30 Οκτωβρίου 2007
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, χαίρομαι πάρα πολύ που σας βλέπω εδώ στο Δήμο Αχαρνών στο Μενίδι. Είναι αλήθεια ότι έρχομαι σε στιγμές που δεν είναι πάρα πολύ ευχάριστες. Και δεν αναφέρομαι στη διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι μια ευχάριστη δημοκρατική διαδικασία.
Αναφέρομαι όμως σε πράγματα που αφορούν στην πόλη στο Δήμο Αχαρνών. Το 1999 είχαμε την τραγική εμπειρία των σεισμών και ως υπουργός Ανάπτυξης προσπάθησα να βοηθήσω όσο γίνεται περισσότερο στην ανασυγκρότηση της περιοχής. Και τώρα είχαμε την καταστροφή της Πάρνηθας που είναι το καμάρι και το στολίδι και η ανάσα της περιοχής αυτής. Και βέβαια είναι πολύ σημαντικό εδώ στο Δήμο Αχαρνών να στείλω ένα θερμό χαιρετισμό συντροφικό φιλικό συναγωνιστικό στους Έλληνες του Πόντου που έχουν συνδέσει την πορεία τους τη νέα τους ζωή με την περιοχή αυτή την τόσο φιλόξενη. Μια περιοχή που λειτουργεί χάρη και στην ευαισθησία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως μια μεγάλη αγκαλιά υποδοχής των Ελλήνων του Πόντου.
Όλοι εμείς έχουμε τα μάτια μας στραμμένα στην 11η Νοεμβρίου. Γιατί όλοι είμαστε ΠΑΣΟΚ όλοι αγαπούμε την παράταξη και όλοι ξέρουμε ότι η παράταξη υπάρχει και λειτουργεί χάρη του τόπου χάρη των πολιτών. Είναι η παράταξη που θέλησε ο Ανδρέας Παπανδρέου να είναι κίνημα πατριωτικό λαϊκό ριζοσπαστικό, αλλά πλειοψηφικό.
Είναι η παράταξη που είναι πάντα το κίνημα των μη προνομιούχων. Βεβαίως των μη προνομιούχων της σημερινής εποχής του 2007 που είναι άλλοι από τους μη προνομιούχους του 1974, αλλά οι σύγχρονοι μη προνομιούχοι υφίστανται πολύ μεγαλύτερα προβλήματα νιώθουν πολύ μεγαλύτερη ανασφάλεια και βλέπουν να έχουν πολύ μικρότερη προοπτική.
Το ΠΑΣΟΚ που θέλουμε το ΠΑΣΟΚ που αγαπάμε είναι πάντα ένα κίνημα δημοκρατίας. Ένα κίνημα υπέρ των ελευθεριών του πολίτη. Ένα κίνημα υπέρ του κράτους δικαίου και υπέρ του κοινωνικού κράτους.
Ένα κίνημα υπέρ της πλήρους απασχόλησης. Υπέρ της εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων. Ένα κίνημα κατά των ανισοτήτων. Κατά της αδικίας. Κατά της φτώχειας. Κατά του αποκλεισμού. Ένα κίνημα που εκφράζει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που υπάρχει στη χώρα μας.
Όλοι εμείς εδώ στο Μενίδι σε όλες τις περιοχές της χώρας θέλουμε να κοιτάζουμε στα μάτια τους κοινωνικούς μας συμμάχους. Θέλουμε όταν μιλάμε γι’ αυτούς να νιώθουν ότι αποκτούμε μαζί τους ένα δεσμό που δεν είναι μόνο πολιτικός ή εκλογικός, αλλά ένα δεσμό ηθικό συναισθηματικό.
Θέλουμε εμείς που μαζευτήκαμε εδώ και όλοι όσοι μοιράζονται τις ίδιες ιδέες με μας όταν μιλάμε για τον άνεργο αυτός να νιώθει ότι είναι στο επίκεντρο της προσοχής μας. Όταν μιλάμε για το φτωχό και τον περιθωριοποιημένο να ξέρει πως θεωρούμε όχι πολιτική, αλλά ηθική υποχρέωση της πολιτείας τη βοήθειά του. Γιατί αλλιώς η κοινωνία διαλύεται αποσυντίθεται χάνει το λόγο ύπαρξής της. Γίνεται μια ζούγκλα χωρίς κανόνες και χωρίς προοπτική.
Όταν απευθυνόμαστε στη νέα γυναίκα με παιδιά που ψάχνει παιδιά, στη γυναίκα της μέσης ηλικίας που είναι απογοητευμένη από τη ζωή της και φοβάται ότι μπορεί να εγκαταλειφθεί και να μείνει μόνη σε κατάσταση χηρείας ή διάζευξης πρέπει να νιώθει η γυναίκα αυτή ότι υπάρχει μια πολιτεία που έχει συνείδηση του κοινωνικού προβλήματος.
