3 Νοεμβρίου 2007
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι μετά από μια τόσο συγκινητική προσφώνηση, γεμάτη υπερβολές λόγω συντροφικότητας και αγάπης, η θέση μου είναι δύσκολη, αλλά η χαρά μου μεγάλη γιατί βρίσκομαι στο Λαύριο, μια πόλη – έμβλημα. Έμβλημα, των αγώνων της εργατικής τάξης, αλλά και έμβλημα των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας, από το 19ο αιώνα, έως σήμερα.
Χαίρομαι γιατί βρίσκομαι στο Λαύριο και μπορώ να δώσω απαντήσεις σε ερωτήματα που είχαν προκαλέσει σύγχυση και θάμπωμα στον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ πριν μερικά χρόνια. Χαίρομαι γιατί βρίσκομαι στο Λαύριο από όπου ξεκίνησαν οι πολιτικοί προβληματισμοί του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πριν 3 χρόνια, προκειμένου να βρούμε το δρόμο μας μετά την ήττα του 2004.
Αλλά φαίνεται ότι δεν μπορέσαμε να βρούμε το δρόμο μας, δεν μπορέσαμε να φτάσουμε στη νίκη. Το ζήσαμε αυτό όλοι στις 16 του Σεπτέμβρη και γι’ αυτό ευθύνεται και το γεγονός πως δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε καθαρά, να μιλήσουμε στις καρδιές αλλά και το μυαλών όλων των ανθρώπων, που πρέπει να συσπειρώνονται στο ΠΑΣΟΚ, προκειμένου το ΠΑΣΟΚ να κατακτά την πλειοψηφία και να ασκεί την Κυβέρνηση, στο όνομα των αγνών ανθρώπων, στο όνομα του λαού, στο όνομα των μη προνομιούχων και προς όφελος των πολιτών, προς όφελος της πατρίδας. Γιατί μόνο έτσι υπηρετείς το γενικό συμφέρον, μόνο έτσι εκπληρώνεις την αποστολή σου.
Αυτή την αποστολή μας έχει αναθέσει η ιστορία και αυτό το ΠΑΣΟΚ έχει διαμορφώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ένα ΠΑΣΟΚ που το πιστεύετε και το αγαπάτε. Ένα ΠΑΣΟΚ που το νιώθετε δικό σας, αλλά ποιο είναι το δικό σας το δικό μας ΠΑΣΟΚ;
Είναι ένα ΠΑΣΟΚ πατριωτικό, λαϊκό, ριζοσπαστικό, προοδευτικό, που μπορεί να κάνει πράγματα για τους ανθρώπους να βελτιώνει τη ζωή τους, να κάνει καλύτερη τη χώρα, να κάνει δικαιότερη την κοινωνία, να κάνει πιο ανεπτυγμένη την οικονομία αλλά ταυτόχρονα να βελτιώνει και τη θέση του εργαζόμενου, τη θέση του άνεργου, τη θέση του μικρομεσαίου, τη θέση του νέου, τη θέση του αγρότη, τη θέση της γυναίκας, τη θέση του επιστήμονα.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ όμως για να τα κάνει όλα αυτά, πρέπει να διαμορφώνει πλειοψηφικό ρεύμα, πρέπει να κερδίζει τις εκλογές. Γιατί όταν δεν το πετυχαίνουμε αυτό, ανοίγουμε το δρόμο της περιπέτειας για τη χώρα, φορτώνουμε στις πλάτες των εργαζομένων, στις πλάτες των απλών ανθρώπων τη Δεξιά, της δίνουμε τη δυνατότητα να εφαρμόζει το δικό της πρόγραμμα, να διαμορφώνει τις δικές της προτεραιότητες, να ανοίγει όλα τα κοινωνικά μέτωπα, να εφαρμόζει μέτρα ταξικής σκληρότητας, μέτρα τα οποία τα ξέρετε πάρα πολύ καλά, τα βλέπετε. Όσα σχετίζονται