- Ένα άλλο κράτος είναι εφικτό
-
15 Απριλίου 2008
Εισήγηση Ευ. Βενιζέλου στο κλείσιμο του Συνεδρίου του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου με θέμα «Ένα άλλο κράτος είναι εφικτό» στο Αμφιθέατρο Υπουργείου Εξωτερικών
Κυρίες και κύριοι, θέλω να υποδεχθώ στο συνέδριο τον συνάδελφό μου, τον Καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο, τον συνάδελφο Φώτη Κουβέλη και τον συνάδελφο Αχιλλέα Καταρτζή.Παίρνω τον λόγο πρώτος ακριβώς για να παίξω τον διπλό ρόλο του συζητητή σε αυτή την στρογγυλή τράπεζα αλλά και του γενικού εισηγητή της πρώτης ημέρας.
- Ένα άλλο κράτος είναι εφικτό
-
14 Απριλίου 2008
Εναρκτήρια ομιλία Ευ. Βενιζέλου στο Συνέδριο του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου με θέμα «Ένα άλλο κράτος είναι εφικτό» στο Αμφιθέατρο Υπουργείου Εξωτερικών
Κυρίες και κύριοι, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, θέλω να συγχαρώ το Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου για την ιδέα που είχε να οργανώσει αυτό το συνέδριο θέτοντας το δάχτυλο εις τον τύπο των ήλων γιατί το κράτος βρίσκεται πράγματι στο επίκεντρο των δημοσίων συζητήσεων, είναι το πεδίο της πολιτικής, άρα είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε όσο μπορούμε πιο συστηματικά και υπεύθυνα με το κορυφαίο αυτό ζήτημα, το ζήτημα των ζητημάτων.
- Μπορεί να υπάρχει πολιτικό σύστημα χωρίς κρίση;
-
14 Μαρτίου 2007
Εισήγηση Ευ. Βενιζέλου στο συνέδριο που οργάνωσε το Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου, Ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου με θέμα: «Κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος; Σύγχρονες προκλήσεις και μεταρρυθμιστικές προοπτικές» στο Ινστιτούτο Goethe Αθηνών.
Το περίεργο είναι ότι θα κάνω την πρώτη εισήγηση σε αυτό το συνέδριο αμφισβητώντας καταστατικά το θέμα του. Θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα χωρίς κρίση. Θα επιδιώξω να αποδείξω ότι η κρίση είναι σύμφυτη σε κάθε πολιτικό σύστημα, ιδίως στη σημερινή εποχή.
- Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα: Το κεκτημένο του 2001 και οι κίνδυνοι του 2006/7
-
5 Οκτωβρίου 2006
Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου στην Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος κατά τη συζήτηση επί των άρθρων 5, 14, 17, 20, 21 και 22 του Συντάγματος.
- Σύγχρονες μορφές κρίσης του δημοκρατικού κράτους δικαίου: Το δίπολο «ελευθερία – ασφάλεια» ως εγγύηση και ως υπονόμευση των θεμελιωδών δικαιωμάτων
-
1 Ιουνίου 2006
Εισήγηση Ευ.Βενιζέλου σε συνέδριο του Διεθνούς Κέντρου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου «Libertas»"Σύγχρονες μορφές κρίσης του δημοκρατικού κράτους δικαίου: Το δίπολο «ελευθερία – ασφάλεια» ως εγγύηση και ως υπονόμευση των θεμελιωδών δικαιωμάτων"
1. Η ελευθερία και η ασφάλεια είναι δύο έννοιες, για την ακρίβεια δύο αξίες, απολύτως συνδεδεμένες μεταξύ τους, συνυφασμένες δε και oι δύο με το δημοκρατικό κράτος δικαίου, με το συνταγματικό κράτος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί καθ’ όλη τη μακρά περίοδο της νεωτερικής εποχής, από τον 18ο έως το τέλος του 20ου αιώνα.
Ασφάλεια σημαίνει προστασία, πρωτίστως, της ζωής και της ελευθερίας. Ως εκ τούτου, η προσωπική ασφάλεια που κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 του ελληνικού Συντάγματος, αλλά και στις αντίστοιχες διατάξεις όλων των δυτικών ή δυτικότροπων συνταγμάτων και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, είναι το σημαντικότερο ίσως στοιχείο του σκληρού πυρήνα του κράτους δικαίου1.
- Άρθρο στον Έθνος | Διπλό το σκάνδαλο της κυβέρνησης
-
12 Μαρτίου 2006
Διπλό το σκάνδαλο της κυβέρνησης
του Ευ. Βενιζέλου
Την χώρα ταλανίζουν τις τελευταίες εβδομάδες δύο παράλληλα σκάνδαλα: Αφενός μεν το σκάνδαλο των υποκλοπών αφετέρου δε το σκάνδαλο της συγκάλυψης των υποκλοπών.