Όταν μιλάμε στο μικρομεσαίο επιχειρηματία, στο βιοτέχνη, στον έμπορο, στον αυτοαπασχολούμενο, που τα βγάζει πέρα δύσκολα που βλέπει την πόρτα της τράπεζας κλειστή, που αγωνίζεται να καλύψει επιταγές κάθε μήνα, κάθε δύο μήνες ή περιμένει να πληρωθεί με διακανονισμούς που μπορεί να ξεπερνούν και τους 7 – 8 μήνες, πρέπει αυτός που αγωνίζεται μέσα στον καθημερινό στίβο της αγοράς, να καταλάβει ότι νιώθουμε και μοιραζόμαστε το πρόβλημά του. Και το ίδιο φυσικά ισχύει με τους νέους με τους φοιτητές με τους επιστήμονες, με τους αγρότες με τους οποίους χάσαμε την επαφή μας και την επικοινωνία μας από τα τέλη του 1995. Και ακόμα και σήμερα είναι δύσπιστοι θεωρούν ότι τους εγκαταλείψαμε ότι δεν τους σκεφτόμαστε στο βαθμό που πρέπει.
Άρα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε με αφορμή την 11η Νοεμβρίου τη νέα κοινωνική μας συμμαχία. Αυτή που μας επιτρέπει να είμαστε ρεύμα πλειοψηφίας, κίνημα πλειοψηφίας.
Για να το πετύχουμε βέβαια αυτό χρειάζεται πρώτα να έχουμε ένα άλλου τύπου ΠΑΣΟΚ. Ένα ΠΑΣΟΚ συγκροτημένο με αρχή μέση και τέλος. Με ραχοκοκαλιά, με οργανώσεις. Με οργανώσεις που παίζουν ρόλο πολιτικό στην περιοχή τους. Που παίρνουν πρωτοβουλίες. Που έχουν κύρος. Που απευθύνονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στους τοπικούς φορείς, στους πολίτες και οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι υπάρχει ένα ΠΑΣΟΚ με λόγο, με άποψη.
Είναι πολύ σημαντικό το κάθε μέλος, και ο κάθε φίλος να θεωρεί ότι είναι συμμέτοχος στη χάραξη της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ για όλα τα θέματα μικρά και μεγάλα. Όχι μόνο για τα τοπικά θέματα που μπορεί να έχει το Μενίδι ή η ευρύτερη πολιτική, αλλά και για τα μεγάλα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Να ρωτάμε τον πολίτη και να συναποφασίζουμε για τα θέματα των Σκοπίων, των ελληνοτουρκικών σχέσεων, του Κυπριακού. Να μην παρακολουθεί ως απαθής θεατής το μέλος και ο φίλος του ΠΑΣΟΚ αυτά που αποφασίζει ή δεν αποφασίζει, που λέει ή δε λέει η εκάστοτε ηγεσία του κινήματος.
Γι’ αυτό πιστεύω σε μια συλλογική λειτουργία. Σε μια δημοκρατική λειτουργία. Σε μια λειτουργία που βασίζεται σε ιδέες. Σε μια λειτουργία που βασίζεται σε ένα άλλο μοντέλο κόμματος που μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής.
Νομίζω ότι πέρασε χωρίς γυρισμό η εποχή μιας -αν θέλετε- ομάδας ανθρώπων που με πίστη και πάθος χειροκροτούσαν ή κολλούσαν αφίσες. Αυτό το μοντέλο κόμματος έχει προ πολλού τελειώσει. Τα μέσα ενημέρωσης καθημερινά στέλνουν πολλαπλά μηνύματα και διαλύουν τον πολιτικό λόγο αν δεν έχεις ισχυρό λόγο, αν δεν μπορείς εσύ να γράψεις την ατζέντα.
Δε μου αρέσει ένα ΠΑΣΟΚ που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Δε μου αρέσει ένα ΠΑΣΟΚ που απλώς αποδέχεται αυτά που υπαγορεύουν άλλοι που κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο. Χρειάζεται άρα να έχεις ισχυρό λόγο. Να έχεις άποψη. Να παίρνεις πρωτοβουλίες για να διασφαλίσεις την αυτονομία της πολιτικής.
Γιατί μια πολιτική που τρέχει πίσω από δημοσκοπήσεις ή μια πολιτική που τρέχει πίσω από τα γεγονότα είναι μια πολιτική που δεν έχει αντικείμενο και που δεν μπορεί να βοηθήσει τον πολίτη.
