Αθήνα, 2 Μαΐου 2012
Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, σε συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ
Φίλες και φίλοι, σας ευχαριστώ γιατί σήμερα με την εντυπωσιακή, την απροσδόκητα μεγάλη και δυναμική παρουσία σας εδώ στα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, δίνετε και σε μένα και σ’ όλους σας, ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Η μάχη της Κυριακής είναι ανοιχτή. Αυτές οι τρεις μέρες, οι ώρες μέχρι το κλείσιμο της κάλπης, είναι κρίσιμες, είναι πυκνές. Τώρα διαμορφώνονται οι συσχετισμοί, τώρα αποφασίζουν οι πολίτες.
Απευθυνόμαστε αυτές τις μέρες στο εθνικό ακροατήριο. Δεν ξεχωρίζουμε καμιά Ελληνίδα, κανέναν Έλληνα. Θέλουμε απ’ όλους τους πολίτες ν’ αντιληφθούν ότι την Κυριακή κρίνεται η μοίρα της πατρίδας, η μοίρα του ίδιου του ελληνικού λαού και όχι η προοπτική των κομμάτων και η σταδιοδρομία των πολιτικών προσώπων.
Ιδιαίτερα όμως απευθυνόμαστε στο εσωτερικό της παράταξης. Στους δικούς μας ανθρώπους. Στους φίλους σας, στους συναδέλφους σας, σ’ αυτούς με τους οποίους έχουμε όλοι παλέψει, έχουμε αγωνιστεί, βρεθήκαμε στο παρελθόν δίπλα – δίπλα στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ και το 2009 συγκροτήσαμε ένα μεγάλο εντυπωσιακό ρεύμα πλειοψηφίας.
Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Οι πολίτες αυτοί, οι δικοί μας άνθρωποι είναι δύσπιστοι, αποστασιοποιημένοι, αναποφάσιστοι, επιφυλακτικοί.
Εσείς οι ίδιοι ξέρω ότι κάνετε μια υπέρβαση με την παρουσία σας εδώ, δηλώνοντας φωναχτά και υπερήφανα ότι ανήκετε στο ΠΑΣΟΚ, στην μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη που συνδέεται με ό,τι πιο σημαντικό έχει γίνει στην ιστορία του τόπου. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον Νικόλαο Πλαστήρα και από τον Γέρο της Δημοκρατίας μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου που έδωσε υπόσταση στον έλληνα πολίτη, τον ταπεινωμένο και απαξιωμένο από το μετεμφυλιακό κράτος και από την δικτατορία.
Ξέρω λοιπόν ότι εσείς εδώ κάνετε μια υπέρβαση. Γιατί όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, ο κόσμος της εργασίας, είναι φυσικά ενοχλημένος, πικραμένος, έχει δει ν’ ανατρέπονται κατακτήσεις, έχει δει ν’ αλλάζουν θεμελιώδη δεδομένα. Τα διλήμματα που έχουμε αντιμετωπίσει και που αντιμετωπίζουμε ακόμα αυτά τα τρία δύσκολα χρόνια, είναι διλήμματα υπαρξιακά, εθνικά, συναισθηματικά, όχι μόνον πολιτικά και οικονομικά.
Είναι αυτή η δύσκολη, η τραγική πολλές φορές στάθμιση, ανάμεσα στο τι συμφέρει το έθνος και τις επόμενες γενιές και τι είναι αυτό που ζητάει σήμερα ο πολίτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, τι ζητάει σήμερα ο λαός που δεν μπορείς να του το δώσεις γιατί θέλεις να δώσεις πολύ περισσότερο στο λαό όπως θα είναι στο μέλλον.
Αυτό είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε, αλλά νομίζω ότι σιγά – σιγά γίνεται αντιληπτό πως τώρα έχουμε διαμορφώσει ένα άλλο πλαίσιο χάρη σε σας, χάρη στις θυσίες των ελλήνων και των ελληνίδων. Χάρη σ’ αυτό που έγινε με πολύ μεγάλες δυσκολίες και πολύ μεγάλες ανισότητες βέβαια γιατί δυστυχώς ποτέ δεν καταφέραμε να οργανώσουμε ένα κράτος που αναιρεί τις ανισότητες της κοινωνίας και της αγοράς.
