Κυριακή 18 Αυγούστου 2013
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στο Έθνος της Κυριακής:
«Ο Σεπτέμβριος έρχεται με μεγάλες αξιώσεις»
Εφικτή η έξοδος από την κρίση
Ο Σεπτέμβριος και η ΔΕΘ ταυτίζονται στη συλλογική συνείδηση με την εξαγγελία της οικονομικής πολιτικής της νέας περιόδου. Φέτος όμως – μετά έξι χρόνια κρίσης και τριάμισι χρόνια σκληρών προσπαθειών για την ανάσχεση και την υπέρβασή της – ο Σεπτέμβριος πρέπει να σηματοδοτήσει κάτι πολύ σημαντικότερο: Την είσοδο στην τελική ευθεία για την οριστική έξοδο από την κρίση. Τη σταδιακή, αλλά οριστική έξοδο από το Μνημόνιο, που αποτυπώνει μία συνεχόμενη, σκληρή αλλά άνιση διαπραγμάτευση με τους εταίρους και πιστωτές μας μέσω της περιβόητης τρόικας που τους εκπροσωπεί. Για να το πετύχουμε, όμως, αυτό πρέπει να συσπειρώσουμε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας γύρω από το δικό μας «εθνικό μνημόνιο», γύρω από το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που ξανακάνει την Ελλάδα αυτοδύναμη και ουσιαστικά ισότιμη μέσα στην Ευρώπη.
Η προγραμματική συμφωνία των δύο κυβερνητικών εταίρων θέλουμε να συνιστά το πολιτικό πλαίσιο αυτού του εθνικού σχεδίου, πρώτη προϋπόθεση του οποίου είναι η πολιτική σταθερότητα.
Ούτε υπήρχε, ούτε υπάρχει άλλος, καλύτερος, ασφαλέστερος και ευκολότερος δρόμος με δεδομένες τις αντιλήψεις – πολιτικά συντηρητικές και οικονομικά νεοφιλελεύθερες – που κυριαρχούσαν και κυριαρχούν στην Ευρώπη. Ούτε υπήρχε όμως, ούτε υπάρχει γήπεδο καλύτερο για την Ελλάδα από το ευρωπαϊκό.
Αθήνα, 14 Ιουλίου 2013
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ,
στο Βήμα της Κυριακής
«Η στρατηγική της οριστικής εξόδου από το μνημόνιο»
Το σοκ που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, δηλαδή στους πολιτικούς όρους μιας γιγαντιαίας δανειακής σύμβασης ύψους 249 δισ. ευρώ, δεν επέτρεψε να γίνει καθαρή η διάκριση ανάμεσα στα δύο σκέλη του προγράμματος προσαρμογής: το δημοσιονομικό και το διαρθρωτικό. Έχω πει πολλές φορές ότι η Ελλάδα δεν θα επέλεγε πότε μόνη της την οδό της ταχύρρυθμης δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ ήδη βρισκόταν σε ύφεση από το 2008. Μια χώρα όμως με πρωτογενές έλλειμμα 12% του ΑΕΠ δεν έχει δυστυχώς πολλά περιθώρια διαπραγμάτευσης, αν θέλει να αποφύγει όχι μόνο την ασύντακτη χρεοκοπία και την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, αλλά και την άμεση και βίαιη ισοσκέλιση του πρωτογενούς της ελλείμματος προκειμένου να διαφυλαχθούν οι βασικές λειτουργίες του κράτους και ιδίως του κοινωνικού κράτους. Η εμμονή των εταίρων μας στην επιβολή προκυκλικών πολιτικών λιτότητας που τροφοδοτούν τον κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, προσφάτως δε ανοικτή σύγκρουση ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ. Χωρίς να υποτιμώ τις τεχνικές όψεις της συζήτησης αυτής, είναι για εμένα προφανές ότι η κυρία αιτία είναι απροκάλυπτα ιδεολογική.
Αθήνα, 23 Ιουνίου 2013
Άρθρο Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής»
με τίτλο «Η Δημοκρατική Παράταξη είναι εδώ!»
Τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι αλήθεια ότι αμφισβητούνται αλλά και επαναθεμελιώνονται βασικές έννοιες. Η συγκυριακή αλλά ιδεολογικοπολιτικά νόθα διαίρεση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» αλλοίωσε τις παραδοσιακές πολιτικές συμπεριφορές και ανέδειξε νέους πολιτικούς σχηματισμούς που «καβάλησαν» το κύμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Μέσα στο κλίμα αυτό, η κοινωνία δυσκολεύεται να κάνει ψύχραιμες αποτιμήσεις που αφορούν την πορεία της πατρίδας μας μέσα στον μακρύ ιστορικό χρόνο. Ο εκλογικός κύκλος ήταν από την άποψη αυτή πολύ άδικος για το ΠΑΣΟΚ που του έτυχε να διαχειριστεί τη σκληρή φάση της ανοικτής κρίσης και να απαντήσει σε ανυπόφορα διλήμματα. Με βασικό αυτό ανάμεσα στην ασύντακτη χρεοκοπία και την εκβιαστική αποδοχή ενός κακού προγράμματος, υπαγορευμένου από τις κυρίαρχες στην Ευρώπη αντιλήψεις, πολιτικά συντηρητικές και οικονομικά νεοφιλελεύθερες.