Και βέβαια χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για τη χώρα. Το παρουσίασα και στο Εθνικό Συμβούλιο. Σήμερα μίλησα για το μοντέλο ανάπτυξης και τη νέα αναδιανομή. Θα μιλήσω αναλυτικά στην Εθνική Συνδιάσκεψη για όλα τα θέματα. Για το όραμά μας, για το πώς μπορούμε να φανταστούμε μια Ελλάδα που δεν είναι απαισιόδοξη που δεν είναι ουραγός, αλλά που ξαναπαίρνει τις τύχες της στα χέρια της. Μια Ελλάδα που, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου σήμερα, αξίζει στους Έλληνες.
Αν το 1974 το σύνθημά μας ήταν μια Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες, τώρα το ζήτημα είναι μια Ελλάδα που αξίζει στους Έλληνες οι οποίοι δεν πρέπει να είναι ολιγαρκείς πρέπει να είναι απαιτητικοί γιατί είναι δημιουργικοί και έχουν δικαίωμα στο καλύτερο, έχουν δικαίωμα στην ευτυχία στη βελτίωση της ζωής τους, έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε έναν ορίζοντα εθνικό που πρέπει να τον ανοίξουμε ώστε να αγκαλιάσει όλους τους Έλληνες. Και αυτό ήταν και το πρόβλημα των δικών μας κυβερνήσεων.
Μεγαλώσαμε την Ελλάδα την ανεβάσαμε την κάναμε ισχυρότερη, αλλά πάρα πολλοί Έλληνες πάρα πολλές οικογένειες πάρα πολλές κοινωνικές ομάδες πάρα πολλές περιοχές και μέσα στο λεκανοπέδιο Αττικής, όχι μόνο στην ελληνική περιφέρεια, ένιωσαν να μένουν πίσω.
Έμειναν με την απορία πώς είναι δυνατό η Ελλάδα να μεγαλώνει, η Ελλάδα να γίνεται πιο ισχυρή, η Ελλάδα να γίνεται πιο πλούσια, πιο αναπτυγμένη και εμείς να μη μετέχουμε να μην παίρνουμε το δικό μας μερίδιο. Άρα αυτό είναι ο αδύνατος κρίκος που πρέπει να αποκαταστήσουμε.
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να μηδενίσουμε το έργο μας. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να δημιουργήσουμε την εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ δε δικαιούται να κυβερνά και πρέπει να μένει τιμωρημένο στη γωνία ως αντιπολίτευση και να αφήνει τον κ. Καραμανλή και τη δεξιά να κυβερνά λες και έχει φυσικό δικαίωμα.
Υπάρχει καμιά ή κανείς σας εδώ που πιστεύει ότι τα 3,5 χρόνια που πέρασαν από το 2004 έως το 2007 έκαναν τίποτα καλό στη χώρα; Ή ότι μπορεί να συγκριθεί αυτή η περίοδος του κ. Καραμανλή με τη μνήμη και το αποτύπωμα που άφησαν στη χώρα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ; Όχι βεβαίως.
Άρα γιατί κάποιοι θέλουν να δηλητηριάσουν την ψυχή της παράταξης με το μικρόβιο της ηττοπάθειας; Με την αντίληψη ότι το ΠΑΣΟΚ καλά είναι να μένει στη γωνία να αρκείται στα λίγα να αρκείται στην αντιπολίτευση γιατί όταν μπλεκόμαστε με την κυβέρνηση τότε εφαρμόζουμε δεξιές πολιτικές και μπλέκουμε και με τη διαφθορά και με τη διαπλοκή.
Αν είναι έτσι τότε το σύστημα δεν λειτουργεί δημοκρατικά. Τότε δεν είμαστε ένα κόμμα εξουσίας. Τότε είμαστε ένα κόμμα που δε διαφέρει σε τίποτα από τα κόμματα της άλλης αριστεράς που έμειναν μικρά. Και αυτή είναι η μεγάλη προσφορά του Ανδρέα Παπανδρέου. Ότι έφτιαξε ένα κόμμα αριστερό προοδευτικό λαϊκό, πλειοψηφικό. Ένα κόμμα που άλλαξε και θα ξανά αλλάξει την Ελλάδα.
Γι’ αυτό ίσως πρέπει να σκεφτούμε καλύτερα, να σκεφτούμε ψυχραιμότερα, να σκεφτούμε με το μυαλό μας και να βάλουμε την ψυχή μας να νιώσει ποιο είναι το πρόβλημά μας. Με ειλικρίνεια, και με ευθύτητα.
