας από κανέναν από τους τρεις, γιατί όλοι τους θέλανε να δοκιμάσουν την τεχνητή πόλωση του Ιουνίου εις βάρος του ΠΑΣΟΚ.
Και μετά όταν άντεξε το ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 2012 πάλι προτείναμε το ίδιο σχήμα. Πάλι προτείναμε τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ για να υπάρχει καθαρό, προοδευτικό, κεντροαριστερό κέντρο βάρους, για να υπάρχει προοδευτικό πρόσημο στην κυβέρνηση. Αλλά βλέπετε μόνο η ΔΗΜΑΡ το δέχτηκε τότε και αυτό προσωρινά, θέλοντας να διαχωρίζεται συνεχώς από το ΠΑΣΟΚ, ως η καλή εκδοχή της κυβέρνησης για την οποία και η ΝΔ έσφαζε το μόσχο το σιτευτό, ενώ το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπαθητικό και κουβαλούσε τα βάρη του παρελθόντος.
Και κανείς δεν άκουγε, ούτε στα μέσα ενημέρωσης, το τι λέγαμε για το πώς πρέπει να γίνει η διαπραγμάτευση και για το τι σήμαινε η συγκρότηση μιας εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης, με τη συμμετοχή και της αντιπολίτευσης, ώστε τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ να μετέχει στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους και με την τρόικα για να καταλαβαίνει τι σημαίνει ευθύνη, σοβαρότητα, τεκμηρίωση, δυσκολία στο συσχετισμό δυνάμεων με τους Ευρωπαίους και τους διεθνείς εταίρους της χώρας.
Δεν έγινε δυστυχώς αυτό. Και όταν το ΠΑΣΟΚ, παρά τις διαφωνίες του ψήφιζε τις δύσκολες αποφάσεις, η ΔΗΜΑΡ κρυβόταν πίσω από εμάς και έλεγε παρόν, δηλαδή κατά των μέτρων, αλλά διοικούσε το κράτος μέσα από τα κρίσιμα υπουργεία. Ψήφιζε όμως κατά των μέτρων, γιατί το παρόν αθροίζεται με τα κατά στις ψηφοφορίες αυτές.
Και τώρα η πρότασή μας είναι πάντα η ίδια. Η χώρα κάποια στιγμή θα πάει σε βουλευτικές εκλογές, όταν τελειώσει η θητεία της κυβέρνησης αυτής. Έτσι ελπίζω, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε όλοι, γιατί χρειαζόμαστε χρόνο εθνικό για να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια. Θα πάμε λοιπόν σε εκλογές. Και τι θα πούμε στις εκλογές; Αυτοδυναμία της ΝΔ; Αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ; Βεβαίως να πούμε μια μεγάλη κυβέρνηση συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, αρκεί η μία να θεωρεί την άλλη προοδευτική. Αρκεί να μη θέλει να τη βάλει στη φυλακή, όπως το βρώμικο ’89. Αρκεί να υπάρχει στοιχειώδες περιθώριο συζήτησης, όχι συμφωνίας, σεβασμού, αξιοπρέπειας.
Και φυσικά όταν έχεις τέτοια μεγάλα διλήμματα και όταν έχεις τέτοιες μεγάλες προκλήσεις, γιατί πρέπει να δώσεις την ευκαιρία στις συντηρητικές δυνάμεις να απολαμβάνουν την ελευθερία της αντιπολίτευσης, όταν η χώρα έχει ανάγκη από κυβέρνηση εθνικής ενότητας, των συνταγματικών και σοβαρών δυνάμεων;
Θυμάστε να αγωνίζομαι και να αγωνίζεται το ΠΑΣΟΚ μόνο του να πείσει ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για τη Χρυσή Αυγή; Για την κινητοποίηση των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου; Ένα χρόνο έπρεπε να περιμένουμε. Φτάσαμε σε μια στυγερή δολοφονία για να ευαισθητοποιηθούν οι χορδές όλων σε σχέση με το φαινόμενο αυτό.
