21 Μαρτίου 2025
Εκδήλωση που διοργάνωσαν οι «Ανεξάρτητοι Φοιτητές Νομικής» με θέμα «Η αναθεώρηση του Συντάγματος εν μέσω πολλαπλών εγχώριων και διεθνών προκλήσεων», στις 21.3.2025, στην αίθουσα του ΔΣΑ. Μετείχαν: o Ευάγγελος Βενιζέλος, ο καθηγητής Σπύρος Βλαχόπουλος, ο αναπλ. καθηγητής Νίκος Παπασπύρου και η επίκ. καθηγήτρια Βασιλική Χρήστου, του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ.
Απαντήσεις Ευ. Βενιζέλου σε ερωτήσεις φοιτητών
Θα ξεκινήσω από την κυρία Αρκαδιανού για λόγους σεβασμού, στη μνήμη των θυμάτων, στο Μάτι. Και θα κάνω καταρχάς έναν παραλληλισμό με αυτό που συμβαίνει τώρα σε σχέση με τα Τέμπη.
Στο Μάτι, φαίνεται, δικονομικά μιλώντας, για να μιλήσουμε ως νομικοί, πόση μεγάλη σημασία έχει η άσκηση της ποινικής δίωξης. Στην περίπτωση του Ματιού λοιπόν, ο τακτικός ανακριτής που διενεργούσε την κύρια ανάκριση, ζήτησε πέντε, νομίζω, φορές από τον Εισαγγελέα να αναβαθμιστούν οι κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος. Πέντε φορές ο Εισαγγελέας διαφώνησε και πέντε φορές το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών συμφώνησε με τον Εισαγγελέα. Δείτε τώρα πόση μεγάλη σημασία έχει η άσκηση της ποινικής δίωξης στην περίπτωση του Τριαντόπουλου.
Η άσκηση της ποινικής δίωξης δεσμεύει τον ανακριτή του ειδικού δικαστηρίου, διότι αν ο αρεοπαγίτης ανακριτής διαπιστώσει ότι πρέπει να επεκταθεί η δίωξη, καταρχάς εάν πρέπει να ασκηθεί δίωξη για άλλα αδικήματα ή για αδικήματα σε βαθμό κακουργήματος, ή κατά άλλων υπουργών ,πρέπει να απευθυνθεί στη Βουλή προκειμένου να διευρυνθεί η δίωξη. Και άρα πρέπει να επαναληφθεί όλη αυτή η διαδικασία. Και αυτό μπορεί να συμβεί από τη Βουλή, εάν δεν έχει παρέλθει η κατά χρόνον αρμοδιότητα της Βουλής να κατηγορεί. Γι' αυτό έχουν πολύ μεγάλη σημασία όλα όσα είπαμε.
Τώρα λοιπόν δικάζονται για το Μάτι, σε δεύτερο βαθμό, σε βαθμό πλημμελήματος. Και δεν δικάζονται πολιτικά πρόσωπα με την έννοια των υπουργών, αλλά δικάζονται πολιτικά πρόσωπα με την έννοια της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και εκεί αποδίδονται ευθύνες ποινικές, δεν αποδίδονται ευθύνες πολιτικές.
Ιστορικά, ξέρετε, είναι λίγο περίεργο, αλλά θα έχετε ίσως ακούσει στα μαθήματα του Συνταγματικού Δικαίου, ότι ιστορικά προηγείται η ποινική ευθύνη της πολιτικής. Η ποινική ευθύνη των υπουργών που περιβάλλουν τον μονάρχη προηγείται της κοινοβουλευτικής ευθύνης της κυβέρνησης, η οποία τελικά καθίσταται υπόλογη ενώπιων της Βουλής. Άρα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί για τον κατά βάθος πολιτικό χαρακτήρα της ποινικής ευθύνης, δηλαδή για την εμπλοκή της Βουλής στην ποινική ευθύνη των Υπουργών.
Αυτό ισχύει και για τις ασυλίες. Έχετε προσέξει ίσως ότι η νομοθεσία, είναι πλέον γεμάτη από προβλέψεις ποινικών ασυλιών για διάφορους, για διάφορα όργανα. Η τάδε αρχή δεν υπέχει ποινική ευθύνη για τις αποφάσεις της. Η δείνα αρχή δεν υπέχει. Ο πολιτικός όμως υπέχει. Ο πολιτικός με την έννοια του υπουργού, του μέλους της κυβέρνησης.