με το ασφαλιστικό, όσα σχετίζονται με τη φορολογία, όσα σχετίζονται με την ακρίβεια, όσα σχετίζονται με τη λειτουργία του κράτους της δημόσιας διοίκησης, όσα σχετίζονται με την καθημερινότητα του πολίτη που επιδεινώνεται ακόμη και τις τελευταίες 50 μέρες, της δεύτερης θητείας του κ. Καραμανλή, με κρεβάτια στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας κλειστά, με ένα στα πέντε παιδιά που πηγαίνουν σχολείο να μην έχει βιβλία, με 500 σχολεία υπό κατάληψη, με τα προβλήματα των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων να οξύνονται, λόγω ενός ανεξέλεγκτου κύματος ακρίβειας που σαρώνει μετεκλογικά τη χώρα, με τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους να ζουν με το φόβο πως θα έρθει ένας νόμος που θα τους «κόψει» τις συντάξεις και θα τους αυξήσει τα όρια ηλικίας, με τους Έλληνες πολίτες να παρακολουθούν τους θεσμούς να μην λειτουργούν, τη Δικαιοσύνη να εμπλέκεται σε κομματικά και κυβερνητικά παιχνίδια. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, το ΠΑΣΟΚ με κάποια μακαριότητα και άνεση, να συζητά για τα εσωτερικά του προβλήματα, έχοντας ίσως την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος είναι άφθονος, ότι δεν μας πιέζει τίποτε, ότι μπορούμε να συζητάμε και να συζητάμε και να δίνουμε κι άλλες ευκαιρίες στον εαυτό μας, στερώντας ευκαιρίες από τη χώρα, στερώντας ευκαιρίες από τον απλό Έλληνα πολίτη ή για να το πω ακόμη πιο καθαρά: δίνοντας χωρίς λόγο περισσότερες ευκαιρίες στον κ. Καραμανλή, στη Δεξιά, στη Νέα Δημοκρατία να ασκεί την κυβέρνηση, να διαμορφώνει το δικό της κομματικό κράτος, να στήνει ένα νέο σκηνικό μέσα στο οποίο η θέση μας αλλά και η θέση του κάθε πολίτη, γίνεται δυσκολότερη από αυτή που ήταν πριν από τις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Γιατί μην έχετε καμία αμφιβολία, ο κ. Καραμανλής έχει στήσει το σκηνικό, έχει μια οριακή αυτοδυναμία, εξαρτάται από τις ιδιορρυθμίες και τις δυσαρέσκειες βουλευτών του, ανοίγει τα μέτωπα αλλά δεν μπορεί να τα κλείσει, γιατί δύσκολα ψηφίζεις τα σκληρά νομοσχέδια στη Βουλή, ως εκ τούτου μας έχει πει τι θα κάνει: θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο, θα ψηφίσει ένα εκλογικό νόμο εις βάρος του δεύτερου κόμματος και θα πάει σε εκλογές πολύ σύντομα.
Η εκτίμησή μου είναι ότι θα πάει σε εκλογές μέσα στην άνοιξη, θα πάει σε εκλογές για να κερδίσει μια πιο άνετη πλειοψηφία και αν δεν το πετύχει, θα πάει ξανά σε εκλογές με το νέο εκλογικό νόμο, προκειμένου να πάρει άλλους 10 – 15 βουλευτές κι έτσι να έχει μια τεχνητή μεν, αλλά άνετη πλειοψηφία για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα, το οποίο είναι εφιαλτικό για τη χώρα και το οποίο μας το έχει πει, το οποίο το γνωρίζουμε και στο οποίο οφείλουμε να αντιδράσουμε.