Είπε ο Ηλίας, και σωστά, ότι στην οικονομική πολιτική οι διαφορές είναι πλέον λίγες μεταξύ των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος της ευρωπαϊκής δεξιάς, είναι λίγες, αλλά είναι ταυτόχρονα και πάρα πολύ μεγάλες, γιατί οι διαφορές είναι ιστορικές, ιδεολογικές, αξιακές, πολιτικές. Οι διαφορές φαίνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ανεκτικότητα, την πολυφωνία. Σε αυτό που λέγεται δημοκρατία, σε αυτό που λέγεται πολιτική νομιμοποίηση.
Και το μέλλον της Ευρώπης, γιατί η ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι καθοριστική για όλους μας, εξαρτάται από ζητήματα πολιτικά. Γιατί το μεγάλο έλλειμμα της Ευρώπης είναι το λεγόμενο πολιτικό και δημοκρατικό έλλειμμα, γιατί εάν δεν έχεις πολιτικές εγγυήσεις, δεν θα έχεις ούτε λεφτά, δεν θα έχεις κοινοτικό προϋπολογισμό.
Δεν μπορείς με ψίχουλα να ενοποιήσεις την Ευρώπη και να διορθώσεις τις μεγάλες εσωτερικές αδικίες μεταξύ των κρατών-μελών. 0,9% του κοινοτικού ΑΕΠ είναι οι ίδιοι οι πόροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άρα ο κοινοτικός προϋπολογισμός.
Το 99,1% είναι πόροι εθνικοί που τους διαθέτουν τα κράτη, που ελέγχονται διακυβερνητικά. Άρα ποια είναι η ισχύς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της λεγόμενης κοινοτικής μεθόδου; Όλες οι μεγάλες αποφάσεις είναι διακυβερνητικές. Και οι αποφάσεις για την Ευρωζώνη, οι αποφάσεις του Eurogroup, οι αποφάσεις για τη διάσωση, ή τη μη διάσωση χωρών, οι αποφάσεις για το δημόσιο χρέος, οι αποφάσεις για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, οι αποφάσεις για τα διαρθρωτικά ταμεία, για το ΕΣΠΑ δηλαδή, για το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, είναι αποφάσεις οι οποίες είναι σε καθοριστικό βαθμό διακυβερνητικού χαρακτήρα.
Γι' αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία και ο συσχετισμός στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που διαμορφώνουμε τώρα στις ευρωεκλογές, αλλά και ο εθνικός συσχετισμός σε κάθε κράτος-μέλος και ιδίως φυσικά στα μεγάλα και ισχυρά κράτη-μέλη, τα οποία επιπλέον έχουν και το πλεονέκτημα, όσα το έχουν το πλεονέκτημα αυτό, να είναι «ενάρετα» –εντός εισαγωγικών- από δημοσιονομικής πλευράς, γιατί υπάρχουν και μεγάλα κράτη που τα έχουν κατατάξει στους «άσωτους» –εντός εισαγωγικών- δημοσιονομικά και προσπαθούν να τους ευνουχίσουν πολιτικά στον ευρωπαϊκό συσχετισμό, ώστε να περιορίζεται ο κύκλος αυτών που πραγματικά αποφασίζουν και να μεγαλώνει ο κύκλος αυτών που είναι δεσμευμένοι να εκτελούν αποφάσεις, πολύ συχνά με το πιστόλι στο κρόταφο.
Άρα, στο αξιακό πολιτικό ζήτημα, στο ζήτημα του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας, κρίνονται πάρα–πάρα πολλά πράγματα. Εκεί κρίνεται και το ζήτημα της οικονομικής πολιτικής, της διαφορετικής σκέψης, η οποία είναι μια διαφορετική σκέψη που δεν προέρχεται και από κανέναν ιδιαίτερα αριστερό, γιατί ο Κέινς είναι αυτός που είναι πάντα η μεγάλη θεωρητική αναφορά της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Αλλά από τη στιγμή που οι αγορές κάνουν κουμάντο, από τη στιγμή που τα κράτη λόγω δημοσίου χρέους ελέγχονται από τις αγορές γιατί δανείζονται από τις αγορές, ακόμη και όταν είναι άψογα τα δημοσιονομικά τους, ακόμη και όταν είσαι Γερμανία, είναι πολύ σημαντικό το τι θα πούνε οι αγορές με την δική τους λογική. Είναι παράγοντας της πολιτικής εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας και εις βάρος της λαϊκής κυριαρχίας, γιατί φυσικά τα δεδομένα, τα χρηματοοικονομικά, όχι μόνο τα δημοσιονομικά, γίνονται καθοριστικά για τη μοίρα των λαών. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης. Όχι για την Ελλάδα, αλλά για όλες τις χώρες του κόσμου, τις πιο ισχυρές, για τις ΗΠΑ.
Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να λέμε με ειλικρίνεια και καθαρότητα το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε. Γιατί φυσικά ποιος από εμάς θα έπαιρνε δύσκολες αποφάσεις, αντιλαϊκές, αντιδημοφιλείς, αποφάσεις που προκαλούν ύφεση και αυξάνουν την ανεργία, αν υπήρχε άλλη λύση;
Έχω πει πάρα πολλές φορές ότι εάν μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε μια πολύ πιο ήπια προσαρμογή, θα την είχαμε χρηματοδοτήσει. Αλλά όταν έχεις πρωτογενές έλλειμμα, πρωτογενές, χωρίς το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, πρωτογενές, το ετήσιο ισοζύγιο εσόδων δαπανών, που είναι 24 δισ. ευρώ, 12,5% του ΑΕΠ το 2009 χωρίς να έχεις βοήθεια από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, δε μπορείς να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις.
Ακούω, επειδή έχουμε και νομικούς εδώ, αυτή τη φοβερή συζήτηση: «Είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα να περιορίζει συντάξεις, είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα να κόβεις τους μισθούς και μάλιστα τα ειδικά μισθολόγια στο σκληρό πυρήνα του κράτους; Είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα να επιβάλλεις δυσάρεστες αποφάσεις; Είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα να χρεοκοπήσεις; Είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα να μην έχεις λεφτά στο ταμείο να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις; Είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα να μη μπορείς να χρηματοδοτήσεις τα νοσοκομεία, την περίθαλψη, την αγορά υγειονομικού υλικού και φαρμάκων; Αυτό είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα; Είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα να γίνει, λέει, το κούρεμα του χρέους»;
Υπήρξαν μειοψηφίες, υπήρξαν σοβαροί, ανώτατοι Δικαστές λίγοι, που είπαν «όχι, δεν έπρεπε να γίνει, είναι αντισυνταγματικό». Για φανταστείτε η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και η εξαέρωση των καταθέσεων των Ελλήνων που είχαν την εντιμότητα ή την αδυναμία και άφησαν τα λεφτά τους στις ελληνικές τράπεζες, γιατί 70 δισ. ευρώ είχαν βγει από τις τράπεζες, αυτό είναι συνταγματικό;
Εάν δεν πετύχαινε το κούρεμα, το PSI το περιβόητο και βρισκόμασταν στην ανάγκη να κλείσουμε όλο το σύστημα για να προστατεύσουμε τη χώρα, τι θα ήταν αυτό; Για να μιλήσουμε επιτέλους σοβαρά και να σταματήσει η εύκολη πλάκα. Γιατί τίποτε δεν είναι χειρότερο από τη συνωμοσιολογία και την εύκολη δημαγωγία που ακυρώνει τη λογική και δηλητηριάζει τη ψυχή των ανθρώπων και οδηγεί τη χώρα σε μια λάθος διαίρεση με συνθήκες συμβολικού εμφυλίου πολέμου.
Το πρώτο καθήκον της Κεντροαριστεράς της ευθύνης και της προόδου, το πρώτο καθήκον της Δημοκρατικής Παράταξης -αυτό σημαίνει ιστορικά Δημοκρατική Παράταξη- είναι να ξαναενώσει το έθνος, να ξαναενώσει την κοινωνία σε μια βάση η οποία είναι έντιμη, ειλικρινής, ισότιμη. Αλλά για να πετύχεις αυτό πρέπει να μπορείς να μιλάς και οι άλλοι να σε ακούν για να μπορούν ν’ αξιολογήσουν τα επιχειρήματά σου. Γιατί δυστυχώς ζούμε επί πολλά χρόνια τώρα σε μια φάση που ψάχνουν κάποιοι το μαύρο πρόβατο, τον αμνό τον αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου.