Υπάρχει κρίση στο ΠΑΣΟΚ; Υπάρχει κρίση. Βαθιά κρίση. Σε τι οφείλεται η κρίση; Μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι εφαρμόζουμε για πρώτη φορά μια μαζική δημοκρατική διαδικασία εκλογής Προέδρου με τρεις υποψηφίους, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, σε όλα τα σύγχρονα προοδευτικά, σοσιαλιστικά κόμματα; Προφανώς όχι. Η δημοκρατία δεν είναι ποτέ κρίση. Η δημοκρατία είναι ελπίδα.
Σε τι οφείλεται η κρίση; Οφείλεται στην ήττα. Οφείλεται στο γεγονός ότι χάσαμε το Σεπτέμβρη, τη στιγμή που και έπρεπε και μπορούσαμε να κερδίσουμε. Έχοντας απέναντί μας τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, έχοντας απέναντί μας μια κυβέρνηση που εφαρμόζει σκληρή ταξική πολιτική. Που βλέπει τον πολίτη ως εχθρό, που ανοίγει με σκληρό τρόπο όλα τα μέτωπα, το ασφαλιστικό, την παιδεία, το φορολογικό, που εγκαταλείπει τον μικρομεσαίο, που εφαρμόζει μέτρα αντίστροφης αναδιανομής εναντίον των φτωχότερων και υπέρ των πλουσιότερων.
Μια κυβέρνηση που δεν έχει μπούσουλα στην εξωτερική πολιτική, που άφησε ευκαιρίες να περάσουν, μια κυβέρνηση που διάλυσε το κράτος και που δεν μπόρεσε να προστατέψει τον πολίτη απέναντι σε μια καταστροφή, που δεν ήταν απροσδόκητη όπως ο σεισμός του 1999, αλλά ήταν προβλέψιμη, γιατί όλοι βλέπαμε ότι η κλιματική αλλαγή φέρνει μεγάλες πυρκαγιές και μεγάλες πλημμύρες. Και όμως αυτό δεν μπόρεσε να οργανωθεί και να αντιμετωπιστεί και μετατράπηκε σε μια τεράστιας έκτασης εθνική τραγωδία.
Μια κυβέρνηση που βουτήχτηκε στα σκάνδαλα, μια κυβέρνηση που ξεκίνησε από το καρτέλ του γάλακτος, πέρασε από τις υποκλοπές στα ομόλογα και από τα ομόλογα στη διάλυση του κράτους, και όμως κέρδισε τις εκλογές.
Και πρέπει να σας πω ότι το άθροισμα της δεξιάς και της ακροδεξιάς, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του, παρέμεινε σταθερό, παρέμεινε στα ποσοστά του 2004. Και οι δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς έμειναν επίσης σταθερές, μόνο που το ΠΑΣΟΚ έχασε, υπέρ του Συνασπισμού και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί το ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που έπρεπε να ανέβει και να εκφράσει την ελπίδα του τόπου, έχασε και από τα αριστερά ως αντιπολίτευση και από τα δεξιά ως πρόταση εξουσίας και ως μελλοντική κυβέρνηση; Αυτό είναι το θέμα, αυτό παράγει την κρίση. Και η δημοκρατική διαδικασία της 11ης Νοεμβρίου μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε γύρω απ’ αυτά και να πούμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Αλλά πρέπει να πιστέψουμε πρώτα στο ότι έχουμε μια άλλη λύση. Στο ότι είναι δυνατόν να είσαι σοσιαλιστής, να θέλεις να εφαρμόσεις ένα πρόγραμμα αναδιανομής του εισοδήματος και των ευκαιριών, και αυτό να το εφαρμόσεις, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, χωρίς να κινδυνεύεις να υποταχθείς σε έναν αυτόματο πιλότο που, όπως πιστεύουν οι πολίτες, κυβερνά όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
Υπάρχει δυνατότητα να εφαρμόσουμε, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, μια άλλη πολιτική; Να είμαστε στην ΟΝΕ, να είμαστε στη ζώνη του ευρώ, να μετέχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να θέλουμε το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης και τις προσόδους της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, και ταυτόχρονα να μπορούμε να εφαρμόσουμε μια άλλη πολιτική εναντίον της φτώχειας με το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης;
Μια άλλη πολιτική κατά της ανεργίας και υπέρ της απασχόλησης, μια άλλη πολιτική στο ασφαλιστικό, ή είμαστε υποχρεωμένοι να τρέμουμε επειδή διάφοροι «λαγοί» του κ. Καραμανλή βγαίνουν και λένε: δεν υπάρχει ασφαλιστικό σύστημα αν δεν δεχτείτε μείωση των συντάξεων και αύξηση των νομοθετημένων ορίων ηλικίας;
Η απάντηση είναι ότι: ναι, υπάρχει άλλη πολιτική. Παρουσίασα πριν από μέρες την ολοκληρωμένη πρόταση για το ασφαλιστικό. Το ασφαλιστικό δεν είναι ζήτημα δαπανών, δεν οφείλεται το πρόβλημα στις μεγάλες συντάξεις ή στις εύκολες συντάξεις. Οφείλεται στην έλλειψη εσόδων. Στην ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, στην εισφοροδιαφυγή, στην πολυδαίδαλη νομοθεσία, στη γραφειοκρατική λειτουργία των ταμείων, στην έλλειψη μηχανοργάνωσης, στο γεγονός ότι έχουμε ανεξέλεγκτες δαπάνες των κλάδων υγείας χωρίς λόγο, χωρίς όφελος για τον πολίτη που ταλαιπωρείται στο ΙΚΑ ή σε άλλα πολυϊατρεία, γιατί δεν έχουμε σύνδεση του φορολογικού με το ασφαλιστικό.