Άρα, πρέπει να είμαστε μέσα και σε ένα συγκριτικό πλαίσιο. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ διεκδικεί τη γενική ασυλία του, την οποία του την αναγνώρισε με πρόσφατη απόφαση, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Ή μπορεί να χορηγήσει χάρη στους υπουργούς του. Υπάρχουν επίσης χώρες στις οποίες το δικαστήριο που δικάζει είναι αμιγώς πολιτικό. Το δικαστήριο που κάνει το impeachment στις ΗΠΑ είναι η Γερουσία, με πρόεδρο τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Και όχι τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ που είναι ο πρόεδρος της, ο τακτικός. Το ειδικό δικαστήριο το γαλλικό, το οποίο δικάζει την ευθύνη των υπουργών συγκροτείται από κοινοβουλευτικούς. Υπάρχουν βέβαια και άλλες παραδόσεις, η γερμανική, η βρετανική, όπου δικάζονται από τα κοινά δικαστήρια οι υπουργοί.
Άρα βλέπετε ότι το ζήτημα στο Μάτι, όπως και το ζήτημα στη Μάνδρα, όπου έχουμε αναίρεση της απόφασης κατά το απαλλακτικό της σκέλος, δείχνει ότι δεν μιλάμε για την ευθύνη υπουργών, μιλάμε για την ευθύνη όλου του κρατικού μηχανισμού. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό, για την ευθύνη της τοπικής αυτοδιοίκησης, των σωμάτων ασφαλείας, του πυροσβεστικού σώματος στην προκειμένη περίπτωση και στη Μάνδρα και στο Μάτι. Άρα εδώ πρέπει να συζητήσουμε για τη λογοδοσία με έναν πολύ πιο ευρύ τρόπο. Και καταλαβαίνω απόλυτα αυτό το οποίο λέτε και τη διαμαρτυρία σας.
Η συμπεριφορά του ελληνικού δημοσίου στο σκέλος της αστικής του ευθύνης είναι απλώς άθλια. Δηλαδή το γεγονός ότι προσπαθεί να αντικρούσει αυτές τις αγωγές είναι αποκαρδιωτικό. Και επειδή το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους δεν λειτουργεί μόνο του και επειδή εκπροσωπεί τον υπουργό Οικονομικών ως δημόσιο, ως fiscus, γι' αυτό πραγματικά νιώθω πολύ μεγάλη ντροπή που συμβαίνει αυτό και πρέπει να το προβάλλουμε γιατί θα ήταν η ελάχιστη ηθική ικανοποίηση για τις οικογένειες των θυμάτων.
Τώρα, το πώς θα οργανωθεί η ευθύνη και η λογοδοσία που περιλαμβάνει και τους δικαστές είναι ένα άλλο πολύ ευρύτερο ζήτημα για το οποίο, δυστυχώς, τώρα δεν έχουμε τον χρόνο να μιλήσουμε αλλά με χαρά να κάνετε μια εκδήλωση για τη λογοδοσία στο κράτος να μιλήσουμε συνολικότερα.
***
Τώρα, πάω σε εσάς γιατί είναι συναφές ζήτημα. Αυτό που λέει ο κ. Αλιβιζάτος, δεν είναι ακριβές στο άρθρο του αυτό. Υπάρχει η διάταξη αυτή της παρ. 4 του άρθρου 10 του εκτελεστικού νόμου του 3126/2003 που λέει: «Ο ανακριτής έχει το δικαίωμα και οφείλει να επεκτείνει τη δίωξη και κατά των συμμετόχων που δεν αναφέρονται στην απόφαση της Βουλής για τη δίωξη. Κατά τα λοιπά, ως προς τις αρμοδιότητες του ανακριτή και τη διενέργεια της ανάκρισης εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.»