Γι’ αυτό έχω πει ότι είναι μεγάλη η ψυχική αντοχή των βουλευτών μας κυρίως, που κλήθηκαν και καλούνται να σηκώνουν ένα τεράστιο βάρος. Η ηρωική Κοινοβουλευτική Ομάδα της προηγούμενης Βουλής, η μικρή Κοινοβουλευτική Ομάδα της σημερινής Βουλής που με τη συμμετοχή και του Ανδρέα (Λοβέρδου) και του Χρήστου Αηδόνη, είναι 29 άτομα τώρα και πάνω σ’ αυτό τον αριθμό των βουλευτών, στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της κυβερνητικής σταθερότητας.
Γι’ αυτό λέμε ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να ξέρει τα δεδομένα. Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε πριν από 2-3 μήνες με τη λογική της εφόδου. Θα κάνουμε εκλογές-δημοψήφισμα, τα σφάζω, τα μαχαιρώνω, πάμε να καταλάβουμε την εξουσία. Μετά δε μπόρεσε να επιλέξει Περιφερειάρχες, μετά δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να συγκροτήσει ένα αξιοπρεπές ψηφοδέλτιο ευρωεκλογών και με αφορμή τις διαδικασίες συγκρότησης του ψηφοδελτίου βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι αντιθέσεις, όλα τα αναπάντητα ερωτήματα για τη φυσιογνωμία ενός κόμματος που διεκδικεί την εξουσία και που θέλει να παίξει ρόλο στην Ευρώπη.
Ενώ εμείς εμφανίσαμε πρώτοι το ψηφοδέλτιό μας με 42 καθαρά, φρέσκα πρόσωπα, πολλά από αυτά νέα στην ηλικία, όλα νέα στην πολιτική, που θα μπορούσαν κάλλιστα να πουν «μένω σπίτι μου ή μένω κάπου αλλού χωρίς βάρη», αλλά μπήκαν μέσα σε μια προσπάθεια συλλογική με ιστορική συνείδηση και συνέχεια. Κι αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Γιατί αυτό το ψηφοδέλτιο είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της ποιότητας και της δυναμικής της Κεντροαριστεράς.
Και φυσικά είμαστε ανοιχτοί. Αλλά είμαστε ανοιχτοί σ’ αυτούς που θέλουν κι αυτοί να είναι ανοιχτοί. Έχουμε κουραστεί να απευθύνουμε προσκλήσεις. Αλλά πάλι τις απευθύνουμε, διαρκώς. Ακόμη και όταν υβριζόμαστε, ακόμη και όταν βλέπουμε να παραβιάζονται στοιχειώδεις κανόνες πολιτικής ηθικής. Δηλαδή, κάποιοι να παρασιτούν εις βάρος του ΠΑΣΟΚ και της Ελιάς, υιοθετώντας τις πιο ακραίες μορφές πολιτικού τυχοδιωκτισμού σε προσωπικό επίπεδο. Και όχι μόνο να τις υιοθετούν τις πρακτικές αυτές, αλλά να γίνονται ουρά των πρακτικών, το οποίο είναι εντυπωσιακό.
