20 Δεκεμβρίου 2006
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου στη συζήτηση επί του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών: «Κύρωση του Κρατικού Προϋπολογισμού και των προϋπολογισμών ορισμένων ειδικών ταμείων και υπηρεσιών οικονομικού έτους 2007».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, περί αυτού επρόκειτο. Με τον Προϋπολογισμό του 2007 οριστικοποιείται και ολοκληρώνεται η πολιτική παρέμβαση της Κυβέρνησης.
Το 2007 είναι το τέταρτο κατά σειρά οικονομικό έτος που διαχειρίζεται η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή. Κλείνει δηλαδή τον τετραετή της κύκλο και αναρωτιέμαι: Ποιο είναι το έργο; Ποιο είναι το επίτευγμα, το σχέδιο, ο θεσμός με τον οποίο η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή έχει συνδέσει τη θητείας της και ζητά να καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών και στην ιστορία του τόπου.
Σε σύγκριση με το 2004, η χώρα μας σήμερα –σκεφτείτε και απαντήστε μου- είναι περισσότερο ή λιγότερο ισχυρή; Περισσότερο ή λιγότερο ανταγωνιστική; Περισσότερο ή λιγότερο συνεκτική κοινωνικά; Περισσότερο ή λιγότερο ασφαλής και δίκαιη; Η απάντηση είναι: δυστυχώς λιγότερο.
Εμείς, ξέρετε, έχουμε πλήρη συνείδηση και των επιτευγμάτων της δικής μας κυβερνητικής θητείας και των λαθών, των παραλείψεων και των υστερήσεων. Το έργο μας κρίθηκε. Όμως, απαντήστε, αν θέλετε, στο εξής ερώτημα: αν υποθέσουμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κέρδιζε στις εκλογές του 2004, χωρίς να λάβει κανένα μήνυμα της κοινωνίας που ασκούσε κριτική και ήθελε ριζικές βελτιώσεις, και ασκούσε τη διακυβέρνηση, θα έκανε κάτι χειρότερο από τον κ. Καραμανλή; Θα είχε παραχθεί πολύ σημαντικότερο και πολύ πλουσιότερο έργο. Οι ανισότητες, περιφερειακές και εισοδηματικές, θα ήταν λιγότερες, τα έργα υποδομής περισσότερα και κυρίως θα υπήρχε σεβασμός στη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Γιατί το τελευταίο επίτευγμα της Κυβέρνησης του κ. Καραμανλή είναι να θέτει εν αμφιβόλω το δημοκρατικό και δικαιοκρατικό κεκτημένο της Μεταπολίτευσης με τη συνεχή διολίσθηση σε φαινόμενα κρατικού αυταρχισμού, που μάλιστα επενδύεται και ρητορικά και ιδεολογικά.
Ο κ. Καραμανλής είναι προφανές ότι ετοιμάζει το σενάριο των εκλογών την Άνοιξη -δεν λέω ότι θα το εφαρμόσει, θέλει όμως να το έχει έτοιμο καλού κακού- και βεβαίως επικαλείται διάφορα επιχειρήματα, ιδίως την αδυναμία του να εφαρμόσει τις περιβόητες μεταρρυθμιστικές του πολιτικές. Και αναρωτιέμαι, πού έγκειται αυτή η αδυναμία. Γιατί μία κοινοβουλευτικά πανίσχυρη Κυβέρνηση με εκατόν εξήντα πέντε Βουλευτές δεν εφαρμόζει την πολιτική της; Γιατί στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων έχουμε μία συνεχή συζήτηση για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση από το νηπιαγωγείο έως τις μεταπτυχιακές σπουδές και η Κυβέρνηση δεν προβαίνει στη μεταρρύθμιση αυτή; Όχι γιατί αναζητεί συναίνεση, αλλά γιατί αναζητεί συνενοχή. Και ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παρέχει συναίνεση, δεν συμπράττει στη συνενοχή. Γιατί η Κυβέρνηση γνωρίζει πάρα πολύ καλά -και ο κ. Καραμανλής προσωπικά έχει την ευθύνη αυτού του πράγματος- ότι η πολιτική της στο χώρο της εκπαίδευσης -που είναι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα γιατί εκεί συγκεφαλαιώνονται τα πάντα, όλα όσα αφορούν το παρόν και το μέλλον μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας- πολύ απλά δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιατί παράγει αδιέξοδα, γιατί οξύνει τις ανισότητες. Για να εφαρμοστεί και να αποδώσει μία οποιαδήποτε πολιτική στην εκπαίδευση, προϋποθέτει κάτι απλό: να λειτουργούν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Η Κυβέρνηση πυροδοτεί την ένταση και έχει καταφέρει να αποκλείσει ουσιαστικά την ομαλή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Οδήγησε σε απεργία έξι εβδομάδων τους δασκάλους, ταλαιπωρώντας μαθητές και γονείς και βεβαίως ουσιαστικά υπονομεύει και απειλεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, όσους σπουδάζουν και όσους φιλοδοξούν να σπουδάζουν σε αυτό, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, ενώ παραπλανά ενσυνειδήτως και συστηματικώς τις οικογένειες και τα παιδιά που έχουν το πρόβλημα της φοιτητικής μετανάστευσης -πενήντα χιλιάδες παιδιά- και όσους έχουν το πρόβλημα των σπουδών σε ιδιωτικά κολέγια που εμφανίζονται να προσφέρουν πανεπιστημιακές υπηρεσίες στην Ελλάδα.
