10 Ιουνίου 1997
Φοβούμαι ότι εάν το ΠAΣΟK δεν είχε συμπεριλάβει στις προτάσεις του για την αναθεώρηση του Συντάγματος την ανάγκη αποσύνδεσης της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την αναγκαστική διάλυση της Bουλής εφόσον δεν συγκεντρώνεται στην τρίτη και τελευταία ψηφοφορία η αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών (180/300), η εκ νέου κατάθεση της πρότασης αναθεώρησης που υπέβαλαν οι βουλευτές του ΠAΣΟK (που συνοδεύτηκε από αντίστοιχη πρόταση των βουλευτών της Nέας Δημοκρατίας) θα άφηνε μάλλον αδιάφορα τα μέσα ενημέρωσης.
23 Μαρτίου 1997
ΤΡΟΜΑΖΩ και γοητεύομαι καθώς σκέφτομαι πόσο αρχαϊκή είναι η πράξη της εγκατάστασης ενός ανδριάντα: ο ανθρωπομορφισμός της μνήμης λειτουργούσε πάντοτε ως εξορκισμός του θανάτου.
Αλλά τα πράγματα είναι πάντοτε πάρα πολύ δύσκολα, γιατί, όπως λέει και ο Ποιητής, «η αλήθεια βγαίνει ως νιόκοπο άγαλμα, μέσα από τα καθάρια νερά της μοναξιάς». Και η μοναξιά του Ελύτη ήταν η μοναξιά της γραφής του.
Το έργο οφείλεται σε μια παιγνιώδη σχέση, φιλική, ανάμεσα στον τιμώμενο και στον καλλιτέχνη, τον καθηγητή Γιάννη Παππά. Μια παιγνιώδη σχέση, που εγκαθιδρύθηκε πριν από χρόνια, η οποία μας αποδίδει τον ανδριάντα αυτό για να λέει προς τους Αθηναίους ότι «και εγώ στη δική σας πόλη έχω ζήσει». Με τον τρόπο αυτό η αιωνιότητα του ποιητή, που την ήθελε ιδιωτική, μετατρέπεται σε δημόσιο πράγμα. Οπως και η μνήμη του ποιητή είναι δημόσιο πράγμα. Εξ ου και η νομιμοποίηση και η αρμοδιότητα της πολιτείας. Γιατί, όμως, η πολιτεία έχει αρμοδιότητα στα θέματα αυτά;
2 Φεβρουαρίου 1997
Ι. Με την εισαγωγή του άρθρου 128 στο κείμενο της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα έγινε, χωρίς αμφιβολία, ένα πολύ σημαντικό βήμα ως προς την επισημοποίηση του κοινοτικού ενδιαφέροντος για τον πολιτισμό. Η σχέση όμως της Ενωσης μ' αυτό που ονομάζεται «πολιτισμός» όπως αυτή περιγράφεται στο άρθρο 128 είναι μια σχέση διστακτική, μια σχέση συμπληρωματική και μια σχέση επικουρική.
