25 Ιουνίου 2009
Αγόρευση Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση επί της αρχής της πρότασης νόµου αρµοδιότητας του Υπουργείου Οικονοµίας και Οικονοµικών: «Για την προστασία του λαϊκού εισοδήµατος, την κατάργηση της έµµεσης φορολογίας στο πετρέλαιο θέρµανσης και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και την κατάργηση των διοδίων»
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θέλω να ευχαριστήσω το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, γιατί μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε σήμερα για τα θεμελιώδη προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας.
Υποθέτω ότι αυτός ήταν και ο βασικός στόχος της πρότασης νόμου. Να διεξαχθεί μία άνετη κοινοβουλευτική συζήτηση γύρω από το μείζον θέμα κάθε ελληνικής οικογένειας. Δεν μπορώ να σκεφθώ ότι υπέθεσε κάποια στιγμή το Κομμουνιστικό Κόμμα πως μπορεί μία τέτοια πρόταση νόμου να γίνει αποδεκτή ή ότι αν είχε κυβερνητικές ευθύνες, τις ευθύνες της διαχείρισης μιας οικονομικής κρίσης, διεθνούς και εθνικής, θα λάμβανε τέτοιου είδους μέτρα χωρίς να συνυπολογίζει το δημοσιονομικό κόστος και τον συνολικό αναπτυξιακό σχεδιασμό της χώρας.
Είναι, όμως, σημαντικό το γεγονός ότι μιλάμε σήμερα στη Βουλή για τα θέματα αυτά, γιατί χθες και προχθές δημοσιεύθηκαν δύο εξαιρετικά απαισιόδοξα διεθνή κείμενα, αρνητικές για την ελληνική οικονομία προβλέψεις και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ. Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο ΟΟΣΑ προβλέπουν και για το 2009, αλλά ιδίως για το 2010, για το επόμενο οικονομικό έτος υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, πολύ υψηλότερα από αυτά που δηλώνει η Κυβέρνηση ότι μπορεί να πετύχει. Και φαίνεται ότι δηλώνει ότι θα κινηθεί το 2010 κάτω από το όριο του 3%
Όμως, δεν είναι μόνο τα δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά είναι και η απειλή για τη διόγκωση της ανεργίας, είναι η πρόβλεψη για αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2009 και για οριακά θετικούς ρυθμούς, της τάξεως του 0,3% το 2010.
Δεν λέω ότι πρέπει να εκλάβουμε ως θέσφατο αυτήν την εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ. Και οι δύο οργανισμοί αναγκάστηκαν τον τελευταίο καιρό πολλές φορές να διορθώσουν και να επεξηγήσουν τις προβλέψεις τους. Είναι, όμως, βέβαιο ότι η χώρα δε διαθέτει ούτε προϋπολογισμό εδώ και πάρα πολύ καιρό, ούτε Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης, ούτε την ικανότητα όσο υπάρχει η παρούσα Κυβέρνηση να καταρτιστεί και να κατατεθεί στη Βουλή την 1η Οκτωβρίου προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2010.
Είναι φενάκη να πιστεύει η Κυβέρνηση ότι μπορεί να καταρτίσει τέτοιο προσχέδιο προϋπολογισμού με το οποίο να ανοίξει τις εργασίες της η επόμενη Σύνοδος της Βουλής. Εδώ έχει συμβεί το παράδοξο, το αδιανόητο τη μια μέρα να αποστέλλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η Ελληνική Κυβέρνηση το δικό της Πρόγραμμα Σταθεροποίησης, λαμβάνοντας -υποτίθεται- υπ’ όψιν τα νέα δεδομένα, τα συμφραζόμενα της κρίσης και την άλλη μέρα να έρχεται ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και να διατυπώνει προβλέψεις πολύ δυσμενέστερες.
Όταν ο Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών έστειλε την πρόβλεψή του για ρυθμό ανάπτυξης το 2009 της τάξεως του 1,1%, θετικός ρυθμός ανάπτυξης 1,1%, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλη την Ευρωζώνη, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ, η Τράπεζα της Ελλάδος διατύπωσε τη δική πρόγνωση για ρυθμό ανάπτυξης 0,5%. Διαφορά της τάξεως του 100% στα πολύ χαμηλά αυτά επίπεδα.