Γιατί τι διαφοροποιεί την Κεντροαριστερά από τη Δεξιά; Και το πολιτικό ήθος, τι είναι το πολιτικό ήθος; Μεγάλα λόγια; Μεγάλοι σταυροί; Υποκρισία; Ή είναι η αλήθεια της πράξης, όταν είσαι μπροστά σε δύσκολα ερωτήματα; Πολιτικό ήθος είναι το ήθος της ευθύνης, και το ήθος του κόστους. Γι’ αυτό η παράταξη, έστω και με μικρά ποσοστά, διατηρεί το ήθος της Δημοκρατικής Παράταξης. Πολλές φορές πέρασε από περιπέτειες η παράταξη αυτή. Από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ποιος έχει περάσει στον πολιτικό του βίο μεγαλύτερα σκαμπανεβάσματα και περιπέτειες από το Γεώργιο Παπανδρέου, το Γέρο της Δημοκρατίας, με μοναχικούς δρόμους, με μεγάλα περιθώρια ερήμου, με μεγάλες περιόδους ερήμου πολιτικής;
Όμως υπάρχει ένα ήθος της παράταξης. Και το ήθος αυτό είναι το ήθος της ευθύνης. Γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό που είπε ο Ηλίας (Μόσιαλος) προηγουμένως. Το ποιο ανήκει σ’ αυτό τον ευρύτερο χώρο δεν είναι δημοσιογραφική ανάλυση, είναι βίωμα και συνείδηση. Και πρέπει να μας πεις τι πιστεύεις εν πάση περιπτώσει.
Γι’ αυτό λένε «φοβερό, το ΠΑΣΟΚ έθεσε εκβιαστικό δίλημμα ότι αν δεν είναι δυνατή ή Ελιά, η Δημοκρατική Παράταξη, ο προοδευτικός πόλος και δεν υπάρχει αντοχή, στήριξη, συσστράτευση, η κυβέρνηση θα έχει πέσει σε μια περιδίνηση, σε μια πολιτική κρίση, η χώρα θα μπει σε μια αβεβαιότητα τη στιγμή που πρέπει όλες οι δυνάμεις οι εθνικές να κινητοποιηθούν για να κάνουμε τα τελευταία βήματα εξόδου από την κρίση και το μνημόνιο, στο τσαφ είμαστε».
Γιατί, αυτό δε θα γίνει; Δεν περιμένουν να πάμε μέχρι τις εκλογές ανυποψίαστοι σα να πηγαίνουμε παιδική εκδρομή αλλά το βράδυ των εκλογών όλοι θα λένε «α, για δείτε, έχουμε μια πολιτική κρίση και τώρα η κυβέρνηση δε δικαιούται να ψηφίσει, οι βουλευτές δε δικαιούνται να ψηφίζουν. Αμφισβητούμε το δικαίωμα της κυβέρνησης να εκπροσωπεί τη χώρα διεθνώς». Πού; Όχι σε σχέση με τους εταίρους, και σε σχέση με τις αγορές, σχέση με τους ξένους επενδυτές, σε σχέση με την ανάγκη να γίνουν πράγματα στη χώρα για να καλύψουμε το μεγάλο θέμα, το μείζον εθνικό θέμα που η ανεργία και ιδίως η ανεργία των νέων.
Πώς θα γυρίσει ο τροχός της πραγματικής οικονομίας χωρίς πολιτική σταθερότητα, χωρίς δημοσιονομική σταθερότητα, χωρίς χρηματοοικονομική σταθερότητα, χωρίς κοινωνική συναίνεση, χωρίς εθνική ενότητα; Αυτό θέλουν να διαταράξουν και δε λογαριάζουν τίποτα. Ούτε την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Πήγε ο κ. Τσίπρας και έψαχνε να βρει συνομιλητή στη Μόσχα για να πει τι: Ότι η χώρα η οποία κρατάει την πιο υπεύθυνη πολιτική στην Ευρώπη υπέρ της σταθερότητας στην ήπειρο, δεν εκφράζεται από την κυβέρνησή της, εκφράζεται από την αντιπολίτευσή της. Πουθενά δε συμβαίνουν αυτά στον πολιτισμένο κόσμο. Αυτά συμβαίνουν σε χώρες που είναι υπό διάλυση, αυτά τα βλέπεις στη Συρία ή στη Λιβύη, που έχεις δυο εκπροσώπους της χώρας, το καθεστώς και την αντιπολίτευση. Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα συμβαίνει αυτό;
Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα πηγαίνουν αρχηγοί κομμάτων της αντιπολίτευσης και δεν έχουν συνεννοηθεί με την κυβέρνησή τους, με το Υπουργείο Εξωτερικών, δε λένε στους ξένους συνομιλητές αυτά που λέει και η κυβέρνηση. Σε καμία σας πληροφορώ. Δεν υπάρχει τέτοια χώρα. Δεν υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν υπάρχει τέτοια χώρα στο δυτικό κόσμο.
