Σάββατο, 26 Μαΐου 2012
Ομιλία-Συζήτηση Προέδρου του ΠΑΣΟΚ σε πολιτική εκδήλωση στο Εργατικό Κέντρο Ναυπλίου
Γραμματέα σε ευχαριστώ πολύ για τη θερμή υποδοχή. Φίλες και φίλοι σας ευχαριστώ όλους και όλες για την παρουσία σας εδώ. Πράγματι, θέλησα να ξεκινήσω τις περιοδείες μου για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου από την Πελοπόννησο, από την Αργολίδα από το Ναύπλιο. Ήμουν νωρίτερα στο Άργος, το πρωί στην Κόρινθο. Και χαίρομαι γιατί μαζί, από εδώ, μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα αισιοδοξίας, υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας σε όλο τον ελληνικό λαό, αλλά ιδιαίτερα στο λαό της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, στην κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του 13,2% των εκλογών της 6ης Μαΐου. Οι ψηφοφόροι μας του 2009 που απείχαν, που επέλεξαν άλλα κόμματα μας έστειλαν ένα πολύ ηχηρό και σκληρό μήνυμα. Θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι το μήνυμα αυτό το λάβαμε από την ημέρα των εκλογών. Στην πραγματικότητα το ξέραμε, το βλέπαμε και έχουμε απόλυτα κατανοήσει τι είναι αυτό που τους πονάει, τι είναι αυτό που θέλουν από εμάς, τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε για να αναστήσουμε και να ανασυστήσουμε την Παράταξή μας, την υπεύθυνη Κεντροαριστερά, το ΠΑΣΟΚ όπως το ονειρεύτηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Είναι πολλοί, όλη αυτή την περίοδο των τελευταίων 38 ετών, αυτοί που ζήλεψαν τη θέση του ΠΑΣΟΚ. Είναι πολλοί αυτοί που θα ήθελαν να βρίσκονται στο μέσο του πολιτικού φάσματος, να είναι η δύναμη της προόδου, των μεγάλων κοινωνικών, θεσμικών και πολιτικών ρήξεων, των αλλαγών. Είναι πολλοί αυτοί που θα ήθελαν να έχουν διανύσει την ιστορική διαδρομή της δικής μας Παράταξης.
Αλλά αυτός ο χώρος, αυτή η μεγάλη πολιτική οικογένεια, αυτή η μεγάλη κοίτη της Κεντροαριστεράς δεν είναι ένα τεχνητό προϊόν. Δεν συνδέεται με την εκλογική συγκυρία. Δεν συνδέεται καν με την ιστορία της λεγόμενης μεταπολίτευσης, με την περίοδο από το 1974 και μετά. Είναι το αποτέλεσμα όλης της διαδρομής του σύγχρονου Ελληνισμού και έχει σημασία να το λέμε αυτό εδώ, στο Ναύπλιο. Γιατί προκειμένου κάποια στιγμή να σχηματιστεί αυτή η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη έπρεπε να μεσολαβήσουν πολλές κρίσεις, πολλά διλήμματα, πολλές αποτυχίες, πολλές εσφαλμένες επιλογές. Αλλά έπρεπε και ο ελληνικός λαός να νιώσει ότι πράγματι υπάρχει μια σταθερή ιστορική, πολιτική δύναμη, που σηκώνει το βάρος των κρίσεων, που ξέρει να δίνει λύσεις και που έχει ταυτιστεί με ό,τι καλό με ό,τι σημαντικό έχει γίνει στον τόπο αυτό.
Γιατί πράγματι από όπου κι αν ξεκινήσει κανείς -κι εδώ στο Ναύπλιο μιλώντας πρέπει να ξεκινήσουμε από τον Ιωάννη Καποδίστρια- θα δει να υπάρχει ένα κόκκινο νήμα. Ένα κόκκινο νήμα που συνδέει τον Καποδίστρια με τον Τρικούπη, τον Τρικούπη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ελευθέριο Βενιζέλο με τον Νικόλαο Πλαστήρα, με τον Παπαναστασίου, τον Παπαναστασίου με τον Γέρο της Δημοκρατίας, το Γέρο της Δημοκρατίας με τον Ανδρέα της Αλλαγής, των μη προνομιούχων, με τον Ανδρέα που έστησε στα πόδια της τη Μεσαία Τάξη, που έκανε υπερήφανο τον ελληνικό λαό.
Φίλες και φίλοι, όπως κανείς δεν μπορεί να ταπεινώνει τον ελληνικό λαό την περίοδο της κρίσης -και το λέω αυτό απευθυνόμενος σήμερα ειδικά στην κα Lagarde τη Γενική Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που με το ύφος της προσέβαλλε τον ελληνικό λαό και την καλώ να αναθεωρήσει, να ξανασκεφτεί αυτά που ήθελε να σκεφτεί και να πει- έτσι και κανείς δεν μπορεί να προσβάλλει την κοινωνική βάση της Παράταξης, δεν μπορεί να προσβάλλει τον απλό, τον γνήσιο προοδευτικό Έλληνα πολίτη που πίστεψε και πιστεύει στην Παράταξη αυτή, ακόμη κι αν δεν την ψήφισε στις εκλογές, στις 6 Μαΐου.
Γιατί και αυτοί που δεν μας ψήφισαν, το έκαναν έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο σε εμάς, στέλνοντας μηνύματα σε εμάς, θέλοντας να μας πουν την αντίθεσή τους, την πρότασή τους, τον πόνο τους, τη διαφωνία τους, αλλά σε διάλογο με εμάς γιατί θεωρούν προσωρινή την όποια άλλη επιλογή τους. Και αυτούς θέλουμε να τους ξαναφέρουμε και θα τους ξαναφέρουμε κοντά μας.
Άρα, φίλες και φίλοι, έχει σημασία εμείς να πούμε καθαρά τη θέση μας, όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον να σχολιάζουμε τις θέσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, αλλά γιατί πιστεύουμε –κι εγώ προσωπικά είμαι πεπεισμένος μετά την εμπειρία των εκλογών και των διερευνητικών εντολών και των διαβουλεύσεων υπό την προεδρεία του Προέδρου της Δημοκρατίας- πως υπάρχει μόνο μια οργανωμένη, υπεύθυνη, ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για το μέλλον του τόπου και αυτή είναι η πρόταση που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ για το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και για την αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης, ώστε να κρατήσουμε όλα τα θετικά, να σεβαστούμε τις θυσίες και τον πόνο του ελληνικού λαού και να προχωρήσουμε προς την οριστική έξοδο από την κρίση, στην οριστική υπέρβαση του Μνημονίου, με ασφάλεια, χωρίς νέες θυσίες, χωρίς πρόσθετη ύφεση, χωρίς να γίνει αυτό που είναι αδύνατο να γίνει, να μειωθούν μισθοί, συντάξεις, εισοδήματα, να αυξηθεί η ανεργία.
Ξέρω -το είπα και το πρωί- πως δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που θέτει κάθε πολίτης και στα οποία οφείλουν να απαντήσουν τα κόμματα, με ειλικρίνεια όμως, με αληθινό και αυθεντικό λόγο και όχι με παλαιοκομματικά τεχνάσματα, όχι με κατά συνθήκη ψεύδη. Γιατί αυτά τα πλήρωσε ακριβά ο τόπος. Και έχουμε και το δικό μας μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αλλά εμείς τουλάχιστον μάθαμε το μάθημα μας και δεν επαναλαμβάνουμε αυτό το αδικαιολόγητο και απαράδεκτο πια για την εποχή μας λάθος.
Το πρώτο ερώτημα είναι «μπορεί να προκύψει Κυβέρνηση επιτέλους από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου». Και φυσικά ποια Κυβέρνηση; Και ποια είναι η πρόταση και η δέσμευση του ΠΑΣΟΚ για την Κυβέρνηση αυτή;
Και το δεύτερο ερώτημα είναι «τι θα γίνει με τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, στο Ευρώ, τι θα γίνει με τη δανειακή σύμβαση, με το λεγόμενο μνημόνιο, ποια είναι η σωστή επιλογή, πως μπορούμε να συμβιβάσουμε τις δυο μεγάλες αποφάσεις του ελληνικού λαού που της στηρίζει με συντριπτική πλειοψηφία».
Πρώτη απόφαση είναι η Ελλάδα να μείνει στο Ευρώ. Το θέλει όλος ο ελληνικός λαός, το 85%.
Δεύτερη απόφαση, ο λαός θέλει ελάφρυνση, θέλει αλλαγή στους όρους, θέλει να μπορέσει να πορευτεί χωρίς μειώσεις εισοδημάτων, χωρίς νέες ατομικές θυσίες, χωρίς πρόσθετες ανασφάλειες, χωρίς βαθύτερη ύφεση, χωρίς μεγαλύτερη ανεργία.
Θα σας απαντήσω με τη σωστή σειρά τα ερωτήματα αυτά. Γιατί σωστή σειρά είναι πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ποια πολιτική είναι αυτή που μπορεί να δώσει απάντηση στον τόπο και να τον βγάλει ασφαλή και καθαρό έξω από την κρίση, έτσι ώστε πάνω σ’ αυτή την απάντηση να οικοδομήσουμε και την απάντηση στο ερώτημα «ποια Κυβέρνηση, ποιοι άνθρωποι με ποια αξιοπιστία, με ποια ικανότητα διαπραγμάτευσης, μέσα σε ποιους συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη».
Η δική μας πρόταση είναι πως η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να διακινδυνεύσει την ευρωπαϊκή της πορεία. Η Ελλάδα πρέπει να μείνει μέσα στην Ευρωζώνη. Γιατί οποιοδήποτε φλερτ με έξοδο από την Ευρωζώνη σημαίνει καταστροφή, καταστροφή για τους απλούς και φτωχούς ανθρώπους, για τους ανέργους, για τη μεσαία τάξη, απαξίωση εισοδημάτων, μείωση μισθών, δραματική αύξηση της ανεργίας, κλονισμό των επιχειρήσεων, κίνδυνο κατάρρευσης για το τραπεζικό σύστημα, αδυναμία χρηματοδότησης. Σημαίνει γεωμετρική αύξηση του δημοσίου χρέους, ότι ξαναφορτωνόμαστε στην πλάτη μας ό,τι μπορέσαμε με κόπο και διαπραγμάτευση σκληρή να κερδίσουμε, αφαιρώντας 106 δισ. ευρώ (50 μονάδες του ΑΕΠ) από τους ώμους του ελληνικού λαού και 3 δισ. ευρώ κάθε χρόνο τόκους για την εξυπηρέτηση του χρέους αυτού.
Έχει λοιπόν πάρα πολύ μεγάλη σημασία ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε, να λαμβάνει υπόψη το ευρωπαϊκό πλαίσιο, τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων, την ικανότητα να φτάσουμε σε συμφωνημένες λύσεις, ξέροντας πια πού πατάμε. Και πάνω στη βάση αυτή έχουμε προτείνει –προσέξτε: όχι τώρα μετά τις εκλογές και μετά το νέο συσχετισμό δυνάμεων στην Ελλάδα, όχι τώρα που άλλαξε ο κομματικός χάρτης, όχι τώρα που μειώθηκε η εκλογική κοινοβουλευτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ, αλλά αμέσως μετά την εκλογή μου στη θέση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ στις 20 του Μάρτη και με επίμονο τρόπο σε όλη την προεκλογική περίοδο πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου- με με συστηματικό και ολοκληρωμένο τρόπο είναι: Κρατάμε όλα τα θετικά της δανειακής σύμβασης, προστατεύουμε τις θυσίες και το κεκτημένο του ελληνικού λαού, γιατί με αίμα και πόνο το καταφέραμε, μια τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή από το 2010 έως σήμερα και αλλάζουμε τους δυσμενείς όρους της δανειακής σύμβασης, δηλαδή αυτούς που θίγουν το εισόδημα, που τροφοδοτούν την ύφεση, που αυξάνουν την ανεργία.
Σε αυτούς που «εξυπνακιδίζουν» στην πολιτική ζωή και μας λένε «τα λέτε αυτά υπό την πίεση του νέου συσχετισμού και της ψήφου του λαού», τους απαντάμε ότι «αυτά που λέμε είναι αυτά που επί μήνες λέγαμε στην τρόικα κατά τη διάρκεια της σκληρής, της δύσκολης διαπραγμάτευσης για να φτάσουμε στη μείωση του χρέους, για να φτάσουμε στην έγκριση του δανείου, στην εκταμίευση του δανείου».
Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ στην Ελλάδα τι έγινε στο γραφείο μου στο Υπουργείο Οικονομικών στις 29 Αυγούστου όταν τα μεσάνυχτα αποχώρησε η τρόικα; Γιατί τα σπάσαμε; Γιατί δεν μπορούσα και δεν μπορώ να δεχτώ ποτέ μέτρα που βαθαίνουν την ύφεση, που θίγουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, που μειώνουν μισθούς και συντάξεις, που τροφοδοτούν την ανεργία.
Και τους εξήγησα και τους εξηγούσα πάντα ότι αυτό είναι ένα λάθος, όχι μόνο κοινωνικά και πολιτικά, αλλά ένα λάθος οικονομικά γιατί έτσι η Ελλάδα δεν θα πετύχει το στόχο της δημοσιονομικής προσαρμογής, της βιωσιμότητας του χρέους και της οριστικής εξόδου από την κρίση, με την επάνοδο στην δημοσιονομική κυριαρχία και άρα στην ικανότητα δανεισμού από τις αγορές.