Θέλει πολύ μυαλό για να πει κανείς ότι η λύση για το ΠΑΣΟΚ είναι μία; Να σηκώσει το γάντι; Να πει ότι είναι έτοιμο για εκλογές; Να ζητήσει εκλογές, μια που βλέπει την Κυβέρνηση να στήνει το σκηνικό αυτό και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δείχνουμε ότι φοβόμαστε το ενδεχόμενο εκλογών;
Γιατί τα μεγάλα κόμματα εξουσίας δεν μπορούν να αφήνουν γύρους να περνάνε, δεν μπορείς να πει «πηγαίνω πάσο» σε μια τέτοια πολιτική διαδικασία. Οφείλεις να είσαι μέσα, να μετέχεις, να εκφράσεις μια άλλη άποψη την εναλλακτική πολιτική, την ελπίδα. Να πείσεις τον πολίτη ότι ξέρεις και μπορείς να κάνεις διαφορετικά πράγματα στο ασφαλιστικό, στην παιδεία, στο φορολογικό, ότι έχεις διαφορετικές προθέσεις, ότι θέλεις στο κάτω – κάτω της γραφής να υπερβείς τις δυσκολίες και να επιβάλλει μια αναδιανομή του πλούτου και μια αναδιανομή των ευκαιριών στη χώρα αυτή. Μια χώρα, που έχει τεράστιες δυνατότητες αλλά και τεράστιες αντιφάσεις. Εγκλωβίζεται στις αντιφάσεις της και αδικεί τον εαυτό της η Ελλάδα ενώ μπορεί να είναι αυτό που είναι από άποψη συνθηκών ζωής και ταυτόχρονα μια χώρα ανταγωνιστική, ανεπτυγμένη, στην πρωτοπορία της Ευρώπης, στην πρωτοπορία της νέας οικονομίας.
Είναι κρίμα να χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες, όταν άλλες χώρες επιταχύνουν, όταν άλλες χώρες ανοίγουν αγορές, ανοίγουν θέσεις απασχόλησης, όταν άλλες χώρες εισδύουν στην ελληνική αγορά, όταν έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε πρωτοπόροι τουλάχιστον στην ευρύτερη περιοχή μας και παραιτούμαστε από τη δυνατότητα αυτή, γιατί;
Λόγω μιας ραθυμίας και μιας απαισιοδοξίας και μιας διάθεσης συμβιβασμού, που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, επειδή επικρατεί σε ορισμένους η αντίληψη ότι είναι μοιραίο να κυβερνάει η Δεξιά, ή ότι είναι αναπόφευκτο όταν το ΠΑΣΟΚ έρχεται στην εξουσία να εφαρμόσει μια πολιτική πιστό αντίγραφο της Δεξιάς και τα ακούω αυτά να τα λένε και τώρα και πραγματικά νιώθω άσχημα, γιατί δεν μπορούμε να δώσουμε μια ελπίδα στο λαό.
Μπορούμε όμως. Έχουμε τη δυνατότητα αυτή. Υπάρχει η άλλη πολιτική. Παρουσίασα στην Εθνική Συνδιάσκεψη ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τη χώρα, ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης, ένα άλλο φορολογικό σύστημα, μια εθνική συμφωνία φορολογικής εμπιστοσύνης που έχει ιδιαίτερη σημασία κυρίως για τους μικρομεσαίους.
Παρουσίασα την πρότασή μου για το νέο κοινωνικό κράτος για το Ταμείο Κοινωνικής Οικονομίας, που έχει ιδιαίτερη σημασία για τη στήριξη των εργαζομένων γύρω στα 55 που είναι απόλυτα ανασφαλείς και απελπισμένοι αν χάσουν τη δουλειά τους, γιατί δεν μπορούν να συμπληρώσουν τα συντάξιμα χρόνια.
Παρουσίασα την πρότασή μου για το Ταμείο Στήριξης της Νέας Γενιάς, που μπορεί να διευκολύνει την παροχή δανείων από το τραπεζικό σύστημα άτοκων με μεγάλη περίοδο χάριτος, ώστε να στηριχθούν τα νέα ζευγάρια, οι νέοι επιχειρηματίες, οι νέοι επιστήμονες, οι νέοι επαγγελματίες, οι νέοι αγρότες.