Και είπαμε, ας ξεκινήσουμε εμείς στις 12 του Νοέμβρη μόνοι μας, με τους κοινωνικούς εταίρους, το διάλογο για το ασφαλιστικό. Για να πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι, και η κοινωνία, ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μια διαφορετική πρόταση, εφαρμόσιμη, τεκμηριωμένη, σοβαρή, και όχι μια δημαγωγική πρόταση που λειτουργεί ως υπεκφυγή για να αφήσουμε την καυτή πατάτα στα χέρια του κ. Καραμανλή και της κυβέρνησής του κι εμείς να έρθουμε μετά και να πούμε: τι να κάνουμε, βρήκαμε το νόμο ψηφισμένο, ας τον εφαρμόσουμε.
Το ίδιο και για την ανεργία. Την ανεργία των νέων, που είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και για το Μενίδι. Πρότεινα σήμερα μια σειρά από μέτρα άμεσης εφαρμογής. Και θέλω να σας πω μερικά από αυτά.
Αγωνίστηκα όταν ήμουν Υπουργός Ανάπτυξης να ιδρύσουμε ένα ταμείο εγγυοδοσίας μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, ώστε το τραπεζικό σύστημα να δίνει με άνεση δάνεια, χωρίς εμπράγματες ασφάλειες, στους επαγγελματίες. Είτε στη μεταποίηση, είτε στην εμπορία.
Πρότεινα να κάνουμε το ίδιο με ένα ταμείο στήριξης της νέας γενιάς. Υπάρχουν πόροι, και κοινοτικοί και εθνικοί, από το Κοινωνικό Ταμείο. Αυτό το ταμείο θα εγγυάται τα δάνεια που θα δίνει το τραπεζικό σύστημα. Πρέπει να επιβάλλουμε στο τραπεζικό σύστημα να δείξει κοινωνική ευθύνη.
Δεν μπορεί να αντιμετωπίζουμε τον νέο, τον νέο επιστήμονα, τον νέο αγρότη, τον νέο εργαζόμενο, το νέο ζευγάρι, μόνο μέσα από τα επιδόματα του ΟΑΕΔ ή μέσα από την επιχορήγηση των ασφαλιστικών εισφορών για νέους εργαζόμενους μέχρι 24, ή μέχρι 28 αν είναι πτυχιούχοι. Χρειάζεται κάτι άλλο. Ένα μεγάλο σπουδαστικό δάνειο αν χρειάζονται μεταπτυχιακές σπουδές. Ένα εγγυημένο από το Ταμείο Νέας Γενιάς δάνειο κατοικίας για τα νέα ζευγάρια. Και κυρίως δάνεια για την έναρξη επαγγέλματος σε νέους επαγγελματίες, νέους επιτηδευματίες, νέους αγρότες, νέους επιστήμονες. Αυτό θα απελευθερώσει πόρους. Με επιδοτούμενα επιτόκια, με μεγάλες περιόδους χάριτος, με ειδικούς διακανονισμούς ανά περίπτωση. Να νιώσουν οι άνθρωποι ότι υπάρχει βοήθεια στο ξεκίνημα, στο ξεκίνημα της ζωής.
Και πρότεινα ένα δεύτερο ταμείο, ένα ταμείο κοινωνικής οικονομίας. Με ίδιους πόρους. Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα, με 0,5% του ΑΕΠ μπορείς αυτά να τα χρηματοδοτήσεις. Ένα ταμείο που θα συνεργάζεται με τους Δήμους και με φορείς μη κερδοσκοπικούς της κοινωνίας των πολιτών. Για να αναπτύξουμε τον λεγόμενο τρίτο τομέα, τον κοινωνικό τομέα.