Φτάσαμε έτσι από το συνολικό κατακερματισμό του κομματικού συστήματος που καταγράφτηκε στις εκλογές του Μαΐου του 2012 στην τεχνητή -λόγω εκλογικού συστήματος- πόλωση των επαναληπτικών εκλογών του Ιουνίου του 2012. Σε μία πόλωση που παρέμεινε και παραμένει, παρ’ όλα αυτά, περιορισμένη σε μεσαία δημοσκοπικά ποσοστά.
Τετάρτη, 8 Μαΐου 2013
Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο: το ψεύτικο δίπολο της κρίσης
Η τεχνητή διαίρεση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων εμποδίζει να αντιληφθούμε τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και τη δυναμική τους.
Για πόσο όμως ακόμη;
Η εικόνα που εμφανίζει η Ευρωζώνη (πιέσεις στη Σλοβενία, συζητήσεις στη Γερμανία για τη διετή παράταση δημοσιονομικής προσαρμογής στη Γαλλία, μάλλον αδιάφορη υποδοχή της μείωσης των επιτοκίων από την ΕΚΤ κ.ο.κ.) δείχνει πόση σημασία έχει για την Ελλάδα να θωρακιστεί απέναντι στον κίνδυνο περαιτέρω ανακύκλωσης της ευρωπαϊκής κρίσης.
Η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων σε σχέση με το πρωτογενές πλεόνασμα, η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης και της ανασυγκρότησης του τραπεζικού συστήματος, η εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών (δημόσια διοίκηση, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.) και η προώθηση όλων των προγραμμάτων επενδυτικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα (στρατηγικές επενδύσεις, αναπτυξιακός νόμος, ΕΣΠΑ, στήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων κ.ο.κ.) είναι κινήσεις που διασφαλίζουν ότι δεν θα χρειαστούν πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, που ούτως ή άλλως δεν τα αντέχει ούτε η οικονομία, ούτε η κοινωνία.
Σάββατο, 2 Μαρτίου 2013
Το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να συγκρουστεί με τον εαυτό του
Το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Παράταξη, όπως πρέπει να συμβαίνει με κάθε πολιτική δύναμη του συνταγματικό τόξου, υπάρχει χάριν της πατρίδας και χάριν των πολιτών. Η ύπαρξή του δεν είναι αυτοσκοπός, δεν είναι μια οργανωτική άσκηση, δεν είναι ένας μηχανισμός αναπαραγωγής κάποιων κομματικών διαδικασιών και συσχετισμών. Υπάρχει για να υπηρετεί το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού. Υπάρχει για να διασφαλίζει τη λειτουργία της δημοκρατίας. Υπάρχει για να κάνει την κοινωνία συνεκτική, αλληλέγγυα, ασφαλή. Γιατί μόνο μια τέτοια κοινωνία μπορεί να δημιουργεί και να ευημερεί.
Με αυτό το σκεπτικό το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής οφείλει να εκφράσει τις προοδευτικές και δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.
Σάββατο, 2 Μαρτίου 2013
Μήνυμα Ευάγγελου Βενιζέλου για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ
ΜΑΖΙ στην άνοδο της Ελλάδας
Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, αντέχει, αλλάζει, μετασχηματίζεται, αγωνίζεται για τη χώρα και τους πολίτες. Με τη μαζική συμμετοχή του στη διαδικασία εκλογής συνέδρων, ο κόσμος της Δημοκρατικής Παράταξης ξεπέρασε κάθε οργανωτική προσδοκία, σάρωσε τις μιζέριες και τα κατάλοιπα παλαιών μηχανιστικών αντιλήψεων και δήλωσε καθαρά ότι στηρίζει τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε για την Πατρίδα, αλλά και για την ίδια την Παράταξη που υπάρχει χάριν της Πατρίδας.
Το ΠΑΣΟΚ θα βγει από το Συντακτικό του Συνέδριο ισχυρό και ριζικά ανανεωμένο. Εγκαθιδρύει μια νέα σχέση ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης με την κοινωνία, με όσους πιστεύουν στις αξίες του ευρωπαϊκού Σοσιαλισμού, της μεγάλης Κεντροαριστεράς.
Τετάρτη, 13 Φεβρουαρίου 2013
Ευ. Βενιζέλος: «Πώς βλέπω το ΠΑΣΟΚ της Νέας Εποχής»
"Να πείσουμε ότι υπάρχει σχέδιο".
"Δύο πόλοι, ο ένας εμείς".