Τότε άρχισε μια διαπραγμάτευση που σε πολλούς είχε φανεί περίεργη και μιλούσανε για μπλόφα και για μπλοφατζήδες, όταν αγωνιζόμουνα να προστατέψω το εισόδημα και την προοπτική του Έλληνα, τον άνεργο, τον επιχειρηματία. Και πού και πώς κατέληξε μετά από 40 κύματα η διαπραγμάτευση αυτή; Κατέληξε στη συμφωνία για τη μείωση του χρέους, στο νέο δάνειο των 130 δισ. ευρώ -240 δισ. ευρώ συνολικά- και στην εκταμίευση.
Καταλαβαίνουμε τη διαφορά; Καταλαβαίνουμε πού ήμασταν και πού είμαστε σήμερα χάρη στις θυσίες του λαού και σ’ αυτό που κάναμε, ώστε να μπορούμε τώρα να επαναφέρουμε στη διαπραγμάτευση τα ίδια που ζητούσαμε, τα ίδια που λέγαμε, αλλά τώρα μπορούμε να τα πούμε με πιο αποτελεσματικό και σκληρό τρόπο; Γιατί;
Γιατί στο μεταξύ έχουμε πάρει 150 δισ. ευρώ. Τα 75 δισ. ευρώ από αυτά τα πήραμε τις τελευταίες 50 μέρες, όταν άλλοι μιλούσανε και μιλούν για καταγγελία της σύμβασης, δηλαδή να ξαναπάρουμε πάνω μας τα 106 δισ. ευρώ χρέους και να γυρίσουμε πίσω τα λεφτά που μας δίνουν ή που μας δώσανε, να μη πάρουμε τα λεφτά για την προστασία των τραπεζών -όχι των τραπεζιτών αλλά των καταθέσεων- του πόνου, του ιδρώτα και της αποταμίευσης του ελληνικού λαού, που θέλει να ξέρει ότι τα 170 δισ. ευρώ του στις τράπεζες είναι ασφαλή για να επιστρέψουν και τα άλλα 75 δισ. ευρώ που φύγανε. Και δεν πήγαν μόνο στο εξωτερικό, δεν πήγαν μόνο σε ανάγκες για οικογένειες και επιχειρήσεις, πήγαν και στα σεντούκια χωρίς να αποδίδουν ούτε γι' αυτόν που τα έχει, ούτε για τις επιχειρήσεις, ούτε για τους ανέργους. Γιατί χωρίς ρευστό δεν κινείται η οικονομία. Άρα, μιλάμε σε άλλη βάση.
Έχω ρωτήσει πολλές φορές τις άλλες πολιτικές δυνάμεις:
- Καλά κάναμε και πήραμε τα 150 δισ. ευρώ;
- Καλά κάναμε και πήραμε τα πρώτα 25 δισ. ευρώ για τις Τράπεζες και τα δίνουμε για να στηριχτούν οι καταθέσεις; Τα θέλουμε;
- Θέλουμε τα άλλα 25 δισ. ευρώ -50 δισ. ευρώ συνολικά- για το σκοπό αυτό; Θέλουμε να πέσει ρευστό στην αγορά στην πραγματική οικονομία, να έχουν κεφάλαιο κίνησης οι επιχειρήσεις, να μπορούν να διευθετούν τα δάνεια τα στεγαστικά και τα καταναλωτικά οι τράπεζες για μακρύ χρόνο, με μειωμένες δόσεις, με κεφαλαιοποίηση τόκων, ώστε να μη πιέζονται τα νοικοκυριά να φύγει ο βραχνάς της αδυναμίας καταβολής των δόσεων και ο κίνδυνος να σου πάρουν πίσω το σπίτι; Πώς θα γίνει αυτό;
- Πώς θα πληρώσει το κράτος την επιστροφή ΦΠΑ που χρωστά;
- Πώς θα πληρώσει το κράτος τα 6,5 δισ. ευρώ που χρωστά στις επιχειρήσεις για να κινηθεί η αγορά;
- Πώς θα ξεμπλοκαριστούν τα μεγάλα έργα, οι οδικοί άξονες;
- Πώς θα στηθούν εργοτάξια; Πώς θα δουλέψουν οι υπεργολαβίες;
- Πώς θα βρεθούν 100.000 θέσεις εργασίας μόνο στις υποδομές;
- Πώς θα πάρουμε τα λεφτά από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο για την ανεργία των νέων, για την επιχειρηματικότητα των νέων, για την κατάρτιση, για την κοινωφελή εργασία, για την αυτεπιστασία των Δήμων; Άλλες 120.000 θέσεις.
240.000 θέσεις εργασίας από αυτές μόνο τις διαδικασίες, δηλαδή περίπου το 1/5 της ανεργίας μπορεί να αντιμετωπιστεί, με τα χρήματα αυτά του δανείου, με το κεκτημένο του ελληνικού λαού.
- Έτσι θα απελευθερωθούν οι τράπεζες που δίνουν 10 δισ. ευρώ στο κράτος αναγκαστικά με έντοκα γραμμάτια για να τα ρίξουν στην αγορά.
- Έτσι θα αλλάξουμε τους κανόνες του ΤΕΙΡΕΣΙΑ ώστε να μην μπαίνει στη μαύρη λίστα κάποιος επειδή αφήνει μια απλήρωτη επιταγή 2.000 ευρώ λόγω της δυσπραγίας της αγοράς.
- Έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε, όπως είπα και προηγουμένως, με όλες τις εμπορικές τράπεζες αυτό που κάναμε με νόμο για τους δημοσίους υπαλλήλους, με το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, που επέκτεινε επί 50 χρόνια τα στεγαστικά, που μείωσε τη μηνιαία δόση στο μισό, όχι πάνω από 30% του μηνιαίου εισοδήματος, που συζητά ξανά τα επιτόκια, που μπορεί να δώσει περίοδο χάριτος 2 και 3 ετών ώστε να μην καταβάλλονται ούτε τόκοι και αυτοί να προστεθούν μετά στο τέλος ως κεφάλαιο, για να αναπνεύσει το νοικοκυριό, να αναπνεύσει η αγορά, να μπορέσει να κινηθεί και η οικοδομή.
Όλα αυτά είναι τα νέα δεδομένα επάνω στα οποία στηρίζεται η πρότασή μας. Ποιο είναι το θεμελιώδες σημείο στο οποίο είδα με χαρά σήμερα, με καθυστέρηση εβδομάδων, να προσχωρούν κι άλλα κόμματα; Η παράταση του χρόνου προσαρμογής. Από τις 20 Μαρτίου έχω μιλήσει ότι χρειαζόμαστε έναν τουλάχιστον χρόνο. Έχουμε βρει τα λεφτά από την καλή διαχείριση του PSI που κάναμε και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών για να χρηματοδοτήσουμε έναν ακόμη χρόνο προσαρμογής. Και συμφώνησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά. Το είπε ο κ. Juncker, γιατί ξέρει τι είναι αυτό που εννοούμε, ξέρει τι είχαμε διαπραγματευθεί. Αλλά μπορούμε να ζητήσουμε και δεύτερο και τρίτο χρόνο, για να απλωθεί το πρόγραμμα, να γίνει ηπιότερο, μαλακότερο για τον πολίτη, για τα εισοδήματα, για την ανάπτυξη, για την απασχόληση.
Θέλουμε πρόσθετο χρήμα για το σκοπό αυτό. Ποιος θα μας το δώσει, αν δεν θέλουμε «να τινάξουμε την μπάνκα στον αέρα» και να βρεθούμε εκτός διεθνούς οικονομίας και εκτός διεθνούς εμπορίου, αν θέλουμε να φυλάξουμε τις ελληνικές εξαγωγικές επιχειρήσεων, τον ελληνικό τουρισμό και κυρίως το εισόδημα και την περιουσία των Ελλήνων, όχι μόνο τις καταθέσεις, αλλά και την ακίνητη περιουσία η οποία πρέπει να ξαναποκτήσει την αξία που είχε.
Στο 420% του ΑΕΠ ήταν πριν την κρίση αυτό που είχαν επενδύσει οι Έλληνες σε ακίνητα. Τέσσερις φορές μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος! Και πρέπει να το ξαναβρούν αυτό οι γονείς για να το αφήσουν κληρονομιά στα παιδιά τους, γιατί είναι ο κόπος γενεών Ελλήνων. Κάποιοι παίζουν όμως με αυτά.
Πάνω στην ιδέα της παράτασης του χρόνου προσαρμογής και της αναθεώρησης των δυσμενών όρων, προβάλλουμε 6 όρους:
1. Δεν μπορεί να γίνουν άλλες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και γενικά εισοδήματα. Καμία περικοπή. Πρέπει να κρατήσουμε τη ζήτηση, το διαθέσιμο εισόδημα.
2. Δεύτερο σημείο: η αγορά εργασίας. Μας πίεσε αφόρητα η Τρόικα για τις εργασιακές σχέσεις. Αγωνιστήκαμε να την πείσουμε ότι στην Ελλάδα πρέπει να ισχύουν οι ευρωπαϊκοί κανόνες και πρέπει να ισχύουν οι κανόνες του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου για τις εργασιακές σχέσεις, για τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά ξέρουμε ότι η πραγματικότητα δεν είναι μόνον οι συλλογικές συμβάσεις. Είναι η σκληρή διαπραγμάτευση στο επίπεδο της ατομικής σύμβασης εργασίας, όπου ο εργαζόμενος πιέζεται, αλλά πολύ συχνά και ο εργοδότης πιέζεται αν αγωνίζεται να κρατήσει την επιχείρησή του χωρίς τζίρο μέσα στην κρίση, γιατί πολλοί παλεύουν δίπλα δίπλα εργοδότες και εργαζόμενοι σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, με 2, 5, 10 άτομα. Εκεί βρίσκεται η πλειοψηφία των εργαζομένων, όχι στις παλιές ΔΕΚΟ.
3. Τρίτο σημείο, να πέσει χρήμα στην αγορά γιατί χωρίς ρευστότητα δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, και έχουμε πει πώς είναι δυνατόν τους επόμενους μήνες, τους επόμενους λίγους μήνες να πέσουν 50 δισ. ευρώ από τη δανειακή σύμβαση στην αγορά, με το κράτος να έχει πλέον το στρατηγικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Αλλά, δεν θέλω τους γνωστούς «τσάμπα μάγκες» να μου λένε «ναι, αλλά πρέπει το κράτος να υπάρχει στις τράπεζες με κοινές μετοχές μετά ψήφου». Όχι αυτά σε μένα! Γιατί το γεγονός ότι το κράτος μπαίνει στις τράπεζες ως στρατηγικός μέτοχος με κοινές μετοχές με ψήφο, είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής διαπραγμάτευσης που έφτασε στα όρια της κρίσης το Φεβρουάριο, όταν οι άλλοι κρυβόντουσαν πίσω από εμένα ή έλεγαν διάφορα εύκολα και μεγάλα λόγια για εσωτερική κατανάλωση. Τους είδαμε όταν πηγαίνουν στην Ευρώπη πόσο μικραίνει το μέγεθός τους. Γιατί εδώ μεταξύ μας, στα αποδυτήρια και όχι στο γήπεδο, στον αγωνιστικό χώρο, τα λόγια είναι εύκολα και τα μεγέθη αλλοιώνονται. Κάποιοι μετρούν τον ίσκιο τους και νομίζουν ότι έχουν αποκτήσει διεθνές πολιτικό μέγεθος.
4. Το επόμενο σημείο είναι η απελευθέρωση των μεγάλων έργων υποδομών. 55 δισ. ευρώ μπορούν να πέσουν στην αγορά, όχι μόνο με δημόσια αλλά και με ιδιωτικά έργα. Έπρεπε να μπουν οι τράπεζες ξανά στο παιχνίδι. Επί τρία χρόνια οι τράπεζες ελληνικές και ξένες δεν χρηματοδοτούν έργα υποδομής στην Ελλάδα. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ζητάει ρήτρα δραχμής για να υπογράψει τέτοιες συμβάσεις, όπως και οι tour operators που ζητούν ρήτρα δραχμής από τους ξενοδόχους για να υπογράψουν συμβάσεις και να δώσουν προκαταβολές. Τόσο έχει σκληρύνει το παιχνίδι.
5. Το επόμενο σημείο είναι το πακέτο αναπτυξιακής βοήθειας από την Ευρώπη. Λόγια υπάρχουν πολλά. Μας τα είπαν τον Ιούλιο, τον Οκτώβριο, το Φεβρουάριο, προχθές. Έστειλα όμως επιστολή με συγκεκριμένες προτάσεις στον κ. Barroso, έγγραφο με συγκεκριμένες προτάσεις στον κ. Rehn. Αυτά συζητήσαμε με τον Πρόεδρο Hollande που με κάλεσε στο Παρίσι, αυτά με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές. Αυτά πήρε μαζί του ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Martin Schulz για να τα παρουσιάσει στους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων προχθές στις Βρυξέλλες. Αυτές είναι οι μόνες συγκεκριμένες προτάσεις.
6. Και το έκτο σημείο είναι τα κοινωνικά κονδύλια για την ανεργία των νέων, για την επιχειρηματικότητα, την κατάρτιση, την αυτεπιστασία, την κοινωφελή εργασία, για την υγειονομική κάλυψη των ανέργων χωρίς αριθμό ενσήμων, χωρίς χρονικό περιορισμό. Για το δίκτυο Κοινωνικής Προστασίας. Για το νέο «Βοήθεια στο Σπίτι». Για το Εθνικό Δίκτυο Άμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης γι' αυτούς που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας. Όχι ως φιλανθρωπία, όχι ως επίδειξη, αλλά ως κοινωνική αλληλεγγύη και κρατική υποχρέωση, ως πολιτική και όχι ως γενναιοδωρία και φιλοδώρημα, γιατί πολλοί νομίζουν ότι σώζουν τις αμαρτίες τους δίνοντας ένα πιάτο φαγητό.