Δεν υπάρχει πολιτικό πλαίσιο αναφοράς, δεν υπάρχει ικανότητα πρόγνωσης, δεν υπάρχει η αποφασιστικότητα που απαιτείται. Και η ημέρα της σημερινής συζήτησης είναι σημαδιακή, γιατί διεξάγεται η συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού και αναμένεται η εξαγγελία μέτρων που, σύμφωνα με συντονισμένα δημοσιεύματα, χθεσινά και σημερινά, θα έχουν καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα, νευρικό χαρακτήρα και φυσικά, διαταράσσουν ακόμη περισσότερο την αναλογία μεταξύ άμεσων και έμμεσων φόρων.
Κανείς δεν είδα στην Αίθουσα αυτή να διαψεύδει δημοσιεύματα, κύριε Υφυπουργέ, που μιλούν και πάλι για αύξηση του ειδικού φόρου επί των καυσίμων, για αύξηση των τελών στα κινητά τηλέφωνα, για την επιβολή τελών στα καρτοκινητά και για ορισμένα συνοδευτικά μέτρα που αφορούν κινήσεις συμβολικού χαρακτήρα, μάλιστα, θα έλεγα, σε σχέση με τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού ή με τα ιδιωτικά σκάφη που πλέουν στις ελληνικές θάλασσες.
Είναι, όμως, αυτό φορολογική πολιτική; Είναι αυτό στρατηγική αντιμετώπισης κρίσης και αντιμετώπισης των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, που αναδύθηκαν λόγω της κρίσης;
Σε όλες τις χώρες του κόσμου σκέφτονται την επόμενη μέρα, αρχίζουν και φαίνονται κάποια αισιόδοξα ίχνη, κάποιοι καλύτεροι οιωνοί.
Η Ελλάδα, όμως, είναι βυθισμένη στο δικό της διαρθρωτικό πρόβλημα, γιατί εμείς δεν έχουμε μία κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως αυτή που έχει η Αμερική ή η Βρετανία, γιατί το δικό μας τραπεζικό σύστημα είναι μικρότερο σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας, κινείται με πιο συντηρητικά κριτήρια, έχουμε μια εθνική αποταμίευση η οποία είναι ικανοποιητική, έχουμε νοικοκυριά που έχουν συνολική δανειακή επιβάρυνση πολύ μικρότερη από το σύνολο των καταθέσεών τους. Έχουμε νοικοκυριά που έχουν καταθέσει περίπου 225.000.000.000 και έχουν δανειακά βάρη της τάξεως των 118.000.000.000 ευρώ.
Έχουμε, όμως, ένα τραπεζικό σύστημα που καταδυναστεύει την πραγματική οικονομία, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να κινηθεί η αγορά, γιατί χωρίς την εικονική μεταχρονολογημένη ακάλυπτη επιταγή, δεν μπορεί να κινηθεί ούτε το εμπόριο, ούτε η μεταποίηση. Έχουμε μια τεράστια φούσκα, από την άποψη αυτή, ανεξέλεγκτη, έχουμε συνεχείς εξαγγελίες της Κυβέρνησης με μέτρα για τη στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων από κοινοτικά κονδύλια ή από άλλες πρωτοβουλίες μέσω του ΕΣΠΑ, μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, μέσω του ΤΕΜΠΜΕ, αλλά όλα αυτά τελικώς, όταν τα αναζητεί κανείς στην πράξη να δει τι αποτέλεσμα έχουν, πόσες επιχειρήσεις στηρίχθηκαν, σε ποιες περιοχές, με τι επίπτωση στην απασχόληση, θα δει ότι το αποτέλεσμα είναι μικρό, είναι σχεδόν αδιόρατο.
Άρα, το δικό μας πρόβλημα, δεν είναι το πρόβλημα που έχουν οι άλλες χώρες. Είναι ένα βαθύτατο διαρθρωτικό πρόβλημα, ένα πρόβλημα μοντέλου παραγωγής και ανάπτυξης, γιατί έχουμε όχι μόνο πρόβλημα παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, αλλά και πρόβλημα παραγωγής αυτής καθ’ εαυτήν και βέβαια, έχουμε ένα δημοσιονομικό πρόβλημα που ξεπερνά κατά πολύ το πρόβλημα που έχουν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, όλες οι χώρες του ΟΟΣΑ, φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, φυσικά η Μεγάλη Βρετανία, που είναι πολύ μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα.
Όλες οι χώρες έχουν μεγάλα ελλείμματα και θα έχουν και το 2010 μεγάλα ελλείμματα. Εμείς, όμως, έχουμε το τεράστιο βάρος του δημοσίου χρέους και της εξυπηρέτησής του. Και ούτε αυτό θα ήταν πρόβλημα, εάν είχαμε φορολογικό σύστημα. Αλλά δεν έχουμε φορολογικό σύστημα.