Κοινός παρονομαστής των δύο σκανδάλων είναι η ευθύνη της Κυβέρνησης που όχι μόνο δεν μπόρεσε να ελέγξει και να αποτρέψει το πρώτο αλλά και προκάλεσε το δεύτερο με την αφελή σκέψη ότι μπορεί να κρυφτεί πίσω από το φύλλο συκής μιας αργόσυρτης προκαταρκτικής εξέτασης που δεν κατάφερε επί 11 ολόκληρους μήνες να συγκεντρώσει ούτε το ένα χιλιοστό των στοιχείων που μέσα σε λίγες ημέρες κατάφερε να συγκεντρώσει η έρευνα της ΑΔΑΕ αλλά και της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής που ανέδειξε την αναντικατάστατη θεσμική βαρύτητα και σημασία του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
- Άρθρο στο Πρώτο Θέμα | Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
-
1 Ιανουαρίου 2006
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
του Ευ. Βενιζέλου
Η πολιτική σήμερα απαιτεί δύο κυρίως πράγματα: Πρώτον, ισχυρή αίσθηση της ιστορίας και δεύτερον, ικανότητα διαχείρισης κρίσεων με βάση πρωτόκολλα ενεργειών που διαμορφώνονται εκ των προτέρων, με ψυχραιμία, ώστε να αποφεύγονται νευρικοί και εκ των ενόντων χειρισμοί.
Η ιστορία – και η πολύ πρόσφατη- διδάσκει ότι όταν μία κυβέρνηση ευνομούμενης δυτικής χώρας παραβιάζει το Σύνταγμα και καταπατά τα ατομικά δικαιώματα, αναλαμβάνει τεράστια πολιτική ευθύνη και καταβάλλει μεγάλο πολιτικό κόστος, όταν οι ενέργειες της αποκαλύπτονται. Αυτό ισχύει ακόμη και αν επικαλείται – αληθώς ή ψευδώς – λόγους εθνικής ασφάλειας ή υψίστου κρατικού συμφέροντος. Από το Γουτεργκαίητ και μετά αυτό είναι ένας απαράβατος κανόνας. Η πρόσφατη άλλωστε εμπειρία της υπόθεσης Οτσαλάν βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές.
- Σοσιαλισμός και φιλελευθερισμός
-
4 Σεπτεμβρίου 2005
Άρθρο Ευ. Βενιζέλου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Οι ιδέες δεν είναι ποτέ αθώες και οι συζητήσεις γύρω από αυτές είναι πάντοτε πολιτικά υστερόβουλες. Επιφέρουν, δηλαδή, πρακτικές συνέπειες, καθώς είτε δικαιολογούν υφιστάμενες είτε προετοιμάζουν νέες (όχι όμως αναγκαστικά καλύτερες) καταστάσεις.
- Εμείς και το κράτος
-
8 Ιουνίου 2005
Άρθρο Ευ. Βενιζέλου στην Ελευθεροτυπία
Το πιο μεγάλο θεωρητικό και ιδεολογικό πρόβλημα για όλες τις εκδοχές της Αριστεράς είναι πάντα το κράτος. Πρόβλημα με τεράστιες πολιτικές και πρακτικές επιπτώσεις.
- Η σχέση δημοκρατίας, κράτους δικαίου και ασφάλειας ως πρόβλημα κυριαρχίας και άρα πολιτικής-Το παράδειγμα της ολυμπιακής ασφάλειας
-
9 Σεπτέμβριος 2004
Α. Το θεωρητικό πλαίσιο1. Το πεδίο επί του οποίου διαρθρώνεται η σχέση δημοκρατίας, κράτους δικαίου (δηλαδή της ελευθερίας με την έννοια της κατοχύρωσης και του σεβασμού των ατομικών, ομαδικών, και πολιτικών δικαιωμάτων) και της ασφάλειας δεν είναι άλλο από το πεδίο της κυριαρχίας1. Ανεξάρτητα από τις διαρκείς αμφισβητήσεις της έννοιας της κυριαρχίας που οξύνονται μετά την κατάρρευση του μεταπολεμικού διπολικού συστήματος οργάνωσης της διεθνούς κοινωνίας και την είσοδο στην εποχή των «ασύμμετρων απειλών», η έννοια αυτή ταυτίζεται με το ίδιο το πεδίο της πολιτικής και μάλιστα με το πλήρες εύρος της πολιτικής τόσο της εσωτερικής όσο και της διεθνούς.