Το πρώτο εδάφιο, ότι ο ανακριτής έχει το δικαίωμα και οφείλει να επεκτείνει τη δίωξη και κατά των συμμετόχων, το λέει το Σύνταγμα ρητά. Το Σύνταγμα ( τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 4 του άρθρου 86 ) λέει ότι η άσκηση δίωξη κατά υπουργούς έχει ως αποτέλεσμα την παρέκταση της αρμοδιότητας του ειδικού δικαστηρίου και επί των συμμετόχων. Τώρα δηλαδή αν ασκηθεί δίωξη κατά του κ. Τριαντόπουλου για όλο το θέμα αυτό που οι κατηγορίες είναι πλημμεληματικές, που είναι η διαμόρφωση του χώρου, το λεγόμενο «μπάζωμα» ή όπως θέλετε πείτε το, και οι κατηγορούμενοι συμμέτοχοί του που έχουν παραπεμφθεί στα δικαστήρια της Λάρισας θα έρθουν στο ειδικό δικαστήριο. Αν πάει κ. Τριαντόπουλος στο ειδικό δικαστήριο. Εάν δεν πάει, θα μείνουν στη Λάρισα. Εάν ασκηθεί μια δίωξη κατά υπουργού στο τέλος της ανακριτικής διαδικασίας, αν προσκρούσει ο ανακριτής σε όνομα υπουργού και ασκηθεί μια δίωξη κατά υπουργού στο ειδικό δικαστήριο για το γεγονός το κεντρικό, δηλαδή για τον θάνατο 57 ανθρώπων, με κάποια λογική αιτιώδους συνάφειας, θα έρθουν όλοι στο ειδικό δικαστήριο. Καταλάβατε πώς λειτουργεί.
Όταν λοιπόν λέει «συμμέτοχοι», εννοεί τα μη πολιτικά πρόσωπα, δεν εννοεί άλλους υπουργούς. Οι άλλοι υπουργοί πρέπει να πάνε ξανά με τη διαδικασία του άρθρου 86. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να ασκηθεί η δίωξη εγκύρως, να μην πάσχει από ακυρότητες, είμαστε σε ένα πεδίο μεγάλης ευαισθησίας δικονομικής ως προς την ακυρότητα, και βεβαίως να προσδιοριστούν τα αδικήματα, διότι αλλιώς περιορίζεται το ειδικό δικαστήριο από τη δίωξη που έχει ασκηθεί.
Το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος είναι το έσχατο και μικρότερο επικουρικό έγκλημα, όπως ξέρετε. Δηλαδή, αν δεν έχει ασκηθεί δίωξη για άλλο πράγμα, ασκείται δίωξη για παράβαση καθήκοντος.
Είναι όλο βασισμένο σε μία λάθος αντίληψη για το τι σημαίνει η έννοια «συμμέτοχος» στο άρθρο 10 παρ. 4. Δηλαδή, δεν σημαίνει άλλους υπουργούς και δεν σημαίνει άλλες πράξεις.
***
Με ρωτήσατε εσείς στο θεμελιώδες θεωρητικό ζήτημα, αν έχουμε κάποιο κατάλοιπο κυριαρχίας και ποια προβλήματα μπορούμε να λύσουμε.
Κοιτάξτε, υπάρχουν πολλά θέματα τα οποία τα ρυθμίζει το εθνικό Σύνταγμα. Και όπως ξέρετε, στις συσσωματώσεις, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, βεβαίως υπάρχει η έννοια της λεγόμενης εθνικής ταυτότητας. Αναγνωρίζει, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα περιθώριο στο οποίο το κράτος μπορεί να επικαλείται την ταυτότητά του. Αλλά αυτό είναι πάρα πολύ περιορισμένο. Αυτό αφορά τη βασική πολιτειακή δομή ή θέματα εθνικής ασφαλείας - άρθρο 4 παρ. 2 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή, λοιπόν, είναι η ευρωπαϊκή έννοια της λεγόμενης εθνικής συνταγματικής ταυτότητας, που δεν το λέει έτσι η Συνθήκη. Μιλάει για εθνική ταυτότητα ή για ουσιώδεις λειτουργίες του κράτους.
Βεβαίως τα κράτη - μέλη, όπως κάνει το Συνταγματικό Δικαστήριο το γερμανικό ή το δανικό ή το ουγγρικό, επικαλούνται την εθνική τους ταυτότητα ως εθνική έννοια. Στην πραγματικότητα επικαλούνται τα όρια της αρμοδιότητος της Ένωσης, τις δοτές αρμοδιότητες της Ένωσης. Είναι ο περιβόητος έλεγχος ultra vires.