Πείτε μου: μετά από τρία χρόνια κυβερνητικής εμπειρίας της Νέας Δημοκρατίας, ποια δήθεν μεταρρύθμιση συνδέεται με την πραγματική αγωνία των πολιτών, το εισόδημά τους, τις προοπτικές της οικογένειάς τους; Τι έχει συμβεί τα τρία τελευταία χρόνια θετικό για τους πολίτες; Μεταρρύθμιση για τον πολίτη σημαίνει κάτι που του παρέχει γρηγορότερες, καλύτερες, φθηνότερες υπηρεσίες, που του προσφέρει σεβασμό, εξυπηρέτηση. Μήπως η εξαγορά της FINANSBANK από την Εθνική, η εξαγορά της Εμπορικής από τη CREDIT AGRICOLE, το πού θα πάει ακριβώς ο Ο.Τ.Ε. ενδιαφέρει τον πολίτη; Τον αφορά μόνο ως καταναλωτή. Ο πολίτης ξέρει, όμως, πολύ καλά το τεράστιο αδιέξοδο στην εκπαίδευση, τη συνεχή προσβολή των θεσμών, την αδυναμία λειτουργίας του κράτους δικαίου, την αδυναμία λειτουργίας των αποκεντρωτικών θεσμών, τις προσβολές σε βάρος της αυτοδιοίκησης, με τελευταίο επίτευγμα την απόπειρα της Κυβέρνησης να μεταβάλει μετεκλογικά τους κανόνες συγκρότησης και λειτουργίας των οργάνων της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων, που προκαλεί αναστάτωση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και ρήξη με τους αιρετούς δημάρχους όλης της χώρας.
Οι πολίτες παρακολουθούν την προκλητική ρητορεία του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, βλέπουν βάναυσες παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων, βλέπουν την αγορά εργασίας να απορυθμίζεται, όχι προς όφελος της ανάπτυξης ή των επιχειρήσεων, χωρίς κοινωνικό και οικονομικό αποτέλεσμα, χωρίς συμβολή στην ανάπτυξη. Και μήπως όλα αυτά γίνονται με αντάλλαγμα την δημοσιονομική εξυγίανση; Μήπως η Κυβέρνηση έχει συνεισφέρει στον τόπο ένα δημοσιονομικό πλαίσιο, το οποίο μας επιτρέπει να ατενίσουμε με προσδοκία το μέλλον; Όχι βεβαίως. Η Κυβέρνηση παρέλαβε τη χώρα με κεκτημένη ταχύτητα ως μέλος της ΟΝΕ, τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, με το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης σε πλήρη ανάπτυξη, με την πολιτική του Ελσίνκι στο κρίσιμο ζήτημα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων να βρίσκεται και αυτή σε φυσιολογική εξέλιξη. Και τρία χρόνια μετά έχουμε ανακοπή της κεκτημένης ταχύτητας της χώρας, ουσιαστική μείωση του ρυθμού ανάπτυξης, όξυνση των ανισοτήτων, μείωση των προσδοκιών. Αυτό είναι το κεκτημένο του κ. Καραμανλή. Αυτό δεν αρκεί ως πλήρης επιχειρηματολογία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του μέλλοντος, αλλά οι πολίτες γνωρίζουν ότι τώρα μπορούν να συγκρίνουν πραγματικά δεδομένα με την ανάμνηση των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., την οποία και αντιπολιτεύεται ο κ. Καραμανλής. Ο κ. Καραμανλής επιχειρεί να εμφανιστεί ως πολιτικός ταχυδακτυλουργός και να εξαφανίσει τη βαριά πραγματικότητα της τριετίας που πέρασε. Θέλει να ξανακατασκευάσει το σκηνικό του 2004 και να εμφανιστεί, όχι ως απολογούμενος και απερχόμενος Πρωθυπουργός, αλλά ως αθώος, παρθένος διεκδικητής της εξουσίας έναντι των αναμνήσεων που έχει αφήσει η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Αλλά οι αναμνήσεις αυτές είναι απτές, έχουν μετρηθεί, παράγουν αποτέλεσμα αναπτυξιακό και κοινωνικό, παρά τα προβλήματα και παρά τα κενά.
Η ιστορία, όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας, δεν επαναλαμβάνεται. Το 2007, δεν είναι 2004. και ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι αν επαναληφθεί η ιστορία, θα επαναληφθεί ως φάρσα. Μόνο που αυτή τη φορά η φάρσα δεν θα παιχτεί σε βάρος των συμβασιούχων, σε βάρος των κοινωνικών ομάδων που παραπλάνησε προεκλογικά με προσωπικές υποσχέσεις ο κ. Καραμανλής, θα παιχτεί σε βάρος της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Καραμανλή. Σας ευχαριστώ. 
