Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου, στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο, για τον Δημήτρη Χαντζόπουλο, στο έργο του οποίου είναι αφιερωμένη η επερχόμενη έκθεση της γκαλερί Ζουμπουλάκη «Και διηγώντας τα να γελάς»
Έκανα μια άσκηση. Από έναν μεγάλο αριθμό σκίτσων του Δημήτρη Χαντζόπουλου απέσπασα τους υπότιτλους που υπάρχουν στα περισσότερα έργα του και άφησα χωριστά το εικαστικό μέρος. Επιβεβαίωσα την αίσθηση που είχα.
Τα «λόγια» λειτουργούν και από μόνα τους. Θα μπορούσαν να είναι ένα καίριο σχόλιο χωρίς εικαστική υποστήριξη. Ένα σχόλιο με μεγάλη πυκνότητα, in media res, στην καρδιά του θέματος, στις μη ορατές δια γυμνού οφθαλμού αλλά καίριες διαστάσεις του γεγονότος. Το ίδιο κατά μείζονα λόγο ισχύει για το εικαστικό μέρος. Αυτό έχει αυτοτελή εικαστική αξία, τις δικές του προφανείς ή λανθάνουσες αισθητικές αναγωγές και κυρίως έχει ενσωματωμένο ένα μεγάλο ζωγραφικό ταλέντο, συστηματική γνώση και σκληρή δουλειά στις λεπτομέρειες. Το πολιτικό σχόλιο συντελείται και με μόνο το εικαστικό μέρος. Αυτό φαίνεται στις περιπτώσεις, μάλλον λίγες, σκίτσων χωρίς υποτιτλισμό. Η σύνδεση όμως εικαστικού έργου και σχολίου λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Για την ακρίβεια προκαλεί μια καθηλωτική έκπληξη για το πώς είναι δυνατό να αναδεικνύεται με ένα σκίτσο - με τις συμβάσεις και τις ασυλίες του χιούμορ - η βαθύτερη σημασία των γεγονότων. Η σύνδεσή τους με καταστάσεις. Η πολιτική τους ουσία.
Τι είναι λοιπόν ο Χαντζόπουλος; Ένας σπουδαίος σκιτσογράφος; Ένας εικαστικός καλλιτέχνης που συνομιλεί με την Ιστορία της Τέχνης στην «Πάπισσα Ιωάννα»; Ένας ιδιοφυής, κρυπτικός και εύστοχος πολιτικός αναλυτής; Ένας δηκτικός αλλά πάντα τρυφερός σχολιαστής της Ιστορίας εν τω γίγνεσθαι και των προσώπων που παίζουν στη δημόσια σκηνή; Όλα αυτά μαζί και κάτι πολύ περισσότερο. Ένας καλλιτέχνης και ένας διανοούμενος εγκιβωτισμένος στο έργο του που λειτουργεί καθημερινά ως σύνοψη. Ως κλειδί ερμηνείας μιας επικαιρότητας που τρέχει κυνηγώντας πολύ συχνά την ουρά της, ενώ νομίζει ότι κυνηγά τη σχέση της με την Ιστορία. Αυτήν την επικαιρότητα ο Χαντζόπουλος τη γειώνει και ταυτόχρονα την αποκαλύπτει πολιτικά χρησιμοποιώντας το δικό του διπλό τέχνασμα, εικαστικό και λεκτικό, που του επιτρέπει να δείξει την πραγματική εικόνα που υπάρχει πίσω από τη φωτογραφία της ημέρας.