Πού θα βρει δουλειά ένας που είναι 55 χρονών και του λείπουν ένσημα; Γιατί να μην απασχολείται στα προγράμματα αυτά ένας νέος επιστήμονας, Μενιδιάτης, στον τόπο του, ώσπου να βρει την οριστική απασχόλησή του;
Πρότεινα επίσης η Στατιστική Υπηρεσία να μετρά τον πληθωρισμό των φτωχών. Το καλάθι του φτωχού ακριβαίνει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το μέσο καλάθι της νοικοκυράς, που είναι θεωρητικό και ανύπαρκτο στην πραγματικότητα.
Γιατί μας χρειάζεται αυτό: για να μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Γιατί αν ξέρουμε τον πραγματικό πληθωρισμό του φτωχού και του μεσαίου νοικοκυριού, οι αυξήσεις, οι συλλογικές συμβάσεις, τα κατώτερα μεροκάματα και οι κατώτεροι μισθοί, το όριο της φτώχειας και τα επιδόματα του ΟΑΕΔ πρέπει να ρυθμίζονται διαφορετικά. Με εντιμότητα και ειλικρίνεια.
Και επειδή εδώ έχουμε επίσης πολλούς μικρομεσαίους, πρότεινα μια εθνική συμφωνία φορολογικής εμπιστοσύνης. Από τις 820.000 επιχειρήσεων που έχουμε στην Ελλάδα, είναι ζήτημα αν οι 15.000 είναι μεγέθους τέτοιου που να τις οδηγεί σε έλεγχο από τα λεγόμενα εθνικά ή περιφερειακά ελεγκτικά κέντρα. Τα ξέρετε όλοι, έχετε δοσοληψίες με τις Εφορίες.
Οι υπόλοιπες 800.000 δεν υπάγονται στο σύστημα αυτό. Και μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι ειλικρινείς φορολογούμενοι. Και μόνο σε περίπτωση παραβίασης, η οποία μάλιστα να είναι γερή, κραυγαλέα, να γίνεται έλεγχος. Αλλάζει το κλίμα, παράγεται περισσότερος πλούτος, έχουμε ένα μηχανισμό αναδιανομής.
Αυτά είναι μέτρα που στηρίζουν το νέο μοντέλο ανάπτυξης. Και στηρίζουν κυρίως τη νέα αναδιανομή. Αυτά πρέπει να πει το ΠΑΣΟΚ.
Σε ποιους απευθυνόμαστε από τώρα έως τις 11 Νοεμβρίου; Μόνο στις οργανώσεις μας; Τις τιμάμε, από εκεί ξεκινάμε. Αλλά δεν φτάνει ο κόσμος που είναι στις οργανώσεις. Απευθυνόμαστε μόνον στο 38% που μας ψήφισε στις 16 του Σεπτέμβρη; Δεν μας φτάνει, θέλουμε ξανά να ονειρευτούμε και να κατακτήσουμε το μεγάλο ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, το ΠΑΣΟΚ του 48% που άλλαξε τη χώρα.
Άρα το στοίχημα της 11ης Νοεμβρίου είναι η νέα σχέση με την κοινωνία. Πρέπει να φέρουμε στη διαδικασία της 11ης Νοεμβρίου όλο τον κόσμο να ψηφίσει. Συμμετοχή, ώστε να εκφραστεί το μεγάλο ΠΑΣΟΚ, το κοινωνικό, το αυθεντικό, αυτό που θέλει να κερδίσει.
Και λένε: Εντάξει, θα κερδίσουμε επειδή θα αλλάξουμε αρχηγό και επειδή οι δημοσκοπήσεις λένε ότι με σένα μπορεί να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ; Όχι. Θα κερδίσουμε αν το πιστέψουμε. Εάν πιστέψουμε ότι έχουμε υποχρέωση απέναντι στο τόπο, απέναντι στους απλούς πολίτες εδώ, τους Μενιδιάτες, που μας ρωτούσαν πριν από τις εκλογές: Τι γίνεται παιδιά; θα κερδίσουμε; τον ρίχνουμε τον Καραμανλή; θα έχουμε μια άλλη πολιτική; Γιατί την άλλη πολιτική δεν τη θέλουν τα στελέχη του πολιτικού συστήματος, τα οποία έχουν βολευτεί και στην αντιπολίτευση. Την αλλαγή τη θέλει αυτός που περιμένει κάτι καλύτερο από το κράτος.