Το ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής οφείλει να εκφράσει τις προοδευτικές και δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Τους πολίτες που θέλουν ένα κανονικό κράτος, μια κανονική οικονομία, μια κανονική κοινωνία. Τους πολίτες που πιστεύουν στη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, τον πλουραλισμό, τα δικαιώματα, την ανεκτικότητα. Τους ανθρώπους που αγωνιούν για το μέλλον. Ολους όσοι γοητεύονται από το καινοτομικό. Τους πολίτες που έχουν έντονη συνείδηση εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης και ευθύνης. Αυτούς πού θέλουν ανάπτυξη, επενδύσεις, δουλειές. Ενα σύγχρονο κοινωνικό κράτος δημοσιονομικά βιώσιμο που παράγει το ίδιο υπεραξίες και θέσεις εργασίας. Αυτούς που πιστεύουν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και περιμένουν από αυτή να παρουσιάσει ξανά το όραμά της για μια Ευρώπη που βάλλεται πανταχόθεν.
Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2013
Ο κίνδυνος ιστορικής παλινδρόμησης της Ευρώπης και η ευθύνη των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και δημοκρατών
άρθρο του Ευάγγελου Βενιζέλου
Η Ευρώπη ζει την απειλή μιας μεγάλης ιστορικής παλινδρόμησης. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα τίθεται υπό έντονη αμφισβήτηση και το ειρωνικό είναι ότι αυτό προέκυψε μέσα από τον συνδυασμό του πιο φιλόδοξου βήματος στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που είναι το ευρώ, και της αλληλοτροφοδοτούμενης χρηματοοικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης που αντιμετωπίζεται συμπτωματολογικά και σημειακά, αλλά όχι διαρθρωτικά.
Η αμφισβήτηση δεν αφορά μόνο στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος στις διάφορες εκδοχές του, αλλά, σε πολλές πια χώρες, το επίπεδο απασχόλησης και εισοδημάτων, την αίσθηση ασφάλειας και ποιότητας ζωής, το μοντέλο ανάπτυξης, τα στοιχεία ανταγωνιστικότητας και τους μηχανισμούς αναδιανομής. Τίθεται πλέον πρόβλημα κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, πρόβλημα ανεκτικότητας, πολυφωνίας, ευρωπαϊκής ιστορικής μνήμης και συνείδησης, άρα πρόβλημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου, μέσα από την άνοδο εκδοχών της ακροδεξιάς, απροκάλυπτα βίαιων και φιλοναζιστικών. Αυτό συμβαίνει κυρίως στις χώρες που βρίσκονται στο επίκεντρο της κρίσης και είναι εντεταγμένες σε προκυκλικά προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής που επιτείνουν το πρόβλημα της ύφεσης και της ανεργίας. Όμως, όλο το ευρωπαϊκό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον είναι υφεσιακό, απαισιόδοξο και ανασφαλές.
Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου 2013
Τα “λάθη” του ΔΝΤ και οι προϋποθέσεις της εθνικής μας ανάκαμψης
Η συζήτηση των τελευταίων ημερών για τα κρίσιμα μακροοικονομικά “λάθη” του ΔΝΤ στο σχεδιασμό του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής με αποτέλεσμα η επίπτωση των περιοριστικών δημοσιονομικών μέτρων στην ύφεση να είναι πολύ μεγαλύτερη από την προβλεφθείσα, με φοβίζει. Γιατί εάν πράγματι η ελληνική κοινή γνώμη και οι πολιτικοί της διαμορφωτές έχουν τόσο βραχεία μνήμη γύρω από κρίσιμες στιγμές της προηγούμενης δραματικής τριετίας, θα δυσκολευτούμε να εφαρμόσουμε με σταθερότητα το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και οριστικής εξόδου από την κρίση, τώρα που φτάσαμε με κόπους, θυσίες και βάσανα του λαού μας στο σημείο της στροφής.
Προφανώς και το πρώτο πρόγραμμα προσαρμογής είχε τεράστια σχεδιαστικά λάθη. Το θεμελιώδες λάθος ήταν ο συνδυασμός “στήριξης και τιμωρίας” της Ελλάδας και των άλλων χωρών που εντάχθηκαν σε παρόμοια προγράμματα. Η επιλογή αυτή των εταίρων μας είχε και εξακολουθεί να έχει πρωτίστως ιδεολογικά χαρακτηριστικά, καθώς εκπηγάζει από το συνδυασμό μιας δημοσιονομικά συντηρητικής και μιας οικονομικά νεοφιλελεύθερης αντίληψης που οδηγεί στο να επιβληθούν προκυκλικά προγράμματα προσαρμογής στις δημοσιονομικά προβληματικές χώρες. Δηλαδή, προγράμματα που επιβάλλουν ταχύρρυθμη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος υπό συνθήκες ύφεσης, με συνέπεια ακόμη βαθύτερη και μάλιστα σωρευτική ύφεση.