Δεν μπορεί να ισχυριζόμαστε εδώ, κύριε Υπουργέ, ότι υπάρχει φορολογικό σύστημα, όταν από τα τελευταία εκκαθαρισμένα στοιχεία που αφορούν το οικονομικό έτος 2007 -γιατί για τα εισοδήματα του 2008 τώρα ολοκληρώνεται η διαδικασία κατάθεσης των φορολογικών δηλώσεων- προκύπτει ότι στην Ελλάδα μόνο είκοσι πέντε χιλιάδες φυσικά πρόσωπα δηλώνουν ετήσιο φορολογητέο εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ. Προκύπτει ότι μόνο έντεκα χιλιάδες επιχειρήσεις κάθε είδους, κάθε νομικής μορφής, δηλώνουν ετήσια φορολογητέα κέρδη άνω των 90.000 ευρώ και μόνο 1570 νομικά πρόσωπα δηλώνουν ετήσια φορολογητέα κέρδη άνω των 900.000 ευρώ.
Άρα υπάρχει ένα ψεύδος που διαχέεται παντού. Έχω πει πολλές φορές ότι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι αυτή πια η ανελέητη σύγκρουση μεταξύ τυπικών και άτυπων χαρακτηριστικών. Ε, δεν μπορεί να μένουμε εγκλωβισμένοι σε αυτή τη λογική των μερεμετιών του φορολογικού συστήματος και των νευρικών εισπρακτικών μέτρων που έχουν κυρίως τη μορφή της αύξησης των τελών και των έμμεσων φόρων.
Άρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με τελείως διαφορετικό τρόπο την κατάσταση αυτή. Και μόνο μία εθνική φορολογική συμφωνία ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης και δικαιοσύνης, που υποστηρίζει ένα ολόκληρο σχέδιο ανάπτυξης, ένα ολόκληρο μοντέλο ανάπτυξης, μπορεί να λειτουργήσει. Αλλιώς, πώς θα λειτουργήσουν οι αναδιανεμητικοί μηχανισμοί του κράτους; Πώς θα στηρίξουμε το χαμηλό και μεσαίο εισόδημα; Πώς θα εγγυηθούμε το ανθρώπινο επίπεδο διαβίωσης; Πώς θα λειτουργήσει το κοινωνικό κράτος, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, η δημόσια εκπαίδευση; Πώς θα στηριχθεί το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα; Ή πιστεύουμε στα σοβαρά ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί το ασφαλιστικό πρόβλημα, ανεξάρτητα από το φορολογικό πρόβλημα της χώρας;
Μόνο αν συνδεθούν οι δύο πολιτικές, η φορολογική πολιτική και η κοινωνικοασφαλιστική πολιτική, μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα. Τέτοιου είδους συζητήσεις δεν γίνονται όταν την εξουσία την ασκεί μια κυβέρνηση που δεν έχει πολιτικό και κοινωνικό κύρος και δεν έχει και μία συνολική αντίληψη για το τι συμβαίνει και πώς πρέπει να αναδιαρθρωθεί η κατάσταση.
Αυτή είναι η βαθιά κρίση της χώρας που είναι πια μια εθνική ανομία που περιλαμβάνει τα πάντα, τους θεσμούς, τη δημόσια ηθική, το Κοινοβούλιο, τα κόμματα, όλο το πολιτικό σύστημα. Εξ ου και το τεράστιο πρόβλημα της αποχής στις ευρωεκλογές. Και αναφέρομαι στην πολιτικού χαρακτήρα αποχή και όχι στην αποχή λόγω λαθών και καθυστερήσεων των εκλογικών καταλόγων. Αυτό το πρόβλημα δεν απαντιέται με τέτοιου είδους μέτρα σαν αυτά που ανακοινώνει σήμερα η Οικονομική Επιτροπή της Κυβέρνησης.