Εδώ χρειάζονται ολοκληρωμένες πολιτικές για να βρεθεί δουλειά για τον άνεργο. Αυτό σημαίνει επενδύσεις, επιχειρηματικότητα, ρευστότητα, ανάπτυξη, σταθερό Εθνικό Φορολογικό Σύστημα για δέκα χρόνια. Φύγανε όμως από το διάλογο για το Εθνικό Φορολογικό Σύστημα. Δεν έχουν καταλάβει τι έγινε τους τελευταίους μήνες, με την άρση του τραπεζικού απορρήτου, με τη δημοσίευση των καταλόγων των μεγαλοοφειλετών, με τη δημοσίευση των καταλόγων αυτών που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω για να αγοράσουν μετά φθηνά την Ελλάδα της δραχμής, το οριζόντιο Κόμμα της δραχμής.
Επί των ημερών μας άρχισαν οι συλλήψεις των μεγαλοοφειλετών, άρχισε η συνεργασία του Υπουργείου Οικονομικών με την Οικονομική Αστυνομία. Αλλά θέλει κόπο, θέλει κοινωνική βοήθεια, θέλει συμμετοχή για να πείσεις τον πολίτη ότι το νόμιμο συμφέρει και ότι περνάμε σε μία κατάσταση δικαιοσύνης. Γιατί ξέρει ότι επί δεκαετίες υπάρχει μια κατάσταση αδικίας και ανομίας. Και όταν βλέπει να επωφελείται ο μεγάλος, θέλει να επωφεληθεί και ο μικρός. Γιατί υπάρχει η λογική «αφού δεν πληρώνει ο μεγάλος, γιατί να πληρώσω εγώ;», που έχει μία λογική, αλλά οδηγεί το κράτος σε αδιέξοδο, σε δημοσιονομικό αδιέξοδο, και το δημοσιονομικό αδιέξοδο το πληρώνει τελικά ο πιο φτωχός, ο πιο αδύναμος, το πληρώνει η μεσαία τάξη.
Γι' αυτό πρέπει να σπάσουμε το φαύλο κύκλο. Αυτή είναι η μόνη πολιτική. Με αυτήν απευθυνόμαστε στον άνεργο, στο μισθωτό του ιδιωτικού τομέα, στον συνταξιούχο. Ποιος άλλος έχει πει στον άνεργο συγκεκριμένο τρόπο για να αλλάξει η κατάσταση στην οικονομία; Στον μισθωτό, πώς μπορεί να κρατηθεί η δουλειά του, στο συνταξιούχο -ναι, αυτού που του κόψαμε ιδίως στις χαμηλές και μικρές συντάξεις μικρά ποσά, για να στηριχθούν τα επικουρικά και τα κύριας ασφάλισης Ταμεία- να του πούμε ότι «ναι, θα υπάρχουν λεφτά» όχι τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, αλλά διαρκώς στο ασφαλιστικό Ταμείο για να πληρώνει.
Ποιος μιλάει συγκεκριμένα; Αυτοί που ψάχνουν να βρουν τώρα ποια είναι η πραγματική εικόνα της οικονομικής κατάστασης της χώρας; Αφού είπαν όσα είπαν προεκλογικά, μετεκλογικά σκέφτηκαν να μάθουν ποια είναι η αλήθεια για την οικονομία και τις αντοχές της και παίζουν ένα παιχνίδι αντιφάσεων και εντυπώσεων καθημερινά, προχειρολογώντας και αντιφάσκοντας;
Τι κόλπο είναι αυτό; Είναι μήπως ένα μεγάλο πολιτικό κόλπο που λέει «Η μόνη πολιτική είναι η πολιτική που προτείνει το ΠΑΣΟΚ, αλλά αφού μας την είπε και την ξέρουμε, μην ακούτε τι λέμε, εμείς αυτά θα κάνουμε»; Ποιος τους πιστεύει και γιατί να τους πιστέψει; Και θα οικοδομήσουμε το μέλλον της χώρας στις πιο παλαιοκομματικές πελατειακές πρακτικές και αντιλήψεις των προεκλογικών ψεμάτων;
Αρκετά το πληρώσαμε αυτό και εμείς ως ΠΑΣΟΚ και η χώρα ως χώρα. Αν θέλουν να μιμούνται το ΠΑΣΟΚ να μιμούνται τις μεγάλες ιστορικές στιγμές, τις αλλαγές, τις κατακτήσεις και όχι τις πιο αρνητικές και καταδικαστέες όψεις.
Αυτή λοιπόν είναι η πολιτική. Και πάνω στην πολιτική αυτή πρέπει να δώσουμε την απάντηση στο ερώτημα «ποια Κυβέρνηση μετά τις εκλογές». Κατ' αρχάς, ο κόπος που έχουμε κάνει είναι τεράστιος να δώσουμε λύση στο σχηματισμό Κυβέρνησης μετά τις 6 Μαΐου. Προτείναμε τα πάντα: Κυβέρνηση εθνικής ενότητας, Κυβέρνηση οικουμενική, Κυβέρνηση της κομμουνιστογενούς Αριστεράς με τη δική μας στήριξη για να δοκιμάσουν στην πράξη τα εύκολα λόγια, αλλά με όριο την παραμονή της χώρας στο ευρώ, που μπορούσαμε και να το επιβάλλουμε και να το επιβλέψουμε. Προτείναμε σε άλλες μικρές δυνάμεις να πάρουν πρωτοβουλία και να τους στηρίξουμε. Αλλά δεν σήκωναν το βάρος της ευθύνης και της ιστορικής ευκαιρίας να προσφέρουν στον τόπο κάτι σημαντικό.
Και τώρα ξαναπάμε σε εκλογές. Τι θα κάνει ο τόπος; Θα ξαναπάει σε εκλογές; Πόσο θα πληγώσουμε τον τουρισμό; Την οικονομία; Τους νέους ανθρώπους; Τη διεθνή εικόνα της χώρας; Πόσο θα συνεχίζεται το παιχνίδι αυτό; Οι ζαριές στην πλάτη του έθνους;
Στήνεται ένα αστείο σκηνικό διπολισμού, ακραίας πόλωσης. Από τη μια μεριά έχουμε τη ρητορική της εθνικοφροσύνης και του αντικομμουνισμού που γυρίζει στη δεκαετία του ’50, που δεν έχει καμία σχέση με την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, αλλά έχει σχέση με τη παλιά σκληρή ελληνική Δεξιά, όπως την ξέραμε, με την ΕΡΕ δηλαδή. Και από την άλλη μεριά έχουμε ένα δήθεν προοδευτικό λόγο που είναι το φεστιβάλ της δημαγωγίας, του λαϊκισμού, της προχειρότητας, της ανευθυνότητας.
Και θα κυβερνηθεί ο τόπος με τι ποσοστά; Με 17%, με 18%; Πόσο θέλετε να βάλω παραπάνω; Με 20-22%; Ο τόπος δεν κυβερνιέται ούτε με 51%. Θέλει εθνική συνεργασία, συναίνεση, κινητοποίηση, εθνική ομάδα στη διαπραγμάτευση, αξιοποίηση των πιο ικανών ανθρώπων, απροκατάληπτα και κυρίως χρειάζεται προοδευτική κατεύθυνση, προοδευτικό, δημοκρατικό πρόσημο στη διακυβέρνηση του τόπου.
Λέω και επαναλαμβάνω: Δεν υπάρχουν δύο πόλοι. Υπάρχουν πλέον πολλοί πόλοι. Και δεν σχηματίζεται καμία Κυβέρνηση που μπορεί να οδηγήσει τον τόπο με ασφάλεια στην έξοδο από την κρίση, χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Κυβέρνηση χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπάρξει!
Αλλά χωρίς ένα ΠΑΣΟΚ ισχυρό εκλογικά και κοινοβουλευτικά, ικανό να εγγυηθεί την εφαρμογή της μόνης πολιτικής που έχει προταθεί. Τι εννοώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει Κυβέρνηση χωρίς το ΠΑΣΟΚ; Μήπως ότι είμαστε πρόθυμοι να πάμε με τη μια ή με την άλλη μεριά, ανάλογα με το πώς θα διαμορφωθεί το αποτέλεσμα; Όχι φίλες και φίλοι. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι τσόντα κανενός! Είναι ο εκφραστής της μόνης ολοκληρωμένης και υπεύθυνης πολιτικής.
Και όταν λέμε πως η νέα Κυβέρνηση πρέπει να έχει -και θα έχει- κορμό την υπεύθυνη Κεντροαριστερά, που εκφράζει πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ -και άλλοι που τους αντιμετωπίζουμε φιλικά και ισότιμα, αλλά πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και ιστορικά και κοινωνικά- δεν εννοούμε ότι θέλουμε τα στελέχη μας να είναι Υπουργοί και το λέω για τρίτη φορά σήμερα. Δεν θέλουμε στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε υπουργικές καρέκλες, δεν μας ενδιαφέρει ο κυβερνητισμός, μας ενδιαφέρει όμως η πορεία του έθνους και η εφαρμογή της πολιτικής μας.
Γι' αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η ώριμη και υπεύθυνη ψήφος του πολίτη στις 17 Ιουνίου. Ο πολίτης -και το λέω με μεγάλη στεναχώρια - που έπαθε, που οργίζεται, που έκανε θυσίες, φάνηκε ότι δεν είναι έτοιμος να ακούσει την αλήθεια. Προτιμάει να ακούει συμπαθητικά και συχνά παραπλανητικά ψέματα. Ακόμη και όταν ξέρει ότι αυτά είναι ψέματα. Ακόμη κι όταν στο βάθος του μυαλού του και της ψυχής του ψηφίζει μια πολιτική, ελπίζοντας και παρακαλώντας αυτή να μην εφαρμοστεί, γιατί είναι επικίνδυνη.
Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η μεγάλη αντίφαση: 85% των Ελλήνων να θέλουν ευρώ, 85% των Ελλήνων να θέλουν να φύγουν οι δυσμενείς όροι του Μνημονίου και ταυτόχρονα να φλερτάρουμε με την ιδέα της καταγγελίας της σύμβασης, μονομερών ενεργειών, της διακοπής της χρηματοδότησης, να φλερτάρουμε με την ιδέα της κατάρρευσης του δημόσιου ταμείου και του τραπεζικού συστήματος.
Κάποιοι λένε «μην κινδυνολογείτε γιατί έχουμε στα χέρια μας ένα πυρηνικό όπλο. Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, στοιχίζει πάρα πολλά στους Ευρωπαίους, δεν θα το κάνουν». Δεν αντιλαμβάνονται πόσο πολύπλοκο και συχνά παράλογο είναι το ευρωπαϊκό σύστημα, με 27 χώρες 27 κυβερνήσεις, 200 κόμματα. Είπα νωρίτερα ότι μπορεί αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους «ριζοσπαστική δύναμη των μεγάλων αλλαγών στην Ελλάδα», να θέλουν μονομερή καταγγελία του Μνημονίου. Οι αντίστοιχοί τους στην Ολλανδία κερδίζουν ψήφους με το σύνθημα «Μην δίνετε ούτε ένα ευρώ στους Έλληνες»! Εκεί να πάνε να διαπραγματευτούν, με τους Ολλανδούς ομολόγους τους. Γιατί με τον κ. Hollande και με την κα Merkel δεν είδα να τα κατάφεραν πάρα πολύ καλά!
Αλλά εξίσου κρίσιμο είναι οποιοδήποτε ολλανδικό και φιλανδικό κόμμα για να ληφθεί μια απόφαση για την έγκριση μιας σύμβασης, ενός συμφωνημένου πλαισίου. Άρα, αυτά που λέμε εμείς, τα λέμε μετά λόγου γνώσεως, με ευθύνη.
Και ταυτόχρονα, αυτά που λέμε -και τα λέμε στον άνεργο, στον συνταξιούχο, στον μισθωτό, στον αγρότη- τα συνοδεύουμε με μια μεγάλη προσπάθεια για την αναγέννηση, την ανασύσταση της Δημοκρατικής Παράταξης. Γιατί χρειαζόμαστε το νέο ΠΑΣΟΚ. Κάνουμε μια διπλή προσπάθεια, μια διπλή διαδρομή. Γιατί η αναγέννηση της Παράταξης, είναι εγγύηση για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, που παρουσιάζουμε και ζητούμε να ψηφίσει και να στηρίξει ο ελληνικός λαός.
Η πολιτική αυτή όμως δεν είναι μόνο οικονομική. Δεν έχουμε ξεχάσει τις άλλες όψεις. Γιατί έχει γεμίσει ο τόπος από εύκολα λόγια τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν δεχόμαστε συστάσεις από κανέναν, ούτε για το τι σημαίνει ορυκτός πλούτος, ούτε για το τι σημαίνει ΑΟΖ, ούτε για το τι σημαίνει διαπραγμάτευση για τα ελληνοτουρκικά, ούτε τι θα γίνει με τα Σκόπια, ούτε τι θα γίνει με την Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε τι θα γίνει με τις μεγάλες θεσμικές αλλαγές. Γιατί εμείς έχουμε πληρώσει ακριβά τα πάντα, στο πετσί μας, και ξέρουμε στην πράξη τι σημαίνει κάθαρση στο πολιτικό σύστημα, τι σημαίνει αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για την ευθύνη των πολιτικών προσώπων.