Αλλά, είχα την ευκαιρία να πω σε μία μελέτη ότι, ο έλεγχος των αρμοδιοτήτων, ultra vires έλεγχος, δεν κινείται στο πεδίο της εθνικής έννομης τάξης, ούτε της ενωσιακής, αλλά της διεθνούς, γιατί πρόκειται για ερμηνεία μιας πολυμερούς διεθνούς σύμβασης, όπως είναι οι ιδρυτικές συνθήκες.
Στο επίπεδο του Διεθνούς Δικαίου, τη διεθνή εκπροσώπηση των κρατών, των υψηλών συμβαλλομένων μερών, όπως λέμε κατά ακριβολογία, δεν την έχει το δικαστήριό τους. Την έχει ο αρχηγός του κράτους και ο υπουργός Εξωτερικών. Και ακριβώς αυτό είπε η Γερμανία. Όταν το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο άσκησε τον περιβόητο ultra vires έλεγχο για την ποσοτική χαλάρωση και μετά, λόγω πανδημίας, έγινε ακόμη μεγαλύτερη χαλάρωση, είπε η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση προς την Επιτροπή ότι, εγώ εκπροσωπώ τη χώρα, δεν την εκπροσωπεί το δικαστήριο της Καρλσρούης. Και τελείωσε εκεί το θέμα.
Άρα, έχουμε περιθώρια για κάποια θέματα; Βεβαίως. Αν εμείς θέλουμε να έχουμε την παραγραφή, για να σας πω ένα παράδειγμα, διάταξη του ουσιαστικού ποινικού δικαίου και όχι του δικονομικού και ως εκ τούτου απαγορεύεται η αναδρομική επέκταση της παραγραφής, γιατί απαγορεύεται η αναδρομική ισχύς δυσμενέστερου ποινικού νόμου, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αναγνωρίσει ότι μπορούμε να το κάνουμε όπως το έκανε στην περιβόητη αλληλουχία υποθέσεων Taricco, που το αναγνώρισε αυτό για την Ιταλία.
Αλλά αν εμείς θέλουμε να πούμε ότι έχουμε εθνική συνταγματική ταυτότητα, γιατί έχουμε πιο ελεύθερα μέσα ενημέρωσης και άρα πρέπει να έχουμε αμάχητο τεκμήριο ασυμβιβάστου στο άρθρο 14 παρ. 9, θα πει το ΔΕΕ ότι, όχι, κι εμείς έχουμε αδέσμευτα μέσα ενημέρωσης, θα εφαρμόσω την οδηγία περί δημοσίων συμβάσεων.
Άρα, όλο αυτό είναι μια αλληλοπεριχώρηση, ένας διάλογος. Ο ένας σέβεται τον άλλον και τούμπαλιν. Αλλά, βεβαίως, μετέχουμε μέσα σε αυτό όλο το σύστημα.
Μάλιστα, το παράδοξο είναι, μια που λειτουργούμε και λίγο σεμιναριακά εδώ, ότι ενώ έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στο πώς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζει τα εθνικά συντάγματα, με αρκετά μεγάλο σεβασμό, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αδιαφορεί πλήρως για την ισχύ των εθνικών συνταγμάτων. Μπορεί το εθνικό Σύνταγμα, όπως το ερμηνεύει ο εθνικός δικαστής, να παραβιάζει τη Σύμβαση και να αντιμετωπίζεται όπως αντιμετωπίζεται ένα Προεδρικό Διάταγμα ή μια διοικητική πράξη ή μια πρακτική ως πράξη, κανονικά. Και αυτό το έχει αποδείξει με μια σειρά από αποφάσεις που έχει πάρει και για την Ελλάδα. Δεν την απασχολεί καθόλου αν αυτό το λέει το Σύνταγμα ή το λέει ο κοινός νόμος ή είναι μια πρακτική που εφαρμόζει το κράτος με τα όργανά του.