Και όλα αυτά περνούν απαρατήρητα, σα να μη συνέβη τίποτα. Εμείς όμως επιμένουμε. Εμείς θα κάνουμε ό,τι πρέπει για να έχουμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο θα διασφαλίσει τη σταθερότητα και την προοπτική της χώρας. Γι’ αυτό έχουν σκυλιάσει να τους πούμε τι θα γίνει σε περίπτωση κακού αποτελέσματος. Μα ποιου κακού αποτελέσματος;
Εμείς αγωνιζόμαστε για να διαμορφώσουμε ένα αποστομωτικά καλό αποτέλεσμα. Τώρα δεν αναλύουμε κανένα αποτέλεσμα, τώρα διαμορφώνουμε το θετικό αποτέλεσμα για την παράταξη και τη χώρα.
Και να σας πω και κάτι άλλο, φίλες και φίλοι μου: Εμάς που μας θεωρούν ότι είμαστε στριμωγμένοι και σε δύσκολη θέση, εμείς έχουμε στα χέρια μας όλες τις πρωτοβουλίες των κινήσεων. Και θα τις χρησιμοποιήσουμε τις πρωτοβουλίες αυτές για το μεγάλο σκοπό μας που είναι να ξαναενώσουμε το έθνος και την κοινωνία.
Γιατί το έθνος και η κοινωνία είναι διχασμένα σε λάθος βάση. Γιατί είναι ψεύτικη η βάση του δήθεν μνημονίου και αντιμνημονίου. Και τώρα που φεύγουμε από το μνημόνιο, τώρα που θα φύγει η τρόικα, τώρα κλαίνε και οδύρονται οι δήθεν αντιμνημονιακοί και θέλουν μνημόνιο. «Μη βγαίνετε στις αγορές, πάρτε λεφτά από το μνημόνιο, δεν πρόκειται να βρείτε λύση με το χρέος», που έχουμε βρει όλες τις λύσεις και έχουμε κάνει άπειρα πράγματα, «θ’ αναγκαστείτε να πάρετε μέτρα, αν όχι τώρα, το Σεπτέμβριο».
Είναι η αντίληψή τους, μια αντίληψη εμμονική. Γιατί έχουν καταλάβει τώρα ότι δε θα γίνει έτσι όπως λένε και θα χάσουν το λόγο ύπαρξη. Ούτε νέα μέτρα θα πάρουμε ούτε σε κανέναν τοίχο θα πέσουμε. Βεβαίως περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα, περάσαμε στιγμές μεγάλης αγωνίας γιατί η χώρα πήγε και ήρθε πολλές φορές. Διότι αν μπορούσαμε να βρούμε τον εύκολο δρόμο θα τον βρίσκαμε. Πίστεψαν οι φίλοι μας, οι αδερφοί μας οι Κύπριοι ότι θα έβρισκαν την άλλη λύση και καταψήφισαν μ’ ενθουσιασμό στο Σχέδιο Α για να πάρουν το Σχέδιο Β που απεδείχθη χειρότερο. Δεν υπήρξε πουθενά πηγή χρηματοδότησης, δανείου ή άλλη λύση.
Και καλά, δε βλέπουν τι γίνεται στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία; Δε βλέπουν χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία, ότι αναγκάζονται να μπουν στην ίδια λογική; Αν υπήρχε λύση δε θα την είχαν βρει τη λύση αυτή; Ή εμείς αν είχαμε την εύκολη λύση θα διαλέγαμε για να υποστούμε αυτή όλη την περιπέτεια και αυτό το κόστος, τη δύσκολη λύση;
Και η ΝΔ η οποία έλεγε ότι υπάρχει η άλλη λύση, ότι υπάρχουν τα περιβόητα ισοδύναμα, θα ερχόταν να μπει στο πλαίσιο που είχε διαμορφωθεί για να λέει «τώρα τα κάναμε όλα». Αλλά έκανε παρά πολύ λίγα, για να το πω με ποσοστά, το 85% της δημοσιονομικής προσπάθειας είχαν γίνει μέχρι τον Ιούνιο του 2012 και μετά κάναμε μαζί το υπόλοιπο 15% της δημοσιονομικής προσπάθειας για το πρωτογενές πλεόνασμα. Αυτή είναι η κατανομή για να ξέρετε: 85-15.