Μίλησα για την ανάγκη να μετράμε επιτέλους τη χώρα μας τον πληθωρισμού του φτωχού, ώστε να μην του λέμε ψέματα για το ποιος είναι ο πληθωρισμός. Γιατί είναι άλλος ο στατιστικός πληθωρισμός και άλλος αυτός που επιβαρύνει το καλάθι του φτωχού και μεσαίου νοικοκυριού. Πρέπει οι συλλογικές συμβάσεις, τα κατώτερα μεροκάματα, οι κατώτεροι μισθοί, οι ετήσιες αυξήσεις, η εισοδηματική πολιτική, οι φορολογικές απαλλαγές να υπολογίζονται με βάση τον πραγματικό ετήσιο πληθωρισμό του φτωχού και μεσαίου εισοδήματος κι όχι ένα θεωρητικό, ουσιαστικά ψεύτικο σχήμα της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας.
Είπα ότι μπορούμε με την πρότασή μας για το ασφαλιστικό να πάρουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να προκαλέσουμε τη Δεξιά, να πούμε στις 12 του Νοέμβρη ότι εμείς καλούμε τους κοινωνικούς εταίρους σε διάλογο, να νιώσει ο πολίτης ότι το ΠΑΣΟΚ ξέρει τι λέει, έχει μια πρόταση, έχει μελετήσει το θέμα.
Μπορούμε να πάμε σε βιώσιμη λύση για το ασφαλιστικό, χωρίς να θίξουμε ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς να απειλούμε με μείωση συντάξεων, χωρίς να του λέμε του άλλου «δεν θα έχεις ποτέ προοπτική εξόδου από τη δουλειά. Θα δουλεύεις και θα δουλεύεις, θα είσαι μέσα στο μαγγανοπήγαδο διότι θα σου ανεβάζουμε τα όρια ηλικίας και θα σου ανατρέπουμε το σχεδιασμό της ζωής σου».
Φανταστείτε τι εντύπωση θα δημιουργούσε αν το ΠΑΣΟΚ αντί να περιμένει να πάρει πρωτοβουλίες η κυβέρνηση, ή να αποτύχει η κυβέρνηση -που είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει γατί η ίδια υπονομεύει το ΙΚΑ και τα ασφαλιστικά Ταμεία-αντί λοιπόν να περιμένει αυτό, να έπαιρνε την πρωτοβουλία του διαλόγου και να έλεγε «Να η λύση μου».
Όταν ένα Κόμμα μπορεί να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, το σημαντικότερο ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας, δείχνει ότι είναι έτοιμο να κυβερνήσει, να δώσει άλλη πνοή.
Το ίδιο και στην εκπαίδευση. Είναι δυνατό να μην μπορεί να ξεχωρίσει ο πολίτης ποια είναι η δική μας θέση από τη θέση της Δεξιάς στο ζήτημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας και ιδίως του δημοσίου Πανεπιστημίου; Είναι δυνατόν εδώ να συνδέεται το Λαύριο στον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ με την πρόταση για ανασφάλιστη εργασία των νέων και επί χρόνια να απολογούμαστε για την πρόταση αυτή, παράλληλα με τις απολογίες που έπρεπε να κάνουμε για το «φλερτ» με τους αυθεντικότερους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού;
Το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου σηματοδότησε τις ρήξεις, το ριζοσπαστισμό και το 2004 εμείς πήγαμε να συνομιλήσουμε με τους αρχιερείς της νεοφιλελεύθερης αντίληψης στην Ελλάδα, τους πυλώνες των Κυβερνήσεων του κ. Μητσοτάκη!
Εκεί σπάει το νήμα μιας σχέσης αγάπης και εμπιστοσύνης των κοινωνικών δυνάμεων που στηρίζουν ΠΑΣΟΚ με το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε καθαρό λόγο, γι’ αυτό πρέπει να έχουμε στίγμα, πρέπει να έχουμε πρόταση αυτοπεποίθηση και νέους δεσμούς αγάπης και εμπιστοσύνης, ηθικούς δεσμούς με τα κοινωνικά στρώματα που περιμένουν από το κράτος μια απάντηση, μια ελπίδα.
