31 Ιουλίου 2021
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο
Η ποιητική θεολογία του Γιώργου Βέλτσου*
Ποιος ποιητής δεν θα ήθελε να είναι ο Ρωμανός ο Μελωδός στον οποίο πολλοί ερευνητές αποδίδουν τη σύνθεση των Χαιρετισμών στη Θεοτόκο; Νομίζω θα ήθελαν όλοι, σίγουρα πάντως ένας ποιητής που ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο προσπαθώντας να συγκροτήσει τη δική του θεολογία. Την ονομάζει «θεατρική θεολογία» γιατί έχει βαθειά αίσθηση της σημασίας της τελετουργίας, του ρυθμού με τη διπλή έννοια, ποιητική και εκκλησιολογική. Γνωρίζει όμως ότι πρόκειται για τη σύνθεση της πολιτικής και της προσωπικής του θεολογίας. Μιας θεολογίας των αυθαίρετων αλλά κατά βάθος καθόλου ανεξήγητων συνειρμών. Μιας θεολογίας που τη θέλει αναπαραστατική ως ποιητής που υποτάσσεται στον θεατρικό λόγο και αναζητά εξηγήσεις στον δοκιμιακό λόγο.
Η Παρθένος του Γιώργου Βέλτσου «αναλαμβάνεται» από τον ίδιο. Πρόκειται για μια προσωπική ανάληψη / πρόσληψη, όπως υπάρχει μια προσωπική Πεντηκοστή / επιφοίτηση. Ο ίδιος θέλει να τεθεί υπό τη σκέπη της Παρθένου, να συνάψει μαζί της μια σχέση ερωτική με τη θεολογική έννοια του όρου. Μια σχέση - ευλογία που να του παρέχει τη χάρη, δηλαδή την άδεια και την άνεση της οικειότητας και της εξομολόγησης. Ακόμη και της φαινομενικής αλλά όχι πραγματικής βλασφημίας.
Αυτή η ποιητική εξομολόγηση συντελείται βεβαίως αποφατικά. Και μυστικά και φανερά. Και ιδιωτικά (μόνο για φίλους και προνομιακούς αναγνώστες ) και δημόσια (για κάθε πιθανό αναγνώστη). Με υπαινιγμούς άλλοτε κρυπτικούς και άλλοτε ευανάγνωστους. Με τον μορφωτικό εξοπλισμό της θύραθεν παιδείας και τον λατρευτικό αφοπλισμό αυτού που ακολουθεί τη μοίρα των παιδικών του αναμνήσεων και τραυμάτων. Άλλωστε ο Γ. Βέλτσος ως ποιητής ζει και πεθαίνει διαρκώς με την προσδοκία της δικής του Ανάστασης που έχει ακούσει από παιδί ότι θα είναι και σωματική, έστω και εν ετέρα μορφή.
Τώρα βεβαίως η πανδημία καθίσταται αναγκαστικό υπόστρωμα της ποίησης του Γ. Βέλτσου. Το μεταμοντέρνο νιώθει άβολα λόγω της αναγκαστικής συνύπαρξής του με το αρχαϊκό. Ο ιός έχει το πλεονέκτημα της μετάλλαξης. Ο ποιητής έχει το πλεονέκτημα να μπορεί να χειριστεί την αντιφατική αυτή συγκυρία ελλειπτικά. Η βασική θεματολογία δεν αλλάζει. Η μεταφορική χρήση των Αγίων Παθών, της Ανάστασης, των θαυμάτων / σημείων είναι πάντα στη θέση της σε εντυπωσιακά πολλά ποιήματα της συλλογής.
Ο Γ. Βέλτσος ξεκίνησε και επιβλήθηκε ως εικονοκλάστης σε όλα τα πεδία, δηλαδή σε όλα τα είδη του λόγου, ενώ πάντα λάτρευε τις εικόνες. Είναι θύτης και θύμα αυτής της αντίφασης. Δικαιούται συνεπώς μια δική του «Κυριακή της Ορθοδοξίας». Μια δική του αναστήλωση των εικόνων, μια δική του εικονολατρική ομολογία που διαχέεται σε σπαράγματα αναμνήσεων, υπόγειες διακλαδώσεις ιδεών, συνεχείς αναφορές στην εποχή των Φώτων. Μόνο που τώρα σε αυτά τα Φώτα παραδόξως προστίθενται τα Θεοφάνεια, το άνοιγμα των ουρανών, χοροστατούντος του Ιωάννη του Βαπτιστή που από Jean Baptiste, ξαναγίνεται Αη Γιάννης αλλά και διαχρονικός κλήδονας.
Όταν διαβάσει κάποιος όλη τη συλλογή και τα «επεξηγηματικά υπομνήματα» της, το ποιητικό / «δικανικό» ( όπως το χαρακτηρίζει ο ποιητής) επίμετρο και το οπισθόφυλλο, νιώθει ίσως τον βαθύτερο λόγο αυτής της «Μαριολογικής» ( όπως θα έλεγε κυρίως ένας δυτικός θεολόγος) ποιητικής θεολογίας του Γιώργου Βέλτσου. Επιζητεί την επιστροφή στη μήτρα και επαναλαμβάνει με τον τρόπο του τον στίχο του βυζαντινού υμνογράφου: «Χαίρε γαστήρ ενθέου σαρκώσεως». Δεν το λέει ρητά, αλλά αντιλαμβάνεται την Παρθένο ως «Δεύτερη Εύα», συναντιέται, χωρίς να το έχει ίσως σχεδιάσει, με αυτήν την πατερική αντίληψη περί Θεοτόκου που με την υπακοή της άνοιξε ξανά την πύλη του παραδείσου. Η πύλη όμως αυτή άνοιξε ως δυνατότητα, ο καθένας χρειάζεται ένα προσωπικό κλειδί για τον δικό του προσωπικό παράδεισο. Αυτό αναζητά ο Ποιητής και αναλαμβάνει την υψηλή διακινδύνευση να τολμήσει να το πει .-
* Γιώργος Βέλτσος, Η Ανάληψις της Παρθένου, Ποιήματα, Εκδόσεις Πατάκη, 2021
https://www.in.gr/2021/08/02/entertainment/book/poiitiki-theologia-tou-giorgou-veltsou/