Οι δικοί μας βουλευτές δήλωσαν ότι παραιτούνται εκ προοιμίου από την βουλευτική ασυλία. Δεν το άκουσα από άλλο κόμμα. Ακόμα και στην γνωστή υπόθεση που μας ντροπιάζει τις τελευταίες εβδομάδες, την υπόθεση ενός ανθρώπου που ήταν βασικό στέλεχός μας και τον διαγράψαμε και τον αποβάλαμε, όλα τα στοιχεία το ΠΑΣΟΚ τα έφερε στην επικαιρότητα με την Εξεταστική Επιτροπή του 2011.
Και δεν ισχύει το επιχείρημα ότι προστατεύονται οι επίορκοι, όσοι δωροδοκούνται ή ξεπλένουν μαύρο χρήμα, από το Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών. Μύθος. Δεν υπάρχει ούτε παραγραφή, ούτε απαλλαγή, ούτε ασυλία.
Αλλά θα σας πω κάτι που ίσως δεν το έχει καταλάβει πολύς κόσμος: Από ποια υπόθεση αποκαλύφθηκε η αλήθεια για την υπόθεση αυτή που σας μιλώ, για την υπόθεση Τσοχατζόπουλου; Από την υπόθεση το Βατοπεδίου. Γιατί εμείς είμαστε ευαίσθητοι και παίρνουμε μέτρα και κάποιοι άλλοι σιωπούν, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, όπως κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν σε τι κατάσταση παρέδωσαν τη χώρα το 2009. Όλα αρχίζουν τον Νοέμβριο του 2009! Ως τώρα τίποτα δεν έγινε σε μια χώρα που είναι σε ύφεση από τις αρχές του 2008. Δυο χρόνια πριν συνειδητοποιήσουμε την βαθιά κρίση.
Φίλες και φίλοι, έχουμε μπροστά μας μεγάλο αγώνα. Όχι για την Παράταξη και την αξιοπρέπειά της και τον ρόλο της και την ιστορία της, αλλά για το έθνος και την πατρίδα, για την Δημοκρατία, για την οικονομία, για τα νοικοκυριά, για τις επιχειρήσεις, για τους νέους Έλληνες πολίτες που θέλουν μια θέση κάτω από τον ήλιο της πατρίδας τους.
Σ’ αυτόν τον αγώνα πρέπει να στρατευθούμε όλοι. Οι υποψήφιοί μας, οι νέες Επιτροπές Ανασύστασης, εσείς η κοινωνική βάση της Παράταξης. Πάρτε λοιπόν αυτή την υπόθεση στα χέρια σας δυνατά, με πάθος, για τη νίκη. Για να βγάλουμε την χώρα στην έξοδο από την κρίση υπερήφανη, αξιοπρεπή, δυνατή, αυτοδύναμη. Γεια σας. -
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ
1. Υπάρχει μια βασική κατηγορία για το ΠΑΣΟΚ των τελευταίων δυόμισι ετών. Αντιμετωπίζουμε την κατηγορία, η οποία λέει ότι «κουραστήκαμε να μας σώζει το ΠΑΣΟΚ». Κάθε τρεις μήνες, αν δεν παίρναμε μέτρα, καταστρεφόμασταν. Αυτό συνδυάστηκε και με την δική σας πορεία στο Υπουργείο Οικονομικών με πολλά μέτρα τα οποία είχαμε και εν πάση περιπτώσει σήμερα τ’ αντιμετωπίζουμε. Στη νέα γενιά αυτό ταυτίζεται και με την αξιοπιστία του πολιτικού σκηνικού. Και σε αυτό το πράγμα επάνω θα ήθελα να ρωτήσω, πώς σκοπεύετε εσείς ν’ απευθυνθείτε στους νέους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται και εδώ και μας ακούνε και που εν πάση περιπτώσει είναι άνθρωποι οι οποίοι ανήκουν στην ευρύτερη σοσιαλιστική-σοσιαλδημοκρατική οικογένεια. Και εδώ θέλω να κάνω ένα σχόλιο. Εμείς έχουμε δει και πάρα πολλούς συντρόφους μας το τελευταίο καιρό οι οποίοι ξαφνικά άλλαξαν στρατόπεδο κι έχουν αντιληφθεί ότι μέσω της ευρωπαϊκής αλλαγής που πρεσβεύει η ίδια η οικογένεια που ανήκουμε εμείς μπορούν να έρθουν και να διεκδικήσουν κάποιοι ενώ έχουν φύγει από εμάς. Και σε αυτό επάνω θα ήθελα και μια απάντηση από εσάς. Σας ευχαριστώ πολύ.
2. Είπατε προηγουμένως ότι έχουμε ανάγκη για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, προκειμένου να οδηγήσει με ασφάλεια τη χώρα. Η κατηγορία που σας προσάπτουν είναι -κι αυτό πιστεύει ο κόσμος κάτω στις λαϊκές γειτονιές- ότι εσείς έχετε κανονίσει, τα έχετε βρει με τη Νέα Δημοκρατία και βέβαια αν προκύψει το ποσοστό και ο αριθμός εδρών θα διοικήσουμε με αυτόν τον τρόπο. Εγώ άκουσα να λέτε κάποια άλλα πράγματα και θα ήθελα να μου πείτε τα χαρακτηριστικά αυτής της κυβέρνησης ώστε να διασφαλιστεί το μέλλον και της χώρας αλλά και των πολιτών.
3. Όπως είδαμε όλοι από τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά όπως βλέπετε κι εσείς με την καθημερινή επαφή σας με την κοινωνία, υπάρχει στην ελληνική κοινωνία μια έντονη αμφισβήτηση. Μια αμφισβήτηση πολιτικών προσώπων που τόσα χρόνια έχουν μπει στο κάδρο και του κυβερνητισμού και του κρατισμού. Υπάρχει μια ιδιαίτερη αμφισβήτηση των πολιτικών κοινοβουλευτικών κομμάτων που αυτή τη στιγμή με τις θέσεις τους και το πρόγραμμα τους ως επί το πλείστον δεν μπορούν να δώσουν τη διέξοδο στον Έλληνα πολίτη στο αδιέξοδο του. Υπάρχει μια γενικότερη αμφισβήτηση στο μεταπολιτευτικό μοντέλο που έχει διοικήσει την Ελλάδα. Εγώ θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση σε εσάς προσωπικά που είστε 25 χρόνια στην πολιτική, είστε ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, έχετε διατελέσει Υπουργός στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και τώρα αυτή τη στιγμή από τη θέση του Προέδρου: Πώς ο Έλληνας πολίτης θα πιστέψει τον Ευάγγελο Βενιζέλο αυτή τη στιγμή, σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία, ότι μπορεί να κάνει τις παρεμβάσεις στο κίνημα, τις παρεμβάσεις στις δομές της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να αλλάξει τα πάντα και να μπει η χώρα σε πορεία ανάπτυξης. Αυτό ήθελα.
4. Έχουμε ακούσει όλα τα διλήμματα που έχουν διατυπωθεί από τις πολιτικές δυνάμεις αυτή την προεκλογική περίοδο και την προηγούμενη. Τα κύρια διλήμματα ήταν: «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», «ευρώ ή δραχμή», «λαϊκή, πατριωτική Δεξιά ή ριζοσπαστική Αριστερά». Το μεγαλύτερο όμως διακύβευμα τελικά που αντιμετωπίζουμε μπροστά μας είναι με πιο παραγωγικό μοντέλο θα πορευτεί η χώρα για τα επόμενα χρόνια. Εάν αύριο με ένα μαγικό τρόπο τα χρέη μηδενιζόντουσαν, το PSI εφαρμοζόταν μέχρι τελείας, θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε το εξής: Το σημερινό παραγωγικό μοντέλο θα συνέχιζε να γεννάει ακόμα χρέη, θα συνέχιζε να γεννάει υποχρεώσεις. Ποιες είναι σε αδρές γραμμές οι βασικές προτεραιότητες της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ για την αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Ευχαριστώ.
5. Είναι η δεύτερη φορά που έχω την τύχη να μιλάω σε Ολομέλεια με Πρόεδρο του κινήματος. Η προηγούμενη ήταν με τον Ανδρέα το ΄76. Στη θεωρία καλά πάμε. Στην πράξη. Έχω μια θειά. Είμαστε εδώ μια εργατική γειτονιά -όχι αγροτική, το επισημαίνω. Η θειά παίρνει μια σύνταξη 650 ευρώ και το χειμώνα θέλει να ζεσταθεί. Πώς θα πάρει το πετρέλαιο με 1.400 ευρώ τον τόνο; Το τι θα κάνουν οι άλλοι της το έχω πει, αλλά η θειά ζητάει εγώ τι θα της πω, όχι τι θα της κάνουν οι άλλοι.
Έχουμε καρκινοπαθείς οι οποίοι περνάνε «των παθών τους τον τάραχο» για να βρουν τα φάρμακα. Μην πεταχτεί πάλι κανένας να μου πει τι θα κάνουν οι άλλοι. Ξέρω ότι μπορεί να μην έχουμε και φάρμακα να εισάγουμε άμα πάμε στη δραχμή. Πώς εμείς θα τους πείσουμε ότι διασφαλίζουμε την παροχή φαρμάκων;
Και τρίτον. Είμαι Καθηγητής στη Δημόσια Εκπαίδευση. Έπεσε στο μάτι μου ένα φακελάκι με τις αποδοχές, και εκεί παρατήρησα το τρομερό ότι μια σειρά συνάδελφοι ζουν με 600 ευρώ λόγω το ότι τους κρατάνε τα δάνεια. Σε αυτούς τους συναδέλφους θα τους πούμε να πληρώσουν και το χαράτσι; Γιατί αν τους πω και κάτι τέτοιο, δε νομίζω να τους πείσω να ψηφίσουν. Ευχαριστώ.
6. Είναι γνωστά τα φαινόμενα και αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας και παραγοντισμού και διαφθοράς που διαπερνούν και το ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικό φορέα αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα. Και θα έλεγα όχι μόνο το πολιτικό σύστημα, αλλά και τη Δημόσια Διοίκηση και όλη την κοινωνία γενικότερα. Θα ήθελα να μου πείτε, στο βαθμό που μας αφορά και σας αφορά εσάς ιδιαίτερα σαν επικεφαλής του κινήματος και του ΠΑΣΟΚ, τι θεσμικές παρεμβάσεις σκοπεύετε να κάνετε, αν έχετε να κάνετε θεσμικές παρεμβάσεις οι οποίες θα προστατεύσουν τους θεσμούς και θα ξανακάνουν το ΠΑΣΟΚ ελκυστικό και θα του δώσουν τη δυνατότητα να το εμπιστευθούν ξανά οι Έλληνες πολίτες. Ευχαριστώ.
7. Η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, προφανώς πρώτο μέλημα έχει να αντιμετωπίσει τους κύριους όρους του μνημονίου, όχι όμως μόνο αυτό. Κυρίως και μετά τις παθογένειες που το δημιούργησαν. Σε αυτές τις παθογένειες μεγάλη ευθύνη έχει ιστορικά αποδεδειγμένα και το ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα είναι απλό: Πόσο πειστικό μπορεί να είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ ότι θα αποκαταστήσει παθογένειες οι οποίες πέρασαν από τα χέρια του, ενδεχομένως τις δημιούργησε ή τουλάχιστον δεν τις αποκατέστησε στο παρελθόν; Ευχαριστώ.
8. Γιατί πήγαμε, γιατί προσφύγαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Αυτό ήταν εφικτό να μη γίνει;
9. Πιστεύουμε ότι αποκλειστική ευθύνη για τη διόγκωση του δημοσίου ελλείμματος φέρει η Νέα Δημοκρατία από το 2004 έως και το 2009. Σήμερα όμως ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας πιστεύει ότι ευθύνεται αποκλειστικά το ΠΑΣΟΚ, ενώ στην ουσία εμείς σώσαμε τη χώρα από τη χρεοκοπία, παρά την ταπείνωση που δεχθήκαμε από το εξωτερικό, και όπως είπατε και σήμερα εξακολουθούμε να δεχόμαστε. Μεταφέροντας λοιπόν τον προβληματισμό ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων, θα ήθελα υπεύθυνα από σας να ακουστεί η αλήθεια για τα εξής: Πρώτον, πότε τελικά δημιουργήθηκε το πρόβλημα του δημοσίου ελλείμματος και ποιος ευθύνεται γι' αυτό, αν λάβουμε υπόψη και το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός πίστευε ως το 2004 ότι η οικονομία βασιζόταν σε γερά πόδια; Και δεύτερον, το έλλειμμα χρέους που παραλάβαμε το 2009 ήταν πραγματικά διογκωμένο; Κι αν ναι, ποιος ευθύνεται τελικά γι' αυτό;
10. Θα ήθελα να σας πω τι νιώθω. Νιώθω ότι ζούμε μια βίαιη ιδεολογική παρέκκλιση στο χώρο του ΠΑΣΟΚ τον τελευταίο καιρό. Κάποιοι μιλούν και για ανυπαρξία ιδεολογικού προσανατολισμού. Θα ήθελα να μας πείτε τι εννοείτε εσείς λέγοντας σοσιαλισμός και πώς μπορεί αυτός να εφαρμοστεί μέσα από το οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, εγγυόμενος πάντα τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, των καταθέσεων.