Από το κράτος. Μην σας τρομάζει η λέξη. Γιατί επικρατεί μια βαθιά νεοφιλελεύθερη αντικρατικιστική αντίληψη: όλα τα δεινά προέρχονται από το κράτος και η αγορά δίνει τις λύσεις. Όχι. Ούτε η αγορά, ούτε καν η κοινωνία από μόνη της δεν δίνει λύσεις. Η αγορά διευκολύνει τη συγκέντρωση του πλούτου, μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια και η κοινωνία από μόνη της παράγει ανισότητα, επιβάλλει τον ισχυρότερο πάνω στον αδύνατο.
Πρέπει να έρθει ένας θεσμός πολιτικός, δημοκρατικός, το κράτος όπου ο κάθε πολίτης ανεξάρτητα από τη θέση στην παραγωγή και το εισόδημά του και τη μόρφωσή του, έχει μια ψήφο ίση ψήφο, προκειμένου να παρέμβει μέσα από μηχανισμούς αναδιανομής και μέσα από την παροχή δημοσίων αγαθών και δημοσίων υπηρεσιών.
Μην μας τρομάζουν οι λέξεις αυτές. Δεν είναι ντεμοντέ. Πρέπει να πιστέψουμε στη διάκριση ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό. Προσφέρουμε σταθερό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας, σταθερή νομοθεσία, ασφάλεια, ώστε να λειτουργεί η ιδιωτική οικονομία αλλά το δημόσιο αγαθό είναι αυτό, που έχει κάνει την Ευρώπη ήπειρο ανάπτυξης, δημοκρατίας και πολιτισμού.
Αυτό το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, εδώ στο Λαύριο, μια ωραία γωνιά της Ευρώπης, ξέρετε πολύ καλά τι σημαίνει. Γιατί χωρίς τους θεσμούς του κοινωνικού κράτους θα ήταν κόλαση τώρα η περιοχή αυτή. Ενώ τώρα, εδώ και μερικά χρόνια, αποκτά μια ελπίδα και μια προοπτική.
Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία να θέσουμε καθαρά τα διλήμματα φίλες και φίλοι κι εδώ το Λαύριο με τις ιστορικές του μνήμες, με την εργατική του συνείδηση, με την περηφάνια του καταλαβαίνει τι σημαίνουν τα διλήμματα αυτά. Καταλαβαίνει ότι εξουσία δεν θέλουν τα βολεμένα στελέχη του κομματικού συστήματος. Όταν έχεις κάνει 30 χρόνια βουλευτής και 20 χρόνια υπουργός, είναι πρόκληση, για να μην πω ότι είναι ιεροσυλία, να εμφανίζεσαι ως δήθεν αντιεξουσιαστής.
Αλλά όταν είσαι χαμηλοσυνταξιούχος και θέλεις λίγο μεγαλύτερη σύνταξη και λίγο μεγαλύτερο ΕΚΑΣ, διψάς για εξουσία, δηλαδή θες να επιβιώσεις και θες μια κυβέρνηση διαφορετική, προοδευτική για να σε προσέξει. Όταν είσαι άνεργος και θέλεις μια κυβέρνηση που να εφαρμόσει ένα μοντέλο ανάπτυξης με στόχο την πλήρη απασχόληση, δεν είσαι αντιεξουσιαστής, είσαι εξουσιομανής. Γιατί θέλεις κάποιος, το κράτος δηλαδή, το κόμμα σου να σε στηρίξει για να βρεις δουλειά.
Νομίζω ότι έχουμε πια περάσει στο θέατρο του παραλόγου! Έχουν αντιστραφεί οι όροι. Οι βολεμένοι της πολιτικής είναι αντιεξουσιαστές και οι άνθρωποι της καθημερινής αγωνίας εξουσιομανείς!
Δεν θα σας αφήσουμε να πλήξετε ποτέ, ξέρετε. Δεν θα σας αφήσει το ΠΑΣΟΚ να πλήξετε ποτέ! Πάντα ανακαλύπτουμε κάτι καινούργιο, μια αντιστροφή των όρων. Γι’ αυτό ανακαλύψαμε τώρα ότι είναι πολύ κακό να διεκδικείς την εξουσία, δεν θέλουμε ένα αντι-καραμανλή που να καταλάβει την εξουσία κατά τα πρότυπα της Δεξιάς.