Χαίρομαι επίσης γιατί η πρόταση που συζητούμε θέτει και ένα άλλο τεράστιο θέμα, μια μεγάλη αντίφαση. Έχουμε φθάσει στα χαμηλότερα ιστορικά όρια του μεταπολεμικού πληθωρισμού στην Ελλάδα. Όμως, αυτό είναι μια στατιστική ψευδαίσθηση γιατί ενώ αυτή η όψη του πληθωρισμού είναι τόσο χαμηλή, υπάρχει ο πληθωρισμός του φτωχού πια και του μεσαίου εισοδήματος, το καλάθι του φτωχού και μεσαίου νοικοκυριού, που λόγω της κατάστασης που επικρατεί στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και ιδίως στην αγορά τροφίμων και στα είδη καθημερινής ανάγκης, νιώθει να έχει πρόβλημα ακρίβειας με έναν τόσο χαμηλό πληθωρισμό, σε ένα διεθνές περιβάλλον που φοβήθηκε μην τυχόν και προκύψει πρόβλημα αποπληθωρισμού.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα ελέγχου της αγοράς, αλλά υπάρχει και πρόβλημα εισοδήματος γιατί η ακρίβεια είναι μια σχέση. Για τον πλούσιο, η ακρίβεια δεν είναι ίδια με την ακρίβεια που νιώθει ο φτωχός, διότι όταν έχεις επαρκή εισοδήματα, δεν νιώθεις αυτό το πρόβλημα.
Η ακρίβεια είναι αφ’ ενός μεν απώλεια ελέγχου της αγοράς, αφ’ ετέρου δε εισοδηματική ανισότητα. Και αυτό προκύπτει τώρα. Και σ’ αυτό χρειάζονται μέτρα και παρεμβάσεις όχι μόνο ελέγχου και εποπτείας της αγοράς, αλλά και μέτρα που αφορούν την εισοδηματική ενίσχυση των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων.
Και αυτό το αίτημα, αυτή η κραυγή αγωνίας της ελληνικής κοινωνίας, φθάνει στην Αίθουσα και είναι υποχρεωμένη η Κυβέρνηση να την ακούσει γιατί δεν άκουσε το ηχηρό χτύπημα της καμπάνας των ευρωεκλογών. Η Κυβέρνηση πιστεύει ότι υπάρχουν απεριόριστες φοροδοτικές δυνατότητες της ελληνικής κοινωνίας και ότι όταν επιβάλλονται βάρη με τη μορφή έμμεσων φόρων και τελών, αγόγγυστα εν τέλει ο πολίτης καταναλωτής θα ανταποκριθεί, διότι βεβαίως θα πρέπει και να τηλεφωνεί, βεβαίως και πρέπει να αγοράζει τρόφιμα, βεβαίως και πρέπει να καλύπτει τις μικρές του αδυναμίες, αν αυτές αφορούν το κάπνισμα για παράδειγμα.
Όμως, αυτή είναι μία μέθοδος που δεν οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, δεν αντιμετωπίζει τα διαρθρωτικά προβλήματα και δεν οδηγεί σε έναν προϋπολογισμό του 2010 που η Κυβέρνησή σας δεν έχει ούτε τη νομιμοποίηση αλλά ούτε και τη διαχειριστική ικανότητα να καταρτίσει.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κύριε Υπουργέ, σας παρακαλώ να μεταφέρετε στον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών και στον Πρωθυπουργό το αυτονόητο, πως πρέπει δηλαδή η Κυβέρνηση, αντί να εξωραΐζει τα δημοσιονομικά μεγέθη, αντί να κάνει πως δεν βλέπει αυτά που λέει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο ΟΟΣΑ, να ανταποκριθεί στο καθήκον εθνικής αλήθειας που έχουμε όλοι και να πει ποια είναι η κατάσταση.
Οι ευθύνες βεβαίως καταλογίζονται και ο καθένας έχει την ευθύνη της δικής του κυβερνητικής και διαχειριστικής περιόδου και δεν θα κάνω εγώ τώρα αναγωγή στο παρελθόν. Δεν θα θυμίσω τι σας έλεγα το 2005 με την περιβόητη απογραφή. Σας έλεγα ότι η απογραφή είναι ιστορικό έγκλημα εφάμιλλο αυτού που είχε κάνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 1989-1990 με την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο που οδήγησε στη μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1993. Αν δεν είχατε κάνει την απογραφή, τώρα θα ήταν άλλες οι δυνατότητες χειρισμών και στο εσωτερικό της χώρας και σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ξεχνούμε όμως αυτό και πάμε στο από εδώ και πέρα.