Τώρα όμως παρ’ όλα αυτά έχουμε πράγματι μια πιο ασφαλή βάση, μια αφετηρία εκκίνησης. Η μείωση του χρέους, η μείωση των ετήσιων τόκων, η δημοσιονομική εξυγίανση, η προοπτική να γυρίσει η Ελλάδα στην φυσιολογική κατάσταση; Η προοπτική να ξαναγίνουμε ισότιμοι μέσα στην Ευρώπη;
Το παράθυρο ευκαιρίας που ανοίγει στην Γαλλία με την εκλογή του Hollande που είναι ένα παράθυρο αλλαγής των πανευρωπαϊκών συσχετισμών; Το γεγονός ότι έχουμε μπροστά μας τη δυνατότητα τώρα να εφαρμόσουμε προγράμματα αναπτυξιακού χαρακτήρα, να ρίξουμε χρήμα στην αγορά, να κινηθούν οι επενδύσεις, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να γίνουν πράγματα που όλοι οι Έλληνες θέλουν, ζητούν, ονειρεύονται, αλλά η απογοήτευση, η μελαγχολία, η μιζέρια της καθημερινότητας δεν μας αφήνει τώρα πια να τα λέμε ούτε μεταξύ μας;
Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Και όπως λέω σ’ όλες μου σχεδόν τις ομιλίες, αυτές τις θυσίες πρέπει να σεβαστούμε τώρα. Τις δικές σας θυσίες πρέπει να σεβαστούμε. Τις περικοπές των δικών σας αποδοχών. Τις αλλαγές που έχουν επέλθει στο δικό σας εργασιακό περιβάλλον. Και πρέπει πιο πολύ να σεβαστούμε αυτούς που ανήκουν στο κόσμο της εργασίας, αλλά με την πιο επαχθή ιδιότητα του άνεργου.
Πρέπει να δούμε τις νέες ηλικίες, όπου η ανεργία καλπάζει, τις γυναίκες, όπου επίσης η ανεργία καλπάζει. Πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να δώσουμε μια θέση κάτω από τον ήλιο στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας και αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία.
Άρα εσάς πρέπει να σεβαστούμε, τον ελληνικό λαό πρέπει να πείσουμε ότι την Κυριακή δεν πρέπει να οδηγηθεί στην αυτοτιμωρία, επειδή υπάρχει πολλές φορές η δίκαιη διάθεση να τιμωρήσει παρατάξεις, συμπεριφορές, πρόσωπα.
Η διαφορά, η διάκριση είναι λεπτή και πρέπει να την βρούμε. Έχουμε παρουσιάσει το πρόγραμμα, έχουμε αντικρούσει δημαγωγίες, λαϊκισμούς, ανευθυνότητες, έχουμε εξηγήσει πώς τοποθετούνται πλέον οι πολιτικές δυνάμεις στον δημόσιο λόγο, πόσο αδιέξοδη είναι η λογική της Νέας Δημοκρατίας, ο παλαιοκομματικός εγωισμός της δήθεν αυτοδυναμίας, πόσο επικίνδυνη και τυχοδιωκτική μπορεί να γίνει μια εκδοχή της Αριστεράς που λαϊκίζει και παίζει με την φωτιά.
Γιατί μ’ αυτά που προτείνει οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την Ελλάδα στην αλβανοποίηση, όχι απλά και μόνον στην έξοδο από το ευρώ, στην δραχμή, αλλά στην αλβανοποίηση πριν την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και έχουμε αναδείξει τη δική μας πρόταση. Στη πραγματικότητα την μόνη υπεύθυνη εθνική πρόταση: το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Δεν αρκεί να τα λέμε στην τηλεόραση. Δεν αρκεί να τα παρουσιάζουμε σε μεγάλες εκδηλώσεις. Τώρα η μάχη πρέπει να δοθεί πρόσωπο – πρόσωπο, σπίτι – σπίτι, στους χώρους δουλειάς, πρέπει να δοθεί από σας, γιατί εσείς μπορεί να είστε οι απόστολοι μιας τέτοιας επιχειρηματολογίας, με πολύ πιο πειστικό και αυθεντικό τρόπο απ’ ότι εγώ, ή τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα επώνυμα.