Και αναρωτιέμαι πραγματικά συντρόφισσες και σύντροφοι, τι λέγαμε ακριβώς μέχρι το μεσημέρι των εκλογών, μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου; Δεν ζητούσαμε την εξουσία; Εμείς οι ίδιοι δεν ήμασταν; Οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο οργανωτικό σχήμα. Εμείς δεν λέγαμε «είναι ντέρμπι, ότι θα νικήσουμε» και θέλαμε να νικήσουμε και συσπειρώναμε τους πολίτες για να νικήσουμε. Θα βγάζαμε ένα Πρωθυπουργό που θα ήταν «αντι-καραμανλής» και θα εφαρμόζαμε μια πολιτική πιστό αντίγραφο της Δεξιάς; Λέγαμε ψέματα;
Και δεχόμαστε ελαφρά τη καρδία ότι ο λαός αξιολογεί τα δυο κόμματα εξουσίας και λέει «όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ σωστά και εσφαλμένα, δίκαια και άδικα, θετικά και αρνητικά, μέχρι το 2004 είναι χειρότερα από αυτά που έκανε η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή τα 3,5 τελευταία χρόνια». Δεν το πιστεύω αυτό. Εάν υπάρχει έστω κι ένας εδώ μέσα που πιστεύει ότι το έργο των κυβερνήσεών μας και αυτό που θα κάναμε αν ήμασταν κυβέρνηση από το 2004 έως το 2007, είναι χειρότερο για τον τόπο και το λαό, από αυτό που έκανε και δυστυχώς εξακολουθεί να κάνει η Δεξιά ως κυβέρνηση, θα εκπλαγώ. Αν υπάρχει έστω κι ένας να μου το πείτε, για να το συζητήσουμε.
Ας πιστέψουμε επιτέλους ότι δικαιούμαστε και οφείλουμε να προσφέρουμε μια άλλη πολιτική στον τόπο. Αν θεωρούμε ότι δεν έχουμε αποσαφηνίσει την ταυτότητά μας, ή ότι δεν έχουμε καθαρίσει το στελεχικό μας δυναμικό διώχνοντας ανθρώπους που πληγώνουν το κοινό αίσθημα, τότε κάτι φταίει. Φταίνε αυτοί που είχαν την ευθύνη να διατυπώσουν τον καθαρό λόγο και να εκκαθαρίσουν το στελεχικό δυναμικό, από το 2004 έως το 2007. Τέσσερα χρόνια φτάνουν και περισσεύουν. Μια μέρα χρειάζεται γι’ αυτά. Μια μέρα!
Γι’ αυτό πρέπει να θέσουμε τα διλήμματα καθαρά και τα διλήμματα ξέρετε είναι αναπόφευκτα. Εάν η 12η Νοεμβρίου ξημερώσει με το ΠΑΣΟΚ στην ίδια κατάσταση, το ίδιο πρόσωπο, την ίδια λογική, την ίδια διάταξη στελεχών, τότε ξέρουμε ποιος είναι ο συσχετισμός. Έτσι, χάσαμε πριν από λίγες μέρες και πορευόμαστε με μειονέκτημα αφετηρίας στις εκλογές που στήνει ο κ. Καραμανλής.
Εάν ανατρέψουμε το σκηνικό και εμφανίσουμε το νέο δυναμικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ αλλάζουμε το συσχετισμό των δυνάμεων, αλλάζει όλο το κλίμα. Να σας πω και κάτι; Χαλάνε οι ισορροπίες του πολιτικού συστήματος! Ντόμινο είναι.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τα συμφέροντα -λένε ορισμένοι- ενδιαφέρονται για το τι γίνεται στο ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως και ενδιαφέρονται. Είναι το βασικό τους θέμα. Κάθε μέρα με αυτό ασχολούνται και ποιο είναι το κύριο κέντρο συμφερόντων; Η Δεξιά, ο κυβερνητικός μηχανισμός και τα προσαρτημένα στη Δεξιά συμφέροντα: οικονομικά, εκδοτικά και άλλα.