Και επειδή άλλη κυβέρνηση είναι αυτή που θα καταρτίσει τον πραγματικό προϋπολογισμό του 2010, αυτό που έχετε να κάνετε τώρα είναι να παρουσιάσετε στον ελληνικό λαό τα πραγματικά στοιχεία και να πείτε την αλήθεια για το πού βρισκόμαστε, ώστε να μπορέσουμε να πάμε εκεί που αξίζει τη χώρα.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ)
[…]
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, μου επιτρέπετε για ένα λεπτό;
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Σούρλας): Για ένα λεπτό, εντάξει, κύριε Βενιζέλο. Ορίστε, έχετε το λόγο.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Κατ’ αρχάς, κύριε Υφυπουργέ, νομίζω ότι έχετε πέσει και εσείς θύμα μιας μυθολογίας περί δημοσίου χρέους που καλλιεργεί η Κυβέρνησή σας, πώς τάχα, δήθεν παραδόθηκε το δημόσιο χρέος ιστορικά στο 30% του ΑΕΠ το 1981 και το παρέλαβε η Νέα Δημοκρατία στο 100% του ΑΕΠ.
Υπήρξε ισόποση αύξηση του δημοσίου χρέους από το 1981 μέχρι το 1989 και από το 1989 που ξεκίνησε η κυβέρνηση Τζανετάκη, για να ακολουθήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέχρι το 1993 που επέστρεψε το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μόνο που από το 1981 μέχρι το 1989 έγινε η μεγάλη αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών που βάραιναν τον Έλληνα πολίτη και την ελληνική κοινωνία, ενώ από το 1989 έως το 1993 έγινε μία μεγάλη τρύπα στο νερό και παραδόθηκε η χώρα στα τέλη του 1993 με αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως συμπτωματικά και τώρα εν έτει 2009 ολοκληρώνει τη θητεία της η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή πάλι με αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Και μην ξανακούσω στην Αίθουσα αυτή την επίκληση της ανταγωνιστικότητας, όταν ξέρετε ότι τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα χάνει συνεχώς θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη, ανταγωνιστικότητας, με όποιους δείκτες και αν χρησιμοποιήσουμε.
Ας αφήσουμε την παρελθοντολογία. Εμείς γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι η επόμενη κυβέρνηση θα ξεκινήσει τη θητεία της με πρόβλημα δημοσιονομικό, με υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα, με υψηλό δημόσιο χρέος, με πρόβλημα στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, με το διαρθρωτικό πρόβλημα του φορολογικού συστήματος και του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας να είναι παρόν. Και εμείς θέλουμε να ανταποκριθούμε στο εθνικό καθήκον αλήθειας.
Γνωρίζουμε δε πολύ καλά ότι έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικοί συσχετισμοί, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ούτε ανάγκη αλλά ούτε και δικαίωμα να πει πράγματα που δεν θα κάνει.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Σούρλας): Ολοκληρώστε παρακαλώ.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Γι’ αυτό λέμε και θα λέμε πάντα και πρέπει να λέμε πάντα, μόνο αυτά που είναι δημοσιονομικώς εφικτά και χρηματοδοτήσιμα. Κι αυτός είναι ο στόχος της δικής μας πολιτικής. Γι’ αυτό σας καλούμε να παρουσιάζετε τα πραγματικά στοιχεία και γι’ αυτό σας παρακαλούμε να μην επιδεινώσετε άλλο τη δημοσιονομική και μακροοικονομική κατάσταση της χώρας.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Σούρλας): Να κάνω μια πρόβλεψη, κύριε Βενιζέλο. Αν γίνεται Κυβέρνηση και γι’ αυτό θα αποφανθεί ο ελληνικός λαός, να σημειωθεί ότι θα αναφερθείτε και εσείς στο παρελθόν. Όσα χρόνια είμαι Βουλευτής, είκοσι επτά χρόνια, η κάθε κυβέρνηση αναφέρεται στο παρελθόν της άλλης κυβερνήσεως. Μη δεσμεύεστε, λοιπόν, μην αναλαμβάνετε ευθύνες. Είστε σοβαρός Βουλευτής.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Αναλαμβάνω ενώπιόν σας την προσωπική ευθύνη ότι δεν θα συμβάλω εγώ και δεν θα συμβάλει και το ΠΑΣΟΚ, θέλω να πιστεύω, στην αναπαραγωγή αυτής της πρακτικής.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Σούρλας): Την προσωπική τη δέχομαι.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Διότι οι πολίτες θέλουν να ακούν την αλήθεια και θέλουν να ακούν τους πολιτικούς τους συγκεκριμένους. Και θα ανταποκριθούμε σ’ αυτό.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Γεώργιος Σούρλας): Κύριε Βενιζέλο, όσο χρόνια είμαστε μαζί στο Κοινοβούλιο, είδατε να γίνεται κάτι διαφορετικό; Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ας τα λέμε λοιπόν.