11. Θα ήθελα να θέσω τον προβληματισμό μου και μετά την ερώτησή μου. Γνωρίζετε βέβαια ότι η ανεργία έχει φτάσει στο κατακόρυφο και ειδικότερα για μας τους νέους αυτό αποτελεί σημαντικό πρόβλημα, γιατί, ενώ βρισκόμαστε στην πιο παραγωγική φάση της ζωής μας, δεν έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε. Θα ήθελα να σας ρωτήσω, μέχρι πότε θα κάνουμε αυτή την υπομονή; Αξίζει τελικά τον κόπο ή μία επιστροφή στη δραχμή θα ήταν λιγότερο επώδυνη για μας;
12. Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση από τη μεριά των τσιγγάνων. Τι θα γίνει με τα δάνεια Ρομ, αυτά που έχουν προχωρήσει σε συμβόλαια, σε άδειες οικοδομής; Των τσιγγάνων, αυτά που έχουν σταλεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι θα γίνει με τα οικόπεδα που έχουν κάνει μεταβίβαση, συμβόλαια στους τσιγγάνους και οι τράπεζες δεν τους δίνουν λεφτά να πληρωθούν τα οικόπεδα των Ελλήνων, όχι των Ρομ, ο μπαλαμός που λέμε εμείς. Τι θα γίνει κ. Πρόεδρε με αυτούς που έχουν πληρώσει ακόμα και ΤΕΙΡΕΣΙΑ και ώσπου να έρθει το χαρτί από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ, πάγωσαν τα δάνεια επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.
13. Έχω το θάρρος να έρθω μπροστά σας και να σας πω πώς θα ζήσω με 380 ευρώ. Τι θα κάνετε με τα δάνεια; Ψήφιζα όλη μου τη ζωή ΠΑΣΟΚ και ντρέπομαι κι εγώ και οι 30 ψήφοι πίσω από μένα.
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Νομίζω ότι μ’ αυτά που θα πω θα καλύψω και αυτούς που δεν ρώτησαν.
Η αλήθεια ποια είναι; Γιατί πρέπει να λέμε την αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ εξελέγη το 2009 με μεγάλη πλειοψηφία, με σχεδόν το 44% του εκλογικού σώματος, επειδή είχε καταρρεύσει της Νέας Δημοκρατίας, η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, και επειδή παρουσίασε ένα πρόγραμμα κλασικό. Ένα πρόγραμμα που δεν λάμβανε υπόψη το βάθος και την έκταση της κρίσης, την ανάγκη να γίνουν πολύ σοβαρές τομές για να διασωθεί δημοσιονομικά η χώρα και ο παραγωγικός ιστός της χώρας.
Όταν το ΠΑΣΟΚ άρχισε να συνειδητοποιεί το μέγεθος του προβλήματος και τους κινδύνους, έκανε την επιλογή να σηκώσει το βάρος μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής για την προστασία της χώρας μόνο του και χωρίς να ζητήσει ανανέωση της λαϊκής εντολής επί τη βάση των νέων δεδομένων. Αυτό κατά την γνώμη μου ήταν ένα θεμελιώδες λάθος.
Έπρεπε εφόσον άλλαξαν τα δεδομένα να τα παρουσιάσουμε ανοιχτά και να ζητήσουμε να τοποθετηθεί ο ελληνικός λαός τότε. Ή, το λιγότερο, όπως είχα επιμείνει εσωτερικά, να ζητήσουμε ψήφο ευρείας πλειοψηφίας, τουλάχιστον 180 βουλευτών, και να ζητήσουμε τη συμμετοχή και τη συνευθύνη και άλλων πολιτικών δυνάμεων, πρωτίστως της Νέας Δημοκρατίας που ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και των υπεύθυνων δυνάμεων της κομμουνιστογενούς αριστερής αντιπολίτευσης.
Αφ’ ης στιγμής μπήκαμε στη λογική του πρώτου μνημονίου, της πρώτης δανειακής σύμβασης, έπρεπε από ένα σημείο και μετά να κρατήσουμε τη χώρα όρθια. Και όταν ανέλαβα τα καθήκοντα του Υπουργού Οικονομικών τον Ιούνιο του 2011 -στις 17 Ιουνίου είναι και η επέτειος της ανάληψης των καθηκόντων μου στο Υπουργείο Οικονομικών- το έκανα από εθνικό καθήκον. Και το έκανα γνωρίζοντας το μέγεθος της κρίσης και το κόστος της επιλογής. Δεν θεωρούσα ότι το κόστος θα είναι τόσο μεγάλο για την Παράταξη, αλλά ήξερα ότι θα είναι μεγάλο για μένα προσωπικά. Και έκανα την επιλογή αυτή. Γιατί θεωρώ ότι πρέπει να προσφέρουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του έθνους.
Και αγωνιστήκαμε επί μήνες, από τον Ιούνιο μέχρι τον Μάρτιο, προκειμένου να διαμορφώσουμε ένα άλλο πλαίσιο. Γιατί έπρεπε να μειώσουμε το χρέος, να το κάνουμε βιώσιμο. Να μειώσουμε τους τόκους. Έπρεπε να βρούμε τα παραπάνω λεφτά, τα πολύ περισσότερα. Από τα 110 δισ. ευρώ στα 240 δισ. ευρώ με μεγαλύτερη διάρκεια, μικρότερα επιτόκια, άλλους όρους.
Και βεβαίως, έπρεπε να κάνουμε την διαπραγμάτευση με μια λογική που είναι στο μυαλό όλης της συντηρητικής Ευρώπης. Γιατί συντηρητική είναι η Ευρώπη. Οι λαοί ψηφίζουν συντηρητικά, δεν πάνε οι κυβερνήσεις μόνες να αναλάβουν καθήκοντα. Οι λαοί της Ευρώπης ψηφίζουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία συντηρητικά, να το καταλαβαίνουμε αυτό. Έχει σημασία. Είχαν λοιπόν ένα μοντέλο που έλεγε: μείωση αποδοχών - μείωση ζήτησης - εσωτερική υποτίμηση – εξυγίανση – ανταγωνιστικότητα - ανάπτυξη. Ό,τι έγινε σε πολλές χώρες. Στη Γερμανία, στη Φιλανδία, στη Σουηδία κλπ.
Καταφέραμε αυτά που καταφέραμε. Στη διαπραγμάτευση κερδίσαμε πράγματα, χάσαμε πράγματα. Και σας είπα ποια είναι η λογική της διαπραγμάτευσης και γιατί τώρα αλλάζουν οι συσχετισμοί. Αρχίζουν να αλλάζουν, γιατί η εκλογή του Hollande είναι κάτι πολύ σημαντικό, αλλά δεν είναι η νέα πολιτική Ευρώπη. Είναι μια αφετηρία. Κατ' αρχάς ο ίδιος δίνει ένα σκληρό αγώνα στις 10 και στις 17 Ιουνίου στις βουλευτικές εκλογές. Γιατί είναι άλλο η εκλογή του Προέδρου σε δύο γύρους, διπολικά, και άλλο οι βουλευτικές εκλογές με ένα ακροδεξιό μέτωπο που έχει πάρει 19% στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.
Άρα, πρέπει να δούμε πώς θα διαμορφωθεί οριστικά και ο συσχετισμός στο Κοινοβούλιο. Για να δείτε πόσο πολύπλοκα είναι τα πράγματα ακόμη κι εκεί όπου φαίνεται η πιο φιλική και προοδευτική στάση. Και το ίδιο φυσικά πρέπει να το δούμε σε 27 χώρες, άντε σε 16, για να πάρουμε τις άλλες 16 της Ευρωζώνης.
Άρα, λοιπόν, αυτό που λέμε στον νέο είναι: Ναι, πράγματι, κάναμε λάθος. Διότι αναλάβαμε μια ευθύνη δυσανάλογα μεγάλη και δεν θέσαμε έγκαιρα τα ερωτήματα στον ελληνικό λαό με εκλογές. Διότι τα ερωτήματα «Ευρώ ή όχι Ευρώ» δεν δίνουν απάντηση. Ο άλλος σου λέει «ναι, θέλω Ευρώ, αλλά δεν θέλω θυσίες». Είναι πιο πολύπλοκα τα θέματα.
Και αυτό που λέμε τώρα στον Έλληνα, ιδίως στον νέο Έλληνα είναι: Πώς φαντάζεσαι τη χώρα σου;
- Τη φαντάζεσαι μια χώρα πελατειακών σχέσεων;
- Τη φαντάζεσαι μια χώρα με μεγάλο Δημόσιο πανάκριβο, με ΔΕΚΟ που λειτουργούν όπως λειτουργούσαν στη δεκαετία του ’80, με κακά σχολεία, με απαξιωμένα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ;
- Τη φαντάζεσαι με μεγάλη φαρμακευτική δαπάνη που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες υγείας και πηγαίνει στα ταμεία και τις τσέπες επιτηδείων;
- Τη φαντάζεσαι με κάποιους ξύπνιους να παίρνουν παράνομες αναπηρικές συντάξεις και παράνομα επιδόματα;
- Τη φαντάζεσαι με μια Δημόσια Διοίκηση γραφειοκρατική που ταλαιπωρεί τον πολίτη, που δεν βοηθάει την ανάπτυξη, που θέλει να πιάνει τα «φακελάκια»;
- Τη φαντάζεσαι με μια συνενοχή στη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία χωρίς να έχουμε δημόσια έσοδα και άρα να αναγκαζόμαστε να κόβουμε συντάξεις γιατί δεν μαζεύουμε τα έσοδα;
Πώς τη φανταζόμαστε αυτή την Ελλάδα; Ποια είναι η Ελλάδα που θα σου επιτρέψει να φτιάξεις την επιχείρηση σου, να φτιάξεις το διδακτορικό σου, να βρεις δουλειά, να αναπτυχθείς, να βοηθήσεις την οικογένεια σου, να καταξιωθείς ως πολίτης, ως επιστήμονας, ως εργαζόμενος, ως άνθρωπος μέσα στην κοινωνία; Πώς; Πώς θα γίνει αυτό;
Η δήθεν Αριστερά του ριζοσπαστισμού είναι ο εκφραστής της συντηρητικής αναδίπλωσης. Δεν έχει αυτό καμιά σχέση με τις τομές που έκανε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80. Είναι ο εκφραστής, στην πραγματικότητα, της ακινησίας. Και όταν στριμώχνονται, αρχίζουν παραληρήματα σε σχέση με τη φορολογική πολιτική, για να χτυπήσουν τελικά αυτούς τους ταλαίπωρους Έλληνες που δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματα τους. Πάλι τους ίδιους.
Καμιά σοβαρή κουβέντα για το ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας και του φορολογικού συστήματος, το πρόβλημα της ανάπτυξης, το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας. Καμία συζήτηση για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα, τις διεθνείς σχέσεις, το νέο τοπίο.
«Μειώστε», λέει, «τις αμυντικές δαπάνες». Μα εγώ ως Υπουργός Άμυνας μαζί με τον Πάνο Μπεγλίτη μειώσαμε στο έπακρο τις αμυντικές δαπάνες. Λιγότερο από 700 εκατομμύρια το χρόνο είναι η δαπάνη για εξοπλισμούς και συντήρηση. Ένα ποσοστό ελάχιστο.
Όταν τους ρωτάς «ναι αλλά ποια είναι η άποψη σου για το συσχετισμό δυνάμεων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο», απαντούν «θα πάρουμε το ρίσκο» Ποιο ρίσκο θα πάρεις;
Δεν μπορώ να ακούω να μας λένε εκφραστές της Ακροδεξιάς «τι θα κάνετε με την ΑΟΖ;» Μα εμένα ρωτάς τι θα κάνουμε με την; ΑΟΖ Γιατί δεν ρωτάς τον Μανιάτη που στο νόμο για την έρευνα των υδρογονανθράκων προβλέπει ρητά την οριοθέτηση και τη διακήρυξη όλων των θαλασσίων ζωνών; Αυτοί δεν θυμούνται ότι η δική τους κυβέρνηση το 2008 υπέγραψε με την Αλβανία σύμβαση για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ. Το έχουν ξεχάσει. Δεν είχαν συνείδηση προφανώς τι κάνουν. Ξέρετε ότι στην τέταρτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ο καθηγητής Θόδωρος Καρυώτης που δίνει έναν αγώνα δεκαετίες τώρα για την ΑΟΖ; Γιατί είναι σ’ εμάς, στο δικό μας ψηφοδέλτιο;
Δεν μπορώ να ακούω ιστορίες για αγρίους. Δεν μπορώ να ακούω υποδείξεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Γιατί η δική μας κυβέρνηση προσέφυγε στη Χάγη υπέρ της ιταλικής κυβέρνησης και κατά της γερμανικής για τις αποζημιώσεις. Εμείς έχουμε υποβάλει τις ρηματικές διακοινώσεις του 1995 με τον Κάρολο Παπούλια Υπουργό Εξωτερικών και θα μου επιτρέψετε να πω με μένα κυβερνητικό εκπρόσωπο στην τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εκλογικό δίλημμα, είτε αυτό αφορά τις βουλευτικές εκλογές, είτε αφορά τις εσωκομματικές διαδικασίες, πρέπει η ιστορία και η πείρα πια να μας έχει διδάξει ότι πρέπει να κάνουμε επιλογές οι οποίες είναι όσο γίνεται πιο διορατικές. Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά. Γράφτηκε όπως γράφτηκε. Τώρα να δούμε πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την έξοδο από την κρίση.