Θέλει πολύ μυαλό για να σκεφτεί κανείς ποιον προτιμούν; Ή πάντων ποιον θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν; Θεωρώ πάντως ότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση η προτίμησή τους.
Ποιος προτιμά τον αντίπαλο που σύμφωνα με τις έρευνες οδηγεί τη Δεξιά σε ήττα; Νομίζω ότι τέτοιο ένστικτο αυτοκαταστροφής η Δεξιά δεν το έχει και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποδείξει ότι δεν το έχει.
Όπως λέει το τραγούδι του Σαββόπουλου: « Τι να πεις εδώ στα παιδιά στο Λαύριο»; Τι να πεις στα παιδιά της γενιάς του άρθρου 16; Ότι είναι Δεξιά επειδή η άποψη ότι πρέπει να στηρίξουμε το δημόσιο Πανεπιστήμιο και να μην ψηφίσουμε μαζί με τη Νέα Δημοκρατία την αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι δήθεν Δεξιά άποψη και Αριστερή άποψη είναι να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, ή να βάλεις τα παιδιά στο δουλεμπόριο ανασφάλιστα;
Νομίζω ότι έχουμε πια χάσει τον πολιτικό μας προσανατολισμό και μας χρειάζεται πράγματι πυξίδα. Όμως, όχι μια πυξίδα που δείχνει βορρά – νότο, αλλά μια πυξίδα που δείχνει Αριστερά – Δεξιά, μια πυξίδα που δείχνει πρόοδο – συντήρηση.
Ούτε υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι ένας κούκος φέρνει την άνοιξη, ούτε υπάρχει κάποιο προσωπικό στοίχημα, ούτε ελπίζω να με θεωρεί κάποιος τόσο αφελή και ρηχό ώστε να πιστεύω πως μια αλλαγή στο πρόσωπο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, οδηγεί αυτομάτως σε αλλαγή των συσχετισμών, ή σε αλλαγή των καταστάσεων. Όχι βεβαίως.
Αλλά δεν ζητώ μια προσωπική ευκαιρία, δεν θέλω ευκαιρία για εμένα, δεν θέλω ευκαιρία για πρόσωπα, για το ένα ή το άλλο πρόσωπο, ευκαιρία σταδιοδρομίας πολιτικής. Ζητώ να δώσουμε ευκαιρία στην Παράταξη και επιτέλους να δώσουμε ευκαιρία στη χώρα. Χάνει η χώρα ευκαιρίες!
Κι αυτό, όχι για να κερδίσουμε τις εκλογές εξ εφόδου, αλλά για να εγγυηθούμε την ενότητα, τη συλλογικότητα και τη δημοκρατική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά στα σοβαρά, όχι στα λόγια. Για να οργανώσουμε μια υπεύθυνη Αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή κι έξω από τη Βουλή.
Νιώθω άσχημα όταν βλέπω τους φίλους μας τους καλούς μας φίλους του Συνασπισμού, να καλύπτουν το κενό και να εμφανίζονται ως ο αντίπαλος πόλος, ο άλλος πόλος σε σχέση με τον κ. Καραμανλή. Τους βοηθήσαμε αρκετά με την υπόθεση του άρθρου 16!
Χρειαζόμαστε μια συλλογική ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ. Για να ξαναβρούμε την ιδεολογική μας ρίζα και τον πολιτικό μας λόγο. Ο κόσμος θέλει να μας νιώθει ευαίσθητους, συγκροτημένους από πλευράς προτάσεων και αποφασιστικούς. Θέλει και τα τρία.
Θέλει να ξέρει ότι τη δύσκολη στιγμή δεν θα λακίσεις, δεν θα κάνεις τα ίδια και ότι έχεις και την ικανότητα να βρεις τρόπους παράκαμψης των δυσκολιών με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τα οικονομικά συμφέροντα, με τη Δικαιοσύνη προκειμένου να ικανοποιήσεις τα λαϊκά συμφέροντα και να λύσεις πέντε πράγματα. Πέντε πράγματα!