Ως προς το δημοσιονομικό επίτευγμα και το πρωτογενές πλεόνασμα, που τώρα γίνεται κοινωνικό μέρισμα, γίνεται μείωση των εργοδοτικών και εργατικών εισφορών, γίνεται καταβολή ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους στις επιχειρήσεις για να κινηθεί η αγορά, γίνεται επιστροφή στις αγορές με καλό επιτόκιο γιατί οι αγορές καταλαβαίνουν, γίνεται ισχυροποίηση και πάλι της θέσης της χώρας.
Και παρουσιάσαμε την προηγούμενη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη το δικό μας Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης σε συνάφεια με το μανιφέστο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, γιατί πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν αυτό που είπε ο Ηλίας (Μόσιαλος), ότι η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που γηράσκει πληθυσμιακά, για να το πω ακριβέστερα γηράσκει και μειώνεται πληθυσμιακά, μικραίνει και γερνάει και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Άρα λοιπόν πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας ότι χρειαζόμαστε και μια επαναθεμελίωση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους η οποία να είναι βιώσιμη και είπαμε, ότι ένα κριτήριο χρησιμοποιούμε για το νέο εθνικό μοντέλο ανάπτυξης: Την απασχόληση. Όταν λέμε απασχόληση δεν εννοούμε προγράμματα του ΟΑΕΔ, τα οποία είναι μια καλή λύση αλλά προσωρινή λύση και έχουμε 300.000 ευκαιρίες απασχόλησης και στήριξης μέσω των προγραμμάτων αυτών. Αλλά το πρόβλημα της ανεργίας το λύνεις αν κινηθεί η οικονομία, η παραγωγή, αν βγουν μέσα από την οικονομία πραγματικές καλές θέσεις εργασίας σε όλα τα επίπεδα.
Είπαμε, 44.000 θέσεις εργασίας από την πρωτογενή παραγωγή, μετρημένες μία-μία. 77.000 από την ενέργεια και την προστασία του περιβάλλοντος και τον χωροταξικό σχεδιασμό. 260.000 από τον τουρισμό. 240.000 στη μεταποίηση, τα logistics, τις μεταφορές, το εμπόριο, το ηλεκτρονικό εμπόριο.
Μέσα στο νερό 10.000 θέσεις στην ποντοπόρο ελληνική ναυτιλία η οποία είναι κρίμα να μη δίνει δουλειά, ενώ θέλει να δώσει δουλειά, σε νέους Έλληνες. Και βέβαια, οι επιστήμονες που οργανώνουν την εκδήλωση αυτή, είναι το ένα από τα δύο μεγάλα ατού που έχει η χώρα. Γιατί η χώρα βαδίζει με βάση τους ενδογενείς πόρους όπως κάθε άλλη χώρα. Πάνω στους ενδογενείς πόρους έρχονται οι ξένες επενδύσεις, έρχονται οι αγορές.
Ενδογενείς πόροι σημαίνει γη και άνθρωποι. Το έχω πει πολλές φορές. Γη σημαίνει τα πάντα. Σημαίνει ορυκτός πλούτος, υποθαλάσσιος πλούτος. Υπογράψαμε χθες τις συμβάσεις για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, μια μεγάλη μέρα. Γιατί τα έσοδα προγραμματίζουμε να τα δώσουμε στο ασφαλιστικό σύστημα ως πρόσθετο πόρο. Από ένα σημείο και μετά μπορείς και να τα τιτλοποιήσεις και να τα προεξοφλήσεις, όταν πλησιάζεις σε μια λύση.