Λέει η τελευταία φίλη μας: «Μπορώ να ζήσω με τις αποδοχές αυτές όταν η εκκαθάριση είναι 350 ευρώ; Γιατί να σας ξαναψηφίσω»; Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό του ένας άνθρωπος που θέτει το ερώτημα αυτό σε σχέση με μια ψήφο σε άλλα κόμματα. Δηλαδή τι είναι αυτό που προτείνουν, που εγγυώνται, που διασφαλίζουν άλλες πολιτικές προτάσεις;
Δεν ξέρω δε, γιατί οι τελικές αποδοχές, τα λεφτά στη τσέπη μπορεί να είναι τόσο χαμηλά, όταν εμείς έχουμε ψηφίσει νόμο και έχουμε επιβάλει στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων την ριζική αλλαγή των όρων εξυπηρέτησης των στεγαστικών δανείων των δημοσίων υπαλλήλων. Παρατείναμε τα δάνεια αυτά για 50 χρόνια, ανοίξαμε τη συζήτηση για τα επιτόκια σταθερά ή κυμαινόμενα και θέσαμε ως όριο στη μηνιαία δόση το 30% των μηνιαίων αποδοχών.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά πιστεύω ένα 30% των μηνιαίων αποδοχών για δαπάνη στέγασης με προοπτική απόκτησης ιδιοκτησίας ενός σπιτιού, είναι η καλύτερη διευθέτηση που μπορούσε να γίνει και αυτή την διευθέτηση θέλουμε να κάνουν οι τράπεζες στα στεγαστικά δάνεια όλων των δανειοληπτών. Πέραν της νομοθεσίας για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, πέραν της πρότασής μας για τον ακατάσχετο λογαριασμό κάθε οικογένειας και κάθε προσώπου (1500 ευρώ το άτομο, 2000 ευρώ το ζευγάρι), πέραν από την δέσμευσή μας ότι θα υπαχθούν στο νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι επαγγελματίες που έχουν ατομική επιχείρηση με χρέη έως 25.000 ευρώ.
Εμείς και τώρα που συζητάμε προσπαθούμε να λύσουμε πρακτικά προβλήματα. Ένα μικρότερο ΠΑΣΟΚ, όχι ένα κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ. Ένα κοινωνικά υπεύθυνο ΠΑΣΟΚ. Προσπαθούμε να βρούμε λύση με την Ένωση Τραπεζών για τα δάνεια ώστε να υπάρξει όριο στη μηνιαία επιβάρυνση και να μην απειλείται κάποιος να χάσει το σπίτι. Προσπαθούμε να βρούμε λύση, όπως εξήγησα στο Άργος στο Επιμελητήριο πριν λίγο, για τα ασφαλιστικά ταμεία και τα ομόλογά τους και για τους μικροομολογιούχους και έχουμε επεξεργαστεί και τους προτείνουμε μια λύση η οποία τους αποκαθιστά πλήρως, τους επιτρέπει ν’ αποκτήσουν παραπάνω από το 100% των ομολόγων που κατείχαν, ώστε ν’ αναπληρώνουν και το μικρότερο επιτόκιο που έχει καταφέρει η χώρα, με τα λεφτά που έχουν πάρει στο χέρι σε ομόλογα του EFSF μαζί με τα νέα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που έχουν πάρει. Και θα βοηθήσουν τον εαυτό τους, θα βοηθήσουν και τη χώρα, γιατί θα μειωθεί ακόμα περισσότερο το δημόσιο χρέος. Υπολογίζουμε ότι μπορεί η μείωση αυτή να φθάσει το 30%.
Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ζήσει κάποιος, όχι με 390 ευρώ, αλλά με 700 ευρώ; Εγώ σας λέω ότι δεν μπορεί. Ότι θα δυσκολεύεται φοβερά. Ότι ούτε η σύνταξη των 650 ευρώ είναι μια επαρκής σύνταξη. Αλλά θέλω να μιλάμε ειλικρινώς και από καρδιάς.
Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συνταξιούχων παίρνει τις κατώτερες συντάξεις; Πόσα χρόνια εργασίας έχει ένας συνταξιούχος και πόσα χρόνια ασφάλισης; Γιατί κάποιος έχει εργασιακό βίο 40 χρόνων, 45 χρόνων και ασφαλιστικό βίο 15 χρόνων και είναι στη χαμηλότερη κλάση; Είναι αυτό που είπα στο Άργος: Το πολιτικό σύστημα έχει ένα βουνό ευθύνης. Έχει έναν Όλυμπο. Ο κάθε πολίτης έχει ένα κόκκο ευθύνης; Γιατί δεν ήταν ασφαλισμένος και γιατί δεν κατέβαλε τις εισφορές; Και ο εργοδότης και ο εργαζόμενος; Γιατί πρέπει να είναι η χώρα γεμάτη από συνταξιούχους της χαμηλότερης κλάσης με λίγα χρόνια ασφάλισης και πολλά χρόνια δουλειάς;
Να το σκεφθούμε αυτό. Να σκεφθούμε τι σημαίνει κάθε πράξη αποφυγής της φορολογίας, για το κράτος και άρα για τον διπλανό μας. Να σκεφθούμε τι σημαίνει «είμαι δημόσιος υπάλληλος και είμαι υπηρέτης του πολίτη και τον φροντίζω και τον εξυπηρετώ και το κάνω αυτό με πάθος και σέβομαι τα λεφτά που παίρνω, ακόμα και αν είναι λίγα, αλλά είναι σταθερά, από έναν εργοδότη που αγωνίζεται να με πληρώσει γιατί είναι το κράτος».
Τι θα σήμαινε η επιστροφή στη δραχμή; Γιατί έγινε και αυτό το ερώτημα το οποίο είναι ένα ευθύ και νόμιμο ερώτημα. Θα σήμαινε λοιπόν ότι το χρέος που βγάλαμε από πάνω μας σε ευρώ το ξαναφορτωνόμαστε στο τριπλάσιο σε δραχμές. Ότι εάν θέλουμε να φύγουμε από το διεθνές οικονομικό σύστημα μπορούμε να το πετύχουμε αυτό, αλλά δεν θα μας δανείζει κανείς, δεν θα έχουμε εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο, δεν θα έχουμε σταθερό τραπεζικό σύστημα. Θα έχουν εξανεμιστεί οι καταθέσεις, θα έχουν απαξιωθεί οι περιουσίες.
Η Ελλάδα θα πρέπει να ζει με βάση τα φορολογικά της έσοδα, άρα θα πρέπει να πάει σε δημοσιονομική προσαρμογή μέσα σε 2-3 μέρες. Θα πρέπει να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα όχι σε πέντε χρόνια που λέω εγώ, αλλά σε πέντε μέρες για να μπορέσει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Και βεβαίως δεν θα μιλάμε για 650 ευρώ , αλλά θα μιλάμε για 650 δραχμές, νέες δραχμές πληθωριστικές.
Θα υποστεί ζημία η Ευρωζώνη; Ναι θα υποστεί ζημία και το διεθνές οικονομικό σύστημα. Αλλά εάν εμείς πάρουμε μια τέτοια απόφαση και κάνουμε μια τέτοια επιλογή, θα είναι μια δική μας δημοκρατική και σεβαστή επιλογή.
Θα δημιουργηθούν δουλειές; Βεβαίως, κάποια στιγμή, μετά από πολλά χρόνια θα ανθίσει ξανά ο τόπος. Θα δημιουργηθούν δουλειές. Θα είναι μια φθηνή χώρα η Ελλάδα. Θα έρθουν οι επενδυτές. Οι εντός εισαγωγικών «επενδυτές». Θα έρθουν οι κερδοσκόποι. Θα έρθουν οι οπαδοί του οριζόντιου κόμματος της δραχμής, που έβγαλαν τα ευρώ τους έξω τα προηγούμενα χρόνια, τους προηγούμενους μήνες και καραδοκούν ν’ αγοράσουν την δημόσια περιουσία και τις ιδιωτικές περιουσίες σε δραχμές.
Και βεβαίως οι επιχειρήσεις δεν θα έχουν κεφάλαιο κίνησης γιατί δεν θα υπάρχει τραπεζικό σύστημα. Και η κοινωνία θα είναι μια κοινωνία κλονισμένη, διχασμένη, στα πρόθυρα της εμφύλιας σύρραξης. Τολμά κανείς να το πει αυτό, να το προτείνει;
Τολμά. Υπάρχουν πολιτικοί που μιλάνε ευθαρσώς για την δραχμή. Εγώ τιμώ την στάση του ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ το λέει αυτό επισήμως. Είναι η γραμμή του. Την υπερασπίζεται και την προβάλει σταθερά επί χρόνια. Δεν μπορώ να κατανοήσω τους δίβολους, τους αμφίθυμους, τους δίγλωσσους. Αυτούς που το λένε, αλλά λένε δεν είναι η επίσημη θέση του κόμματός μου, εγώ είμαι μειοψηφία.
Άρα, λοιπόν, ο καθένας πρέπει να κάνει την επιλογή του. Ή θα κάνουμε την επιλογή της ευρωπαϊκής πορείας, της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης, της ευρωπαϊκής συμφωνίας, ή θα κάνουμε την επιλογή της εξόδου, ή θα κάνουμε την επιλογή του Ψυχρού Πολέμου και της πυρηνικής απειλής που άκουσα χθες να λένε ότι «κρατάμε και εμείς και η Ευρώπη μια πυρηνική βόμβα, εμείς την απειλή να φύγουμε αυτοί τον κίνδυνο να χάσουν και θα δούμε ποιος θα τραβήξει πρώτος το σκοινί, ποιος θα απασφαλίσει».
Σας εξήγησα πώς λειτουργεί η Ευρώπη, πόσο πολύπλοκο και μη ορθολογικό φαινόμενο είναι η Ευρώπη. Αλλά πρέπει να τα έχεις ζήσει και πρέπει να τα έχεις καταλάβει, γιατί πολλοί τα ζουν μέσα στα ευρωπαϊκά όργανα, δεν καταλαβαίνουν όλοι ποια είναι η ουσία της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε την εξουσία πολλά χρόνια, έλυσε προβλήματα δημιούργησε και προβλήματα, έδωσε υποσχέσεις, άφησε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Υπάρχουν θέματα τα οποία εάν δεν αντιμετωπίζονται σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν ποτέ.
Δηλαδή, το ζητήματα των Τσιγγάνων, το ζήτημα της νέας Κίου -το οποίο το θυμάμαι από τότε που πρωτοξέσπασε το πρόβλημα και ο Αντώνης Αγγελίδης συντόνιζε τις πολιτικές για τους Τσιγγάνους και που το ξέρω πάρα πολύ καλά γιατί προέρχομαι από μια περιοχή της Θεσσαλονίκης που έχει μεγάλους τσιγγάνικους πληθυσμούς, στο Δενδροπόταμο που τώρα ανήκει στο Δήμο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ο Δενδροπόταμος- τα προβλήματα αυτά πρέπει να λύνονται σε ένα τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.
Το τραπεζικό σύστημα έχει πρόβλημα μόνο με τους Τσιγγάνους; Όχι. Έχει πρόβλημα με τα εγγυημένα από το ΤΕΜΠΜΕ δάνεια, έχει πρόβλημα με όλα τα δάνεια. Μπορούμε να το λύσουμε; Μπορούμε. Πώς; Μέσα από τη δανειακή σύμβαση, την ανακεφαλαιοποίηση, τη σταθερότητα και τον στρατηγικό έλεγχο του ελληνικού Δημοσίου.
Δεν θα κολλήσουμε ούτε στην ανανέωση των δανείων του ΤΕΜΠΜΕ, ούτε στα δάνεια για να πάρουν τα οικόπεδα και τα σπίτια τελικά οι Τσιγγάνοι της Αργολίδας. Αυτά είναι προβλήματα που κακώς δεν τα λύσαμε, που μπορούμε να τα λύσουμε.
Τέθηκαν όμως κι άλλα ερωτήματα τα οποία είναι θα έλεγα γενικότερης πανεθνικής σημασίας. Ξεκινώ από το θεμελιώδες: Έχει ιδεολογικό στίγμα το ΠΑΣΟΚ; Τι σημαίνει να δηλώνεις Ευρωπαίος Σοσιαλιστής, Κεντροαριστερός, εν έτει 2012; Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για όλα τα ευρωπαϊκά Σοσιαλιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα. Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για όλη την ευρωπαϊκή, μη κομμουνιστική, Αριστερά. Αυτό που εμείς στην Ελλάδα λέμε Κεντροαριστερά και που σε όλη την Ευρώπη το ονομάζουν «Σοσιαλιστική Αριστερά», στη Γαλλία, στη Γερμανία, παντού.
Γιατί; Γιατί η Αριστερά μιλούσε πάρα πολύ και ορθά για κοινωνική δικαιοσύνη, για αλληλεγγύη, για το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος που είναι το μεγάλο επίτευγμα της Ευρώπης του 20ού αιώνα. Δεν μίλησε επαρκώς και εγκαίρως για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης, τη δημοσιονομική σταθερότητα.
Τον λόγο αυτό τον πήραν τα Συντηρητικά και Νεοφιλελεύθερα Κόμματα. Και όταν ξέσπασε η κρίση, η δημογραφική μιας γερασμένης ευρωπαϊκής κοινωνίας, η κρίση χρηματοδότησης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και έπρεπε να σωθούν οι τράπεζες από τα κράτη και στη συνέχεια τα κράτη από άλλα κράτη, ή από το διεθνές τραπεζικό σύστημα και έγινε αυτός ο διεθνής φαύλος κύκλος, μια τραπεζική κρίση να μετατρέπεται σε δημοσιονομική, μια δημοσιονομική σε τραπεζική και όλο αυτό σε κρίση κοινωνική και πολιτική, η ευρωπαϊκή Σοσιαλιστική Αριστερά η Σοσιαλδημοκρατία η Κεντροαριστερά βρέθηκε αμήχανη.