Στο κάτω – κάτω το πρόγραμμα των ριζικών αλλαγών το υπαγορεύουν οι ανάγκες. Θέλει πολύ μυαλό για να πεις ότι χρειαζόμαστε άλλο κράτος, άλλη δημόσια διοίκηση, καλύτερα νοσοκομεία, καλύτερα σχολεία; Πόσο μυαλό χρειάζεται για να το πεις αυτό; Το θέμα είναι να το κάνεις με ένα συγκροτημένο και υπεύθυνο τρόπο. Εφικτό μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Αλλά αν δηλητηριαστεί η ίδια σας η συνείδηση με το μικρόβιο της ηττοπάθειας, με την παραδοχή πως μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν μπορεί να γίνει τίποτε, όλοι θα κάνουμε το ίδιο ανεξάρτητα το αν η Κυβέρνηση είναι συντηρητική ή προοδευτική, τότε δεν θα γίνει τίποτε και θα έχει επικρατήσει ο πιο σκληρός πυρήνας της συντηρητικής ιδεολογίας.
Σε αυτό πρέπει να αντισταθούμε. Και για να αντισταθούμε, πρέπει να ξανακάνουμε το ΠΑΣΟΚ όχι απλώς και μόνο ενωμένο και δυνατό το λέμε αυτό ενωμένο θα είναι, δυνατό όμως σημαίνει πλειοψηφικό, να κερδίζει.
Γι’ αυτό το στοίχημα της 11ης Νοεμβρίου είναι κατ’ αρχάς η ίδια η συμμετοχή. Εάν φέρουμε την κοινωνία, αν έρθουν οι πολίτες έχουμε κερδίσει. Θα δείξουμε ότι έχουμε ένα τεράστιο ρεύμα, ότι πείθουμε, ότι επικοινωνούμε με την ίδια τη βάση μας και μάλιστα την ευρύτερη. Αλλά να έρθουν να ψηφίσουν εδώ στο Λαύριο και στην ευρύτερη περιοχή οι πάντες, ανεξαρτήτως αν θα είναι γραμμένοι ή όχι, με την ταυτότητά τους. Εύκολα. Πρόσκληση συμμετοχής, μαζικής συμμετοχής.
Και δεύτερον στις 11 του Νοέμβρη να ξέρουμε ότι κρίνεται ουσιαστικά το αποτέλεσμα των επόμενων βουλευτικών εκλογών.
Γι’ αυτό πρέπει να ξεπεράσουμε προσωπικές στρατηγικές, κάποιοι επενδύουν στην επόμενη ήττα και θέλουν ένα Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ όμηρο βαρόνων, όμηρο μελλοντικών υποψηφίων αρχηγών και καταδικασμένο σε ήττα, προκειμένου να εκτελεστεί στην Παράταξη. Ως πέναλτι!
Δεν χρειαζόμαστε συνεπώς ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ του χτες, το ΠΑΣΟΚ του κατεστημένου, το ΠΑΣΟΚ της μακράς φθοράς στην Κυβέρνηση. Χρειαζόμαστε ένα ΠΑΣΟΚ πιο νέο, ένα ΠΑΣΟΚ πιο άφθαρτο, ένα ΠΑΣΟΚ πιο αυθεντικό, πιο αισιόδοξο. Το ΠΑΣΟΚ του αύριο, το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος. Που θα βρούμε; Εδώ, εσείς είστε.
Γι’ αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι πάρτε την υπόθεση του ΠΑΣΟΚ, την υπόθεση της χώρας στα δικά σας χέρια. Ελάτε στις 11 του Νοέμβρη, φέρτε τους πολίτες του Λαυρίου. Ελάτε όλοι μαζί να ψηφίσετε, να εμπνεύσετε το ΠΑΣΟΚ. Ελάτε να νικήσουμε τη Δεξιά, ελάτε να κερδίσουμε το μέλλον της χώρας.
Γεια σας και με τη νίκη, από εδώ από το Λαύριο στο όνομα των εργατικών αγώνων, στο όνομα των ελπίδων και των προσδοκιών των απλών ανθρώπων, των μη προνομιούχων.