Αν όμως θέλουμε να εφαρμόσουμε την πολιτική μας και θέλουμε έναν ριζικό μετασχηματισμό του κράτους, πρέπει να έχουμε το εργαλείο. Και η εξουσία είναι εργαλείο. Όχι εξουσία για την εξουσία, αλλά εξουσία στο όνομα των πεποιθήσεών μας, των αρχών μας, και εξουσία στο όνομα των πολιτών και του γενικού συμφέροντος. Στο όνομα του ελληνικού λαού διεκδικούμε την εξουσία και θέλουμε να την ασκήσουμε, για να συνεχίσουμε ένα έργο και για να μην επαναλάβουμε λάθη.
Γιατί θα ήταν ντροπή μας να μην καταλάβουμε ότι ο κόσμος αυτό θέλει. Να διαχωρίσουμε τα καλά από τα κακά, τα αρνητικά από τα θετικά. Να συνεχίσουμε το θετικό έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και να διορθώσουμε όλα τα αρνητικά. Είτε αυτά αφορούν συμπεριφορές προσώπων είτε επιλογές. Επιλογές σημαίνει όμως προτεραιότητες, σημαίνει ιδεολογία, σημαίνει πολιτικό πρόγραμμα. Γιατί αν πιστεύουμε ότι έχουμε ένα προοδευτικό πρόγραμμα πρέπει και να το εφαρμόσουμε. Και το προοδευτικό πρόγραμμα υπάρχει.
Αλλά τα κείμενα από μόνα τους ούτε κερδίζουν ούτε χάνουν εκλογές. Τα πρόσωπα είναι σπαθί. Η πολιτική, η δημοκρατία είναι σχέση προσώπων, είναι σχέση κοινωνική, θέλει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Να διαμορφώσουμε μια άλλη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μας και με την κοινωνία.
Γι’ αυτό έθεσα τον εαυτό μου στη διάθεση της παράταξης. Γιατί πιστεύω όχι σε μια ατομική προσπάθεια, αλλά σε ένα συλλογικό στοίχημα. Όποιες δυνατότητες έχει ο καθένας μας, τις θέτει στη διάθεση της παράταξης. Να γυρίσουμε σελίδα, να ξημερώσει η 12η Νοεμβρίου με άλλη εικόνα για το ΠΑΣΟΚ, με ανανέωση, ώστε ο κ. Καραμανλής και η κυβέρνησή του να χάσει τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που δείχνει να έχει.
Το σκηνικό είναι στημένο, πάμε ξανά σε εκλογές. Ο κ. Καραμανλής έθεσε έναν προεκλογικό εκβιασμό: Ή ισχυρή κυβέρνηση, ή ξανά εκλογές. Του ’τυχε, στο παρά κάτι, η οριακή αυτοδυναμία των δύο βουλευτών. Κρέμεται από δύο κλωστές, δυσαρεστημένων και διαμαρτυρομένων στελεχών.
Δεν μπορεί να εφαρμόσει έτσι την πολιτική του. Ανοίγει τα μέτωπα, αλλά νομοσχέδια δεν μπορεί να ψηφίσει. Η χώρα θα πάει γρήγορα σε εκλογές. Σε 17 μήνες υπάρχουν ούτως ή άλλως δύσκολες Ευρωεκλογές. Ας θυμηθούμε τις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2004.
Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να παραμένει αδρανές και να παρακολουθεί τον κ. Καραμανλή να στήνει τα πιόνια πάνω στη σκακιέρα. Παίζει με τους θεσμούς. Μίλησε ήδη για άλλον εκλογικό νόμο. Τι εκλογικό νόμο: Εκλογικό νόμο που ευνοεί περισσότερο το πρώτο κόμμα και αποδεκατίζει το δεύτερο.
Τι σημαίνει αυτό: Ότι θέλει να πάει σε εκλογές, έστω και με παραίτηση, δεν τον πειράζει αν μπει ένας υπηρεσιακός Πρωθυπουργός, δικαστής, για είκοσι μέρες, για να αυξήσει την πλειοψηφία του, ή για να πάει αμέσως μετά σε ρελάνς εκλογική, με άλλον εκλογικό νόμο και να έχει μια άνετη πλειοψηφία που υπερβαίνει τους 165. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πει: Πάρα πολύ ωραία, σηκώνω το γάντι. Θες εκλογές; Πάμε σε εκλογές. Τώρα όμως νικάμε το ΠΑΣΟΚ ξανά πρώτο κόμμα ξανά κυβέρνηση.