Γιατί δεν μπορείς να μιλάς μόνο για κοινωνικό κράτος, κοινωνική αλληλεγγύη συνοχή και δικαιοσύνη, χωρίς να έχεις πει πως θα χρηματοδοτήσεις, με ποιους πόρους αυτή σου την πολιτική. Πώς θα βρεις δουλειές για να χτυπήσεις την ανεργία, πώς θα προωθήσεις τις επενδύσεις, με ποιο φορολογικό σύστημα όταν η φορολογική πολιτική είναι το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα σε μια νομισματική Ζώνη, όπου η Γερμανία θα είναι πάντα πλεονασματική, γιατί έτσι ξεκίνησε το σύστημα και η Ελλάδα πάντα ελλειμματική στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και δεν μπορείς να κάνεις υποτίμηση του νομίσματος, πρέπει να βρεις άλλους τρόπους. Ο θεμελιώδης τρόπος που έχεις, είναι να κάνεις μια φορολογική πολιτική και την φορολογική πολιτική πρέπει να την κάνεις έτσι ώστε να έχεις και κοινωνικό κράτος και επενδύσεις. Είναι πολύπλοκη εξίσωση και πάρα πολύ δύσκολη.
Άρα χρειαζόμαστε μια Αριστερά που κρατάει τις αξίες της, που μιλάει για αλληλεγγύη, συνοχή, δικαιοσύνη, αλλά πρέπει να μιλήσει και για φορολογία, πρέπει να μιλήσει και για δημοσιονομική σταθερότητα, πρέπει να μιλήσει και για ανταγωνιστικότητα, πρέπει να μιλήσει και για ανάπτυξη.
Η Αριστερά και η Κεντροαριστερά ασχολήθηκε πάρα πολύ με το πώς θα μοιράσουμε την πίτα. Χάσαμε όμως το στοίχημα στο πώς θα μεγαλώσουμε την πίτα. Και τώρα χρειάζεται η εθνική πίτα. Χρειάζεται το εθνικό παραγωγικό μοντέλο. Διότι όσο εμείς μιλούσαμε για το κοινωνικό κράτος, όσο εμείς μιλούσαμε για την αποκατάσταση εισοδηματικών αδικιών, ιστορικών από τον Εμφύλιο και μετά, το ΑΕΠ αυξανόταν λόγω της ιδιωτικής και της δημόσιας κατανάλωσης.
Και ξυπνήσαμε μια μέρα και είδαμε ότι δεν έχουμε καμία παραγωγή, είμαστε μια χώρα που δεν παράγει τίποτε. Κι εκεί που παράγει κάποιες υπηρεσίες όπως στον τουρισμό, πάρα πολύ γρήγορα έγινε μη ανταγωνιστική. Γιατί η μεσογειακή αγορά έχει πάρα πολλούς ανταγωνιστές. Και άρα έπρεπε να μπούμε στο δίλημμα: ανταγωνισμός με μείωση του κόστους εργασίας, με μειωμένες αποδοχές ή ανταγωνισμός μέσα από επενδύσεις, τεχνολογία, καινοτομία, ποιότητα;
Γιατί για να έρθει κάποιος να κάνει διακοπές στην Ελλάδα, πρέπει να νιώσει ότι υπάρχει υψηλότερη ποιότητα για να πληρώσει πιο ακριβά από ό,τι πληρώνει στην Τουρκία ή στο Μαρόκο. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία το ελληνικό προϊόν να βγαίνει στις αγορές είτε είναι αγροτικό, συσκευασμένο, με επωνυμία προέλευσης, με ποιοτικό έλεγχο, είτε είναι προϊόν της βιομηχανίας της μεταποίησης, είτε είναι προϊόν υπηρεσιών. Δεν ασχοληθήκαμε με αυτά και έτσι χάσαμε τον παραγωγικό ιστό. Δεν παράγει η χώρα αυτά που πρέπει να παράγει και αυτό οδηγεί στο αδιέξοδο του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, στο οποίο αναφέρθηκα.
Άρα πρέπει να συμφωνήσουμε από την αρχή τι σημαίνει αγροτική παραγωγή, από την αρχή τι σημαίνει εκπαίδευση για να βγάζουμε διανοητικό κεφάλαιο, καινοτομία και επενδύσεις. Τι σημαίνει να έχει η χώρα ευρεσιτεχνίες γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να έχει υπεραξία το προϊόν. Τι σημαίνει να έχεις spin off, δηλαδή να βγάζεις τεχνοβλαστούς μέσα από την έρευνα και αυτό να ανθεί στην αργολική γη, όπως τα πορτοκάλια. Και δίπλα στις αρχαιότητες και τους πορτοκαλεώνες να έχεις ερευνητικά κέντρα, να έχεις καινοτόμες επιχειρήσεις, ελαφρές επενδύσεις μεγάλης απόδοσης.
Αυτή είναι μια νέα προσέγγιση, που οφείλει να την κάνει και η Κεντροαριστερά και το ΠΑΣΟΚ. Θα μου πείτε «εμείς δεν έχουμε πάντα μια διαφορετική αντίληψη για τη Δημοκρατία;». Έχουμε. Δεν έχουμε μια διαφορετική αντίληψη για το κράτος Δικαίου; Έχουμε, σε σχέση με τη Δεξιά.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι από την άλλη μεριά το μεγάλο ζήτημα της ασφάλειας το αφήνουμε να το χειρίζεται η Χρυσή Αυγή, ότι το ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής είναι ζήτημα αυτοδικίας των Χρυσαυγιτών στην Πάτρα. Γιατί εμείς οφείλουμε να προσφέρουμε στους Έλληνες απόλυτη ασφάλεια και στους μετανάστες να εφαρμόσουμε τη νομοθεσία που τους οδηγεί στη χώρα τους, σε συνεργασία με την Ευρώπη με αξιοπρέπεια γι' αυτούς.
Αλλά δεν μπορεί εμείς να πληρώνουμε το κενό της ευρωπαϊκής πολιτικής. Γιατί είμαστε το θύμα της απουσίας μιας οργανωμένης ευρωπαϊκής πολιτικής στη μετανάστευση και αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε. Να διεκδικήσουμε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα μια ευρωπαϊκή πολιτική, με ευρωπαϊκούς πόρους και ευρωπαϊκά μέσα.
Και δεν είναι ευρωπαϊκό μέσο η FRONTEX να παρατηρεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Έβρο. Πρέπει να πάει στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας να ανακόψει το κύμα αυτό. Πρέπει να πάει στις τουρκικές ή τις λιβυκές, ή τις τυνησιακές ακτές, ή στην Υεμένη για να μπορέσει να λύσει το πρόβλημα αυτό. Και δεν το υφιστάμεθα μόνο εμείς, το υφίστανται κι άλλες χώρες αλλά πρωτίστως εμείς. Γιατί γεωγραφικά εμείς είμαστε το πρώτο θύμα αυτής της υπόθεσης και λόγω του μικρού πληθυσμού μας, έχουμε μεγάλη αναλογία εισδοχών.
Αυτό τι σημαίνει τώρα; Αυτό σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ συμβιβάζεται με μια κατάσταση και προσπαθεί να παίξει ένα ρόλο συμπληρωματικό και δευτερεύοντα; Αληθεύει αυτό που ρωτήθηκα ότι το ΠΑΣΟΚ τα έχει βρει με τη Νέα Δημοκρατία; Αυτός ήταν ο μύθος πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου κι όσοι τον τροφοδότησαν, κακώς τον τροφοδότησαν με μια συζήτηση περί το εάν ο κ. Σαμαράς είναι αποδεκτός ως πρωθυπουργός. Αυτό ήταν το μεγάλο σφάλμα και η μεγάλη παρανόηση πριν τις εκλογές του Μαΐου, όπου κάποιοι πίστευαν ότι υπάρχει δεδομένη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ–ΝΔ, δεδομένη πολιτική, δεδομένη κατεύθυνση, μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε.
Τους έλεγα ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι δεδομένο. Ότι δεν υπάρχει δεδομένη κατεύθυνση, δεν υπάρχει δεδομένη πολιτική, δεν υπάρχει δεδομένη κυβέρνηση, ψηφίζουμε, αποφασίζουμε τώρα. Απεδείχθη ότι είχαμε δίκιο.
Τώρα τι λέμε εμείς; Ότι θα κάνουμε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία; Εμείς λέμε ότι κυβέρνηση χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται με τον τρόπο που σας εξήγησα. Εμείς έχουμε την μόνη οργανωμένη και εφαρμόσιμη πολιτική, τσόντα δεν είμαστε, κυβερνητικές θέσεις για τα στελέχη μας δεν θέλουμε, δεν μπαίνουμε σε ένα παιχνίδι παρασκηνίου. Ο ελληνικός λαός καλείται ν’ αποφασίσει. Για μας η πρώτη του επιλογή είναι το ΠΑΣΟΚ. Εάν θέλει να κάνει άλλη επιλογή να την αξιολογήσει την επιλογή του αυτή.
Αλλά τώρα ελπίζω να έχουν καταλάβει όλοι μετά και την εμπειρία της 6ης Μαΐου και των διερευνητικών εντολών ότι «μετά την απομάκρυνση του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Εκτός και εάν πιστεύουν ορισμένοι ότι θα πάμε και τρίτη φορά σε εκλογές γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Ας κρατήσουν την όρεξή τους να δοκιμάσουν για κάποιους μήνες όποιοι νομίζουν ότι έχουν κάτι καλύτερο να πούνε, για να μπορέσουμε και εμείς να πούμε το λόγο μας πάνω σε ένα άλλο βίωμα. Γιατί τώρα ταυτίζουν την κρίση με μας.
Πότε άρχισε η κρίση; τον Νοέμβριο του 2009; Τον Μάιο του 2010; Η κρίση άρχισε πλησίστια το 2007 και η ελληνική κυβέρνηση της εποχής κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Είναι όμως μεγάλη επικοινωνιακή επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας το ότι κατάφερε να πείσει ότι η κρίση άρχισε από τότε που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ.
Τι κέρδισε μ’ αυτό; Στην πραγματικότητα τίποτα. Γιατί οδήγησε την χώρα τυφλά σε εκλογές με την ψευδαίσθηση της αυτοδυναμίας και πήρε 18%. Παρ’ ό,τι κρυβόταν από πίσω μας και δεν είχε αναλάβει την συνευθύνη μέσα στη κυβέρνηση Παπαδήμου. Νομίζω ότι ήταν «άνθρακες ο θησαυρός» και αυτό απέβη εις βάρος του τόπου συνολικά.
Είναι θεμιτή η ερώτηση εάν μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εγώ προσωπικά ήμουν κατά της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν ήθελα η χώρα να έχει προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτή ήταν η θέση μου και στο Υπουργικό Συμβούλιο και στις συζητήσεις που είχαμε σε όσους κυβερνητικούς κύκλους συζητήσαμε για το θέμα αυτό.
Δεν πίστευα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη με το μέγεθός της, έχει ανάγκη από προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι και μια αλλοίωση του σκοπού του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που έχει δημιουργηθεί για να βοηθά λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, χώρες του Τρίτου Κόσμου, χώρες της Λατινικής Αμερικής, χώρες που είναι σε άλλο επίπεδο ανάπτυξης.
Η Ελλάδα παρά την κρίση, παρά τη μιζέρια, παρά τη μείωση των εισοδημάτων, παρά την δυστυχία, είναι 27η χώρα στην παγκόσμια οικονομία. Αν αντί για το G20 υπήρχε G30, η Ελλάδα της κρίσης θα ήταν μέσα. Η Ιταλία της κρίσης είναι στους G8. H Iσπανία της κρίσης είναι στους G20. Καταρρέει η Καταλονία σήμερα. Το μεγαλύτερο ομοσπονδιακό κρατίδιο. Η Βαρκελώνη! Η υποδειγματική χώρα της τουριστικής βιομηχανίας. Δεν έχουν να πληρώσουν μισθούς.
Άρα δεν ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί και ποιος προσέφυγε στο ΔΝΤ; Στο ΔΝΤ δεν έχει προσφύγει η Ελλάδα, ούτε η Ιρλανδία ούτε η Πορτογαλία. Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι στο ΔΝΤ έχει προσφύγει η Ευρωζώνη συνολικά. Μα, όλη η Ευρωζώνη! Και η πανίσχυρη Γερμανία και η Γαλλία και η Ιταλία. Το ΔΝΤ παρακολουθεί το τι γίνεται στην Ιταλία. Η Ιταλία είναι η έκτη δύναμη του κόσμου, η τρίτη δύναμη της Ευρώπης, ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ελλάδος μετά την Γερμανία. Δεύτερος εμπορικός μας εταίρος είναι η Ιταλία, δεν είναι η Γαλλία.
Γιατί έγινε αυτό; Γιατί η Γερμανία έκανε την επιλογή να υπαχθεί στο ΔΝΤ η Ευρωζώνη και να είναι ο γενικός διευθυντής στο ΔΝΤ στο Eurogroup μαζί με τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς; Γιατί ήρε την εμπιστοσύνη της από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και θέλησε και θέλει να υποκαταστήσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή από έναν φορέα με μεγαλύτερη εμπειρία. Δεν ενδιαφέρουν τα λεφτά.