***
Ακούστηκαν πολλά από τους συναδέλφους μου, συγκεκριμένες προτάσεις και τα λοιπά. Το 2001 παραλάβαμε ένα Σύνταγμα που είχε μια διάταξη για την ποινική ευθύνη των Υπουργών η οποία είχε δοκιμαστεί πάμπολλες φορές.
Η αναθεώρηση του 2001 πώς άρχισε; Άρχισε το 1995, την 1η Ιανουαρίου, με ένα διάγγελμα για την Πρωτοχρονιά που είχε κάνει ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, λέγοντας, θα προτείνουμε στη Βουλή να αποφασίσει την αναστολή των ποινικών διώξεων κατά του προηγούμενου Πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, και των υπουργών του για την υπόθεση ΑΓΕΤ και για την υπόθεση των υποκλοπών, γιατί θέλουμε να αλλάξουμε σελίδα πολιτικού πολιτισμού και αντί να κάνουμε τη δίωξη θα κάνουμε αναθεώρηση Συντάγματος. Στο άρθρο 86, λοιπόν, το οποίο αναθεωρήθηκε τελικά το 2001 γιατί η διαδικασία προετοιμασίας κράτησε όλα αυτά τα χρόνια, δηλαδή έξι χρόνια και τρεις βουλές, καταργήθηκαν οι κατήγοροι βουλευτές στο ειδικό δικαστήριο γιατί την κατηγορία την υπερασπιζόντουσαν βουλευτές. Εσείς δεν είχατε γεννηθεί, οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι εδώ μέσα ούτε καν ο κύριος Βερβεσός ..
Λοιπόν, πρώτη αλλαγή. Δεύτερον, άλλαξε η σύνθεση του ειδικού δικαστηρίου με την προσθήκη των έξι μελών από το ΣτΕ. Απεκλήθησαν οι πρόεδροι εφετών, γιατί πλέον είναι πάρα πολλοί οι αρεοπαγίτες. Κληρώνεται και ο πρόεδρος. Δεν προεδρεύει ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, όπως συνέβαινε με τον αείμνηστο Βασίλειο Κόκκινο, στις διαδικασίες εκείνες. Η προανακριτική επιτροπή έγινε επιτροπή διεξαγωγής προκαταρκτικής εξέτασης. Το θέμα των συμμετόχων λύθηκε με ρητή διάταξη. Η σχέση μεταξύ κανονισμού της Βουλής και νόμου, που ήταν ένα κολοσσιαίο θέμα θεωρίας και ερμηνείας, τα πεδία εφαρμογής του νόμου και του κανονισμού, που ήταν ένα πολύ μεγάλο θέμα, λύθηκε επίσης ρητά.
Άρα έχουμε μια σειρά από καινοτομίες. Η δε μεγαλύτερη καινοτομία ήταν ο διπλασιασμός του χρόνου εντός του οποίου ενεργεί η Βουλή. Επί σειρά δεκαετιών, δηλαδή στην πραγματικότητα από το Σύνταγμα του 1864, η δίωξη έπρεπε να ασκηθεί στην πρώτη σύνοδο της περιόδου που ακολουθεί την πράξη. Και το 2001 αυτό έγινε η δεύτερη σύνοδος. Διπλασιάστηκε. Γι' αυτό και μπήκε στο Σύνταγμα για να κατοχυρωθεί.
Έρχεται λοιπόν ο νόμος, ο εκτελεστικός, το 2003, και λέει, παραγραφή κατά τις κοινές διατάξεις. Όμως η πάροδος της δευτέρας συνόδου, επιφέρει εξάλειψη του αξιοποίνου. Η εξάλειψη του αξιοποίνου είναι έννοια του ποινικού δικαίου. Το Σύνταγμα δεν έλεγε εξάλειψη του αξιοποίνου. Έλεγε, η Βουλή ασκεί την αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δευτέρας τακτικής συνόδου. Αυτό είναι μια έννοια κοινοβουλευτικού δικαίου. Δεν ταυτίζονται οι έννοιες.