Γη σημαίνει τοπίο, σημαίνει πολιτισμός, σημαίνει αρχαιολογικοί θησαυροί, σημαίνει ιαματικές πηγές, σημαίνει θάλασσες, νησιά, παραλίες, ακτογραμμές, ναυτιλία. Γη σημαίνει χωροταξικός σχεδιασμός, σημαίνει οικιστική ανάπτυξη, όπως αυτή που γίνεται στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού και δίνει 50.000 θέσεις εργασίας, μόνο μία επένδυση. Προχθές είχαμε συμφωνήσει με τον Εμιρατινό Υπουργό Εξωτερικών στην επίσκεψή του στην Ελλάδα.
Και όταν λέμε άνθρωποι, εννοούμε βεβαίως την εργασία πρωτίστως. Την εργασία. Γιατί χωρίς δουλειά δε γίνεται, με τα ψέματα. Αλλά η δουλειά δεν είναι μόνο χειρωνακτική, είναι και διανοητική. Χωρίς επιχειρηματικότητα και καινοτομία δε γίνεται, χωρίς ρίσκο δε γίνεται. Χωρίς ευθύνη δε γίνεται. Και χωρίς διανοητικό κεφάλαιο δε γίνεται.
Και διανοητικό κεφάλαιο της χώρας είναι ο φοιτητής, ο ερευνητής, ο δικηγόρος, ο γιατρός, ο μηχανικός, ο οικονομολόγος. Διανοητικό κεφάλαιο είναι ο βιολόγος. Διανοητικό κεφάλαιο είναι αυτός ο οποίος θα φέρει μια νέα ιδέα για το τι μπορούμε να κάνουμε στο χώρο της πληροφορικής και του διαδικτύου. Διανοητικό κεφάλαιο είναι ο μηχανικός ο οποίος μπορεί να καθοδηγήσει τα έργα της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων.
Και ο επιστημονικός κόσμος ο ελληνικός έχει τεράστιες δυνατότητες. Ακόμη κι εκεί που νομίζει κανείς ότι τα πράγματα είναι στομωμένα στον τομέα των οικονομικών και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών για τους οικονομολόγους, στα έργα μηχανικού και τα πιο κλασικά που είναι τα έργα πολιτικού μηχανικού. Μπορεί να μην αρχίσει αμέσως η κλασική οικοδομή, γιατί υπάρχει απόθεμα κατοικιών, αλλά υπάρχουν έργα υποδομής, υπάρχει τουριστική κατοικία, υπάρχουν άλλες ευκαιρίες.
Και φυσικά η δικαιοσύνη για παράδειγμα είναι για χώρες όπως η Αγγλία, η Κύπρος -είναι οι δικοί μας άνθρωποι- είναι ένα τεράστιο ατού παροχής υπηρεσιών. Γιατί βέβαια φεύγεις από την κλασική αντίληψη, γιατί μπορείς να δεις εναλλακτικές μορφές, μπορείς να δεις διεθνείς μορφές, μπορείς να δεις μορφές συμβουλευτικής δικηγορίας και φυσικά να προσελκύσεις λόγω ασφάλειας δικαίου, ή να απωθήσεις λόγω ανασφάλειας δικαίου πολύ σημαντικές επενδύσεις. Πραγματικές επενδύσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι γυρίζουν οι ξένοι στις τράπεζες. Γυρίζουν οι ξένοι και σε επενδύσεις στη γη και πίσω από αυτούς θα γυρίσουν οι Έλληνες, οι οποίοι θα ξαναβρούν δάνεια από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Άρα έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να κινητοποιήσουμε όλο αυτό το δυναμικό της χώρας. Και φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα, ο επιστημονικός κόσμος έχει και ένα κοινωνικό ρόλο. Το ρόλο του οργανικού διανοούμενου μέσα στην κοινωνία και πρέπει να πει το λόγο του, να αγωνιστεί, να μεταφέρει το μήνυμα μιας προοδευτικής δημοκρατικής αντίληψης.
Γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η δική σας κινητοποίηση αυτές τις μέρες μέχρι το βράδυ των εκλογών της 25ης Μαϊου που πρέπει να βρει τη χώρα όρθια, σταθερή και την παράταξη έτοιμη για το επόμενο μεγάλο βήμα της. Σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ.