Αρκεί να αλλάξουμε το πρόσωπο του υποψήφιου πρωθυπουργού τον επικεφαλής της αντιπολίτευσης; Προσέξτε, ας είμαστε ειλικρινείς και τα πρόσωπα έχουν σημασία. Και το πρόσωπο του υποψηφίου πρωθυπουργού έχει σημασία.
Επί χρόνια συζητούμε για την περιβόητη καταλληλότητα. Δεν μπορεί να τρομάζει το ΠΑΣΟΚ επειδή διαπιστώνει ότι οι έρευνες αν γίνει αλλαγή στην ηγεσία του κινήματος το φέρνουν για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια πρώτο στην αναμέτρηση με τη δεξιά. Και αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να αρχίζουμε να απαξιώνουμε να βρίζουμε και να συκοφαντούμε ένα πρόσωπο που έτυχε να έχει αυτή τη δυνατότητα ή αυτή την ικανότητα στο εκλογικό σώμα, στην κοινωνία;
Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη και ένα πρόσωπο δε φτάνει. Γι’ αυτό μιλάμε για συλλογική ηγεσία. Γι’ αυτό μιλούμε για συστράτευση των στελεχών. Γι’ αυτό μιλάμε για σύνθεση, για ενότητα, για αξιοποίηση των πάντων. Για στράτευση των κοινωνικών μας δυνάμεων. Για μια νέα κοινωνική συμμαχία που να είναι η ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ.
Η επιλογή ανήκει σε σας. Εσείς αποφασίζετε. Και μπορείτε να αποφασίσετε αν θέλουμε ως παράταξη το ΠΑΣΟΚ του χτες. Ένα ΠΑΣΟΚ που το φοβίζουν γιατί δε θέλουν να το φοβούνται. Ένα ΠΑΣΟΚ που πάνε να το αποκοιμίσουν πως πρέπει να συζητάμε να συζητάμε στην αντιπολίτευση και όχι να οργανωνόμαστε για την εξουσία. Ένα ΠΑΣΟΚ που λέει εντάξει «πάω πάσο» αφήνω τη δεξιά να κυβερνάει. Αυτό είναι ένα ΠΑΣΟΚ που δε μας εκφράζει. Το ΠΑΣΟΚ του αύριο δίνει προοπτική.
Μήπως είναι δεξιό ΠΑΣΟΚ αυτό που δίνει προοπτική; Αν δεξιό ΠΑΣΟΚ είναι το ΠΑΣΟΚ που υπερασπίζεται το δημόσιο πανεπιστήμιο και καταψηφίζει την αναθεώρηση του άρθρου 16 τότε έχουμε μπερδέψει τις έννοιες. Αν αριστερό ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που φλερτάρει με το νεοφιλελευθερισμό του κ. Μητσοτάκη και με τον κ. Αδριανόπουλο και τον κ. Μάνο τότε έχουμε μπερδέψει επίσης τις έννοιες.
Ας βρούμε τον προσανατολισμό μας. Ας καταλάβουμε ότι είναι πολύ απλές και καθαρές οι αξίες μας οι αρχές μας, οι αρχές του σοσιαλισμού, του προοδευτικού κινήματος της μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης.
Ας πούμε όμως το όνομα, ας πούμε τα πράγματα μάλλον με το όνομά τους γιατί το όνομα δεν έχει σημασία. Τα πράγματα με το όνομά τους έχουν σημασία. Και αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Αυτό ουσιαστικά είναι το δίλημμα. Να που το έφερε ωραία η κουβέντα.
Το πρόβλημα δεν είναι το όνομα, αλλά να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους γιατί έτσι φέρνουμε ξανά το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και την ελπίδα στη χώρα.
Φίλες και φίλοι αυτό είναι το δίλημμα της 11ης Νοεμβρίου. Το αποτέλεσμα των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Η παράταξη αν ανοίξει στην κοινωνία φέρει κόσμο στη διαδικασία και δώσει προοπτική κερδίζει το στοίχημα του μέλλοντος και κερδίζει προκαταβολικά και τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Σηκώνουμε το γάντι και κερδίζουμε στο όνομα του λαού.
Και είμαι βέβαιος ότι όχι μόνο η κοινή λογική δε μου αρκεί η κοινή λογική. Το κοινό αίσθημα και η κοινή μας αγάπη για το ΠΑΣΟΚ και τον τόπο θα δώσει τη λύση στις 11 του Νοέμβρη. Θέλει όμως συμμετοχή θέλει να έχουμε θάρρος ελπίδα αισιοδοξία και είμαι βέβαιος ότι το Μενίδι θα στείλει το δικό του μήνυμα νίκης και προοπτικής στις 11 Νοεμβρίου. Γεια σας και ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας. Γεια σας με τη νίκη. 