Καταργήθηκε αυτό το εδάφιο το 2019, το συνταγματικό. Αυτό επιφέρει αυτόματη κατάργηση μιας διάταξης του κοινού νόμου; Που πάντα ο κοινός νόμος ρύθμιζε τα θέματα αυτά. Όχι. Καθιστά αυτόχρημα αντισυνταγματικό τον κοινό νόμο; Γιατί αντιβαίνει ο νόμος στην εκφρασθείσα βούληση του ιστορικού νομοθέτη; Μα θα πρέπει να θυμάστε ότι η αντισυνταγματικότητα των ποινικών νόμων είναι ειδικό κεφάλαιο. Διότι άλλο να έχεις αντισυνταγματικότητα pro mitiore, που λένε, δηλαδή ευνοϊκή κατά αποτέλεσμα για τον κατηγορούμενο. Και άλλο να έχεις αντισυνταγματικότητα δυσμενή. Δηλαδή δια του παραμερισμού διατάξεως, να αναβιώνει διάταξη η οποία είναι δυσμενέστερη. Αυτό παραβιάζει τη nullum crimen nulla poena. Παραβιάζει την τυποποίηση του ποινικού φαινομένου. Παραβιάζει το άρθρο 7 του Συντάγματος, το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Γι' αυτό λέμε όταν έχεις αφήσει το εδάφιο αυτό, έχεις αναθεωρήσει το Σύνταγμα, αλλά δεν έχεις βγάλει ποτέ τον εκτελεστικό νόμο όπως δεν βγήκε και ο νόμος για τη λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία ,υπάρχει πρόβλημα . Άρα αναθεωρείς το Σύνταγμα αλλά ποτέ δεν εκδίδεις τους εκτελεστικούς νόμους. Αυτός ο εκτελεστικός νόμος είναι ουσιαστικός ποινικός νόμος. Τι σε σώζει λοιπόν; Να ενεργήσεις μέχρι το πέρας της παρούσας β' τακτικής συνόδου. Να μην κηρύξεις τη λήξη της με διάταγμα και να μην διαλύσεις τη Βουλή. Μέχρις όπου ολοκληρώσεις την άσκηση ποινικής δίωξης για το θέμα αυτό.
Λένε λοιπόν κάποιοι , «μα τι λέμε τώρα, πάμε στον δικαστήριο, πάμε στον δικαστήριο. αφήστε την προκαταρκτική εξέταση, στον φυσικό δικαστή.» ‘Στη Μόσχα’, που λένε οι «Τρεις Αδερφές». Στη Μόσχα, αδερφές μου. Λοιπόν, πάμε στη Μόσχα. Γιατί είναι τσεχωφικό το ζήτημα. Αν πας στη Μόσχα τώρα, θα πας με μία ποινική δίωξη πλημμεληματική, χωρίς να έχεις πρόσθετα στοιχεία και δεσμεύοντας το δικαστικό συμβούλιο και τον ανακριτή.
Στη Novartis τι έγινε; Στη Novartis μαζεύτηκε πάλι η Προκαταρτική Επιτροπή και είπε, ‘Δεν εμπίπτουν αυτές οι πράξεις στο νόμο περί ευθύνης υπουργών, διότι δεν έγιναν κατά την άσκηση των καθηκόντων, αλλά επ’ ευκαιρία της άσκησης’ - το οποίο δεν προκύπτει από πουθενά-, ‘άρα στην κοινή δικαιοσύνη’… Στην κοινή δικαιοσύνη έγινε αυτό που ξέρετε.
Τώρα, πού θα λυθεί το θέμα αυτό των ψευδομαρτυριών και της σκευωρίας; Στο Μονομελές, Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με κατηγορίες ούτε καν συκοφαντικής δυσφήμισης, γιατί έχει αλλάξει η διάταξη και άρα η συκοφαντική δυσφήμιση δεν τελείται ενώπιον του Ανακριτή και του Εισαγγελέα, δεν υπάρχει δυσφήμιση, δεν πληρούται η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος της συκοφαντικής δυσφήμισης, μόνο ψευδής καταμήνυση και ψευδής κατάθεση. Δηλαδή, η παλιά ψευδομαρτυρία. Με ποινές που απειλούνται ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου. Εκεί κρίνεται και η υπόθεση των υποκλοπών. Οι υπεύθυνοι των υποκλοπών δικάζονται ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών!
Άρα υπάρχει ένα ζήτημα σοβαρό, το οποίο λέγεται οργάνωση του κράτους δικαίου και επίπεδο λογοδοσίας στον δημόσιο βίο.