Στο Σύνταγμα την Παρασκευή έχει μπει ένα μεγάλο στοίχημα. Ο κ. Σαμαράς χρησιμοποίησε μια μεγάλη λέξη –όπως συνηθίζει– να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας. Τις πόλεις τώρα τις απαλλάσσουμε από το γκέτο που είχε δημιουργηθεί την περίοδο 2007-2009. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι να ανακαταλάβουμε την δική μας θέση, την δική μας αναλογία στο δημόσιο χώρο. Γιατί η Πλατεία Συντάγματος είναι ο εθνικός δημόσιος χώρος. Είναι ο συμβολικός τόπος όπου συγκεντρώνεται και εκφράζεται ο ελληνικός λαός.
Η Πλατεία Συντάγματος είναι η πλατεία, είναι και το Σύνταγμα, ο θεσμός, η Δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, τα δικαιώματα. Είναι η μάχη κατά του εκφασισμού της κοινωνίας. Είναι η μάχη να μην μπουν οι οπαδοί του νεοναζισμού και της δικτατορίας στη Βουλή. Και πραγματικά από εσάς που κινείστε μέσα στην πραγματική κοινωνία, την κοινωνία των πολιτών, από σας που εκφράζετε την ψυχή του λαού και την ψυχή της παράταξης, περιμένουμε να είστε όλοι παρούσες και παρόντες στην Πλατεία Συντάγματος για να βροντοφωνάξουμε τα επιχειρήματά μας, να φωνάξουμε όλοι μαζί την αγωνία μας, αλλά εν τέλει να μετατρέψουμε την αγωνία σε αισιοδοξία και σε ένα νέο όραμα και για τον τόπο και για την παράταξη.
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες σε σχέση με επιμέρους κεφάλαια της πολιτικής μας. Το έχω κάνει, θα το κάνω και μέχρι την Παρασκευή το βράδυ αργά. Τώρα σημασία έχει η συνέγερση, η συστράτευση, ο αγώνας, η πειστικότητα που έχει η καθεμιά και ο καθένας από σας στο δικό του περιβάλλον, όπου είναι ένας πραγματικός εκφραστής των απόψεων της προόδου, γιατί πάντα υπάρχει η βασική διάκριση μεταξύ προόδου και συντήρησης, πάντα υπάρχει η διάκριση ανάμεσα στις δυνάμεις της ευθύνης, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης και τις δυνάμεις της δημαγωγίας, του λαϊκισμού, της ανευθυνότητας και της οπισθοδόμησης.
Άρα λοιπόν στο όνομα των μεγάλων στόχων που έχει η πατρίδα και η παράταξη, στο όνομα της ανανέωσης και της επανίδρυσης του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, σας καλώ όλες και όλους να κάνετε αυτή την υπόθεση μια δική σας προσωπική υπόθεση.
Χαίρομαι γιατί βλέπω εδώ και τα επώνυμα στελέχη του Κινήματος, τους επικεφαλής των τριτοβάθμιων Οργανώσεών μας, της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΕ, τους επικεφαλής πολλών Ομοσπονδιών, πολλών Σωματείων, πρόσωπα με διαδρομή, με ιστορία με αγώνες, πρόσωπα τα οποία είναι εμβληματικά, αλλά και νεώτερους φίλους, νεώτερες φίλες που είναι εδώ έτοιμοι να δώσουν και πάλι την ψυχή τους σε αυτή την προσπάθεια. Δεν είναι μια προσπάθεια χωρίς αντικείμενο, χωρίς στόχο.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλά και μόνο ενωμένο και δυνατό. Είναι ενωμένο, δυνατό, ζωντανό. Η ψυχή του πάλλεται και επιπλέον το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποδείξει, όπως έδειξε στις 18 Μαρτίου ότι υπάρχει και αντιστέκεται. Πρέπει τώρα στις 6 Μαΐου να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι και θα είναι μεγάλο, η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη. Σας ευχαριστώ και σας περιμένω στο Σύνταγμα.