Έχουμε φθάσει -δεν ξέρω εάν το ξέρετε- στο παράδοξο φαινόμενο η ίδια η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση να δίνουν 200 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ για να τα διαχειρίζεται το ΔΝΤ και να επιβλέπει την Ευρωζώνη. Το έχετε καταλάβει, το ξέρετε; Πληρώνει η Ευρωζώνη το ΔΝΤ και το καλεί να διαχειριστεί τα δικά της κεφάλαια, γιατί φυσικά η Ελλάδα έχει αντλήσει από το ΔΝΤ 48 δισ. ευρώ που είναι ένα κολοσσιαίο ποσό, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε βοήθεια έχει δοθεί ποτέ σε άλλη χώρα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αλλά δεν υπάρχουν λεφτά για άλλες χώρες. Δεν υπάρχουν λεφτά για την Ιταλία, ή για την Ισπανία. Η ίδια η Ευρώπη τα δίνει στο ΔΝΤ ως πρόσθετο μηχανισμό βοήθειας και επιτήρησης. Γιατί κατηγορείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι άφησε ανεξέλεγκτες τις χώρες και απροειδοποίητους τους λαούς να πέσουν σε βαθιά κρίση.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα Δημοκρατίας και ένα πρόβλημα πολιτικής. Είναι ένα πρόβλημα δημοκρατίας γιατί συνδέεται με τον τρόπο που κυβερνιούνται οι χώρες, με τον τρόπο που κυβερνιέται και η Ελλάδα. Τα αρχηγικά κόμματα και οι πρωθυπουργικοκεντρικές κυβερνήσεις έχουν μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό. Γιατί ούτε οι υπουργοί, ούτε οι βουλευτές, ούτε ο λαός ξέρει τα δεδομένα.
Και πρέπει να σας πω ότι εάν έχει μείνει κάτι τους τελευταίους μήνες είναι ότι ως Υπουργός Οικονομικών μίλησα στον ελληνικό λαό με την γλώσσα της απόλυτης αλήθειας που δεν την έχουν ακούσει ποτέ από Υπουργό Οικονομικών. Αλλά πρέπει να είμαστε συνεννοημένοι και να μιλάμε όλοι την γλώσσα της αλήθειας.
Άρα, λοιπόν η απάντηση για το ΔΝΤ είναι ότι θα μπορούσαμε πράγματι να μην το έχουμε ζητήσει και να μην είμαστε εμείς αυτοί που ανοίγουμε την πόρτα. Αλλά θα βρίσκανε τρόπο ν’ ανοίξουν την πόρτα, για να είμαστε δίκαιοι. Ήταν κάτι πολύ ευρύτερο, στρατηγικού χαρακτήρα, που θα το κάνανε και το κάνανε με εξαιρετικά συστηματικό και επίμονο τρόπο. Δεν έπρεπε -επιμένω στην απάντησή μου- εμείς να δώσουμε την πρώτη αφορμή ίσως, αλλά αυτό θα ήταν παροδικό.
Έχουμε αυτή την στιγμή την ικανότητα να μιλήσουμε για ένα άλλο θεσμικό σύστημα που δεν επαναλαμβάνει τα λάθη του; Ναι βεβαίως. Έχουμε μιλήσει για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, έχουμε αποδείξει ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν σώζει κανέναν που εγκληματεί, δωροδοκείται και ξεπλένει. Δεν υπάρχουν παραγραφές, δεν υπάρχουν προθεσμίες, δεν υπάρχουν διαφυγές. Αποδεικνύεται αυτό στην πράξη.
Έχουμε πει ότι παραιτούνται οι βουλευτές μας από την ασυλία. Ούτως ή άλλως το ΠΑΣΟΚ είναι υπερχρεωμένο κόμμα, θέλει πλήρη έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων από διεθνείς ελεγκτικές εταιρείες και το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Αυτά όμως είναι εύκολα. Εάν θέλουμε ν’ αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, πρέπει να μιλήσουμε με άλλη γλώσσα. Αν λοιπόν στο πολιτικό σύστημα κυριαρχεί το κατά συνθήκη ψεύδος και η προεκλογική πλάνη δεν αλλάζει τίποτα. Δεν αλλάζει τίποτα εάν το ίδιο το εκλογικό σώμα ενθαρρύνει την επανάληψη των παλαιοκομματικών συμπεριφορών.
Το πρόβλημα δεν είναι να πιάσεις τον υπουργό ο οποίος δωροδοκείται. Γιατί είναι λίγοι οι υπουργοί, οι οποίοι αναλαμβάνουν αυτό τον κίνδυνο. Πρέπει να είσαι δηλαδή χωρίς κανένα ηθικό έρεισμα όταν είσαι στο στόχαστρο και σε παρακολουθούν οι πάντες.
Το ίδιο πρέπει να κάνεις με κάθε δημόσιο υπάλληλο, με κάθε δικαστή, με κάθε δημοσιογράφο και με κάθε επιχειρηματία ο οποίος επηρεάζει την δημόσια κατάσταση άμεσα ή έμμεσα. Έτσι δεν είναι; Και φυσικά με κάθε δήμαρχο, με κάθε περιφερειάρχη, με κάθε παράγοντα του αθλητισμού, με κάθε παράγοντα της εκκλησίας, για να έχουμε όλοι την ίδια βάση όταν θέλουμε να μιλάμε και να υποδεικνύουμε στον ελληνικό λαό τι να κάνει και να ασκούμε εύκολη κριτική.
Όποιος μιλάει και μάλιστα δημόσια πρέπει να λέει πώς αμείβεται, πώς ζει, πλήρως, όπως το λένε τα πολιτικά πρόσωπα που είναι τα μόνα φάτσα–κάρτα με όλα τους τα στοιχεία γνωστά.
Αυτά λοιπόν τα θεσμικά είναι τα εύκολα. Η πολιτική ειλικρίνεια και η αλήθεια είναι η δύσκολη. Και αυτό δεν το βλέπω.
Τώρα είναι πραγματικά το δίλημμα ευρώ ή δραχμή; Ο ελληνικός λαός απαντά και λέει «όχι, δεν είναι δίλημμα αυτό, θέλω ευρώ». Τι εννοεί όμως; Θέλει ευρώ, χωρίς όρους. Άρα, διατρέχει τον κίνδυνο της δραχμής.
Και ως εκ τούτου ζούμε τώρα την εποχή του πλαστού διπόλου, παλαιά δεξιά με τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Μα, ο κίνδυνος τώρα του ανεύθυνου δημαγωγικού λόγου δεν είναι ο κομμουνιστικός κίνδυνος, είναι ο κίνδυνος μιας πολιτικής χωρίς περιεχόμενο, μιας τυφλής πολιτικής. Το να θέλει κάποιος να επιβάλει ένα καθεστώς σοβιετικού τύπου εν έτη 2012 στην Ελλάδα είναι μια συγκεκριμένη πρόταση. Το ξέρουμε, μπορούμε να το αξιολογήσουμε.
Εάν όμως του λες ότι θα σε οδηγήσω σε ένα δυτικό παράδεισο με έναν τρόπο ο οποίος δεν είναι προσδιορισμένος και δεν μπορώ να στον πω, γιατί τώρα μαθαίνω τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, αυτό δεν είναι υπόσχεση για ένα καθεστώς, ας πούμε, κομμουνιστικού ή σοβιετικού τύπου, αυτό είναι μια αντιπαράθεση ανάμεσα στο λογικό και το μη λογικό, ανάμεσα στο υπεύθυνο και το ανεύθυνο, ανάμεσα στη δημαγωγία και την επώδυνη πολιτική που έχει κόστος.
Και είναι σωστό αυτό που ειπώθηκε, ότι ακόμα και αν μηδενίζαμε το χρέος, χωρίς παραγωγικό μοντέλο, χωρίς ανταγωνιστικότητα, χωρίς να λύσουμε το πρόβλημα της παραγωγής -γιατί δεν έχουμε μόνο πρόβλημα παραγωγικότητας έχουμε πρόβλημα παραγωγής στην Ελλάδα- δεν μπορούμε να ζήσουμε, δεν μπορούμε να πορευθούμε. Είναι όμως τόσο απλό, τόσο προφανές αυτό. Πράγματι θα συσσωρεύσουμε ξανά χρέος. Θα μου πείτε, πώς θα το σωρεύσουμε τώρα που δεν θα μας δανείζει κανείς; Θα σωρεύσουμε δυστυχία λοιπόν. Θα σωρεύσουμε τη μείωση τη γεωμετρική του επιπέδου διαβίωσης. Διότι οι πιστωτές έχουν ξυπνήσει και οι μεν αγορές δεν δανείζουν, τα κράτη δανείζουν με σκληρούς όρους.
Εκτός και εάν υπάρχει θεωρία του επαχθούς χρέους το οποίο δεν θα το πληρώσουμε που την ακούω και αυτήν. Μα δεν έχουν καταλάβει όσοι το λένε αυτό ότι μειώσαμε κατά 50 ποσοστιαίες μονάδες το χρέος, κατά 106 δισ. ευρώ κόβοντάς το από παντού, στα χέρια των ιδιωτών; Τους αφήσαμε στην πραγματικότητα με μια ζημία 75% σ’ αυτό που είχαν; Δηλαδή με μια αξία μικρότερη του 25% του χαρτοφυλακίου που είχαν; Ποιο είναι το επαχθές χρέος; Αυτό δεν είναι η αφαίρεση του χρέους ανεξαρτήτως προέλευσης; Ποιος έχει στα χέρια του το χρέος τώρα; Το έχουν τα κράτη, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ωραία, είναι πολιτικοί θεσμοί αυτοί. Αλλά οι πολιτικοί θεσμοί απολογούνται σε πολίτες και αυτοί και σε κράτη και σε κυβερνήσεις. Και πολλές φορές, οι πολίτες, τα κράτη, οι κυβερνήσεις και οι θεσμοί είναι πιο σκληροί από τις αγορές. Γιατί όταν μια τράπεζα, ή ένα fund διαγράφει το χρέος το ελληνικό δεν απολογείται πουθενά. Άντε να απολογηθεί στη γενική συνέλευση των μετόχων.
Η κυβέρνηση όμως η Φιλανδική, η Ολλανδική, η Ισπανική, η Σλοβακική, η Κυπριακή -γιατί τώρα οδηγούμε και την Κύπρο στο μηχανισμό στήριξης λόγω της κρίσης στο Κυπριακό τραπεζικό σύστημα- απολογείται σε πολίτες, σε κόμματα, σε λαούς, σε εκλογικά σώματα, οι οποίοι λένε «τι γίνεται παιδιά, γιατί δώσατε αυτά τα λεφτά που είναι τα λεφτά των φορολογουμένων μας»; Άρα και οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να αντιδράσουν πολιτικά. Οι πολιτικές αντιδράσεις μπορεί να είναι σκληρότερες από τις αγοραίες αντιδράσεις, τις εμπορικές. Γιατί είναι άλλη η λογική και άλλες οι συνήθειες.
Το θέμα δεν είναι πώς θα οργανώνουμε την ζητιανιά μας, αλλά πώς θα βγούμε ξανά αυτοδύναμοι και ισότιμοι σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, για να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Εκτός και αν πιστεύουμε σε ορισμένους μύθους ότι θα βρούμε κεφάλαια από αλλού, εκτός δυτικής οικονομίας. Θα μιλήσουμε κάποτε για το ποια ήταν η στάση όλων των χωρών στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε σχέση με την Ελλάδα. Γιατί κι εμείς θέλουμε μια φιλική συμπεριφορά από τους φίλους μας την στιγμή της κρίσης μας. Γιατί θέλουμε να έχουμε φίλους σε ένα πολυπολικό διεθνές σύστημα. Και η Ελλάδα είναι ανοιχτή σε μια πολυπρισματική θεώρηση της διεθνούς πολιτικής. Αλλά περιμένουμε και εμείς μια βοήθεια και μια συμπαράσταση τη στιγμή της ανάγκης.
Αυτή λοιπόν είναι φίλες και φίλοι η κατάσταση. Θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλές ώρες. Δεν νομίζω ότι αυτή τη στιγμή, τρεις βδομάδες πριν τις εκλογές, έχουν σημασία όλες οι λεπτομέρειες. Σημασία έχει να μπορέσουμε να θέσουμε τα μεγάλα ερωτήματα.
Και τα μεγάλα ερωτήματα είναι: Ποια πολιτική; Η πολιτική που προτείνουμε για την αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης, φυλάσσοντας τα κεκτημένα της.
Το δίλημμα είναι: Ποια κυβέρνηση; Και η απάντηση είναι: Κυβέρνηση χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πολιτικά -δεν λέω διαχειριστικά και κοινοβουλευτικά, ή υπουργικά- ως αξιόπιστο πολιτικά σχήμα. Και πάνω στη βάση της ειλικρινούς προσπάθειάς μας πρέπει να κατανοήσουμε το τι έχει γίνει και στη χώρα και στη παράταξη και να αναστήσουμε και να ανασυστήσουμε την παράταξη πρέπει να κινητοποιηθείτε όλες και όλοι στο χώρο σας, προκειμένου να μετατρέψουμε την οργή ή την αποχή σε μια θετική δύναμη στήριξης.
Αντιλαμβάνομαι ότι διατηρείτε ακόμα ένα μεγάλο μέγεθος οργής. Το είδα και σήμερα. Όποιος είναι σε αυτή τη κατάσταση πρέπει να σκεφθεί όσο μπορεί πιο ψύχραιμα, γιατί σέβομαι την οργή και τον θυμό. Πρέπει να σκεφθεί όσο γίνεται πιο ψύχραιμα, ποιος είναι αυτός που του εγγυάται το καλύτερο και το ασφαλέστερο; Εάν υπάρχει άλλος, ειλικρινά το λέω, ας προτιμηθεί. Εδώ είμαστε και θα ξαναγνωριστούμε μεταξύ μας όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες.
Σας ευχαριστώ.